Esther Britta Vagnsdóttir

Hver dag­ur líður að kvöldi og nótt­in tek­ur við. Bjart­asti sum­ar­dag­ur fel­ur einnig í sér and­stæðuna, viss­una um dimma vetr­ar­nótt­ina sem mun koma. Lífið er enda­laus breyt­ing, því lýk­ur óhjá­kvæmi­lega. Þegar þessi um­skipti lífs og dauða komu til tals minnti mamma á að dauðinn væri aðeins skamm­vinnt ástand; lífið héldi áfram á öðrum til­veru­stig­um. Þetta var meira en trú, þetta var staðföst full­vissa henn­ar.
Í Reykja­vík ólst mamma upp á heim­ili for­eldra sinna þar sem list­ir, einkum tónlist og hannyrðir, voru í há­veg­um hafðar. Gott bóka­safn var á heim­il­inu, enda varð hún ákaf­lega bók­hneigð ung að árum. Nám var henni auðvelt, hún hafði góða hæfi­leika og áhuga á að nema er­lend mál og fleiri fræði.
Þegar hún var tólf ára kom í ljós að hún þurfti að gang­ast und­ir skurðagerð á skjald­kirtli, en slíka aðgerð var ekki unnt að gera á Íslandi á þeim tíma og fór hún til Skods­borg í Dan­mörku til lækn­inga. Eft­ir þessa aðgerð var hún aldrei full­kom­lega heil heilsu og það var ekki fyrr en löngu seinna, eða árið 1974, að Inga Björns­dótt­ir, heim­il­is­lækn­ir okk­ar á Ak­ur­eyri, sá það sem sér­fræðing­um hafði yf­ir­sést, að stærri hluti skjald­kirt­ils­ins hafði verið fjar­lægður en áður var talið og dag­leg inn­taka horm­óna­lyfs væri eina meðferðin sem skilaði ár­angri. Við þetta batnaði henni að fullu og naut hún góðrar heilsu eft­ir það, ef frá er skil­in slit­gigt sem þjáði hana á efri árum, en tals­verðan bata fékk hún eft­ir bæklun­araðgerðir á FSA.
Eft­ir lands­próf sett­ist mamma í Mennta­skól­ann í Reykja­vík og út­skrifaðist stúd­ent þaðan frá mála­deild. Hlé varð á form­legu námi henn­ar og út­skrift um nokk­urt ára­bil, því við bræðurn­ir vor­um rétt að kom­ast á legg og starf móður og hús­móður hafði for­gang. Hún notaði tóm­stund­ir til lestr­ar og til að stækka sjón­deild­ar­hring­inn. Á fyrstu hjóna­bands­ár­um sín­um stundaði hún frönsku­nám af kappi, mest í einka­tím­um hjá Ger­ard Chinotti. Hún las bæk­ur á frönsku sér til ánægju og var vel heima í bók­mennt­um Frakka og Rússa. Hún lærði ung að árum að leika á pí­anó og átti slíkt hljóðfæri mest­alla sína tíð. Hún hafði góða söngrödd og var mik­ill tón­list­araðdá­andi.
Árið 1969 lauk hún prófi frá Kenn­ara­skóla Íslands og kenndi einn vet­ur við Heyrn­leys­ingja­skól­ann. Árið 1972 urðu þátta­skil í lífi fjöl­skyld­unn­ar við að flytja til Ak­ur­eyr­ar. Þetta var heilla­spor. Fyrstu árin bjó fjöl­skyld­an í raðhúsi við Ein­holt eða til 1979, að for­eldr­ar okk­ar eignuðust Mel­gerði 1 við Há­hlíð. Haustið 1972 gerðist mamma kenn­ari við Gler­ár­skóla á Ak­ur­eyri þar sem hún starfaði síðan um ára­bil, eða til 1984. Pabbi og mamma skildu um þetta leyti. Það kem­ur að þeim tíma­punkti í lífi margra að gömlu hlut­verk­un­um lýk­ur og ný taka við. Svo var einnig hér.
Það voru já­kvæð um­skipti að flytja norður, Ak­ur­eyri var á þess­um tíma og næstu árum í mikl­um vexti. Það var því meira en nóg fyr­ir for­eldra okk­ar að starfa. Rétt við Ein­holtið er fal­legt um­hverfi, holt og hól­ar, sjór­inn, Síla­bás, Sand­gerðis­bót, Krossa­nes og marg­ir aðrir staðir sem við kynnt­umst voru upp­sprett­ur margra æv­in­týra. Útiver­an, stang­veiði í sjón­um, lang­ir göngu­túr­ar, stutt ferðalög. Við vor­um líka hepp­in með mjög góða ná­granna í Ein­holti 4. Pabbi og mamma blómstruðu þarna. Mamma fann fljót­lega fólk sem hafði áþekk áhuga­mál og hún sjálf. Hún átti eft­ir að finna sér góðan far­veg í fé­lags­mál­um og skóla­mál­um í nýju um­hverfi. Hún bjó í bæn­um í tólf ár, flutti burt um tíma en átti eft­ir að koma aft­ur og vera á Ak­ur­eyri all­an síðari hluta æv­inn­ar. Í huga henn­ar togaðist mjög á að hún átti góða vini á Ak­ur­eyri, en í Reykja­vík var margt sem heillaði hana, einkum fé­lög og fyr­ir­lestr­ar. Það átti þó ekki fyr­ir henni að liggja að flytja nema tíma­bundið til baka á gaml­ar slóðir í Reykja­vík, þótt stund­um ræddi hún um þann mögu­leika.
Mamma flutti til Reykja­vík­ur 1984, bjó þar nokk­ur ár og starfaði fyrst sem grunn­skóla­kenn­ari og síðar lækna­rit­ari við Borg­ar­spít­al­ann. Á ár­un­um í Reykja­vík sótti hún nám í rúss­nesku og bók­mennta­fræði meðfram kennslu­störf­un­um og einn vet­ur, 1979 til 1980, var hún í heim­speki­deild Há­skóla Íslands við nám í mál­vís­ind­um og bók­mennta­fræði. Sýn­ir þetta áhuga henn­ar á mennt­un og að bæta þekk­ingu sína, en bók­mennta­fræði mat hún mik­ils.
Hún flutti aft­ur til Ak­ur­eyr­ar haustið 1988 og bjó í Mel­gerði 1 sem mamma keypti í annað sinn, en húsið hafði verið selt þegar hún og pabbi skildu. Um­hverfið og út­sýnið frá Mel­gerði 1 er ein­stakt, þar sér yfir fjörðinn og stór­an hluta bæj­ar­ins frá klöpp­un­um. Mamma starfaði sem lækna­rit­ari á heilsu­gæslu­stöðinni um ára­bil á þess­um tíma. Hún tók að sér einka­kennslu í ensku, dönsku og ís­lensku fyr­ir út­lend­inga, starfi sem hún sinnti allt til árs­ins 2016. Þróaði hún náms­efni sem hún bjó sjálf til þar til úr varð heild­stætt kerfi sem hún notaði með góðum ár­angri. Hún var vin­sæll kenn­ari, bæði í grunn­skóla og sem einka­kenn­ari, og minn­ast marg­ir nem­end­ur, er­lend­ir sem inn­lend­ir, henn­ar með hlýj­um hug. Sum­ir nem­end­ur sótti tíma hjá henni árum sam­an og ræktuðu vináttu við hana.
Þegar talað er um vini mömmu á Ak­ur­eyri þá kem­ur Sjöfn Óskars­dótt­ir frá Dverga­steini (f. 25. mars 1937, d. 3. sept­em­ber 2008) upp í hug­ann sem ein besta vin­kona henn­ar. Sjöfn var gam­all ná­granni okk­ar í Ein­holt­inu og var tölu­verður sam­gang­ur milli fjöl­skyld­anna um ára­bil. Það gladdi mömmu og hún mat það mik­ils þegar Sjöfn tók upp gaml­an þráð vináttu eft­ir að hafa búið í Reykja­vík um tíma, en flutti aft­ur norður, og sátu þær oft að spjalli og heim­sóttu hvor aðra reglu­lega. Oft var Bergþóra, dótt­ir Sjafn­ar, með í þess­um heim­sókn­um. Sjöfn féll óvænt og skyndi­lega frá aðeins 71 árs að aldri og saknaði mamma henn­ar mikið, því Sjöfn var ynd­is­leg kona og góður vin­ur.
Önnur góð vin­kona mömmu var Ingi­björg Þor­geirs­dótt­ir kenn­ari frá Höllu­stöðum í Reyk­hóla­sveit, f. 19. ág­úst 1903, d. 28. mars 2003. Ingi­björg var lengi í Guðspeki­fé­lag­inu og hafði m.a. unnið að út­breiðslu fræða Mart­inus­ar á Íslandi og einnig að end­urút­gáfu á ræðum séra Har­ald­ar Ní­els­son­ar. Ingi­björg og mamma áttu það sam­eig­in­legt að skrifa blaðagrein­ar um mál­efni sem þeim þótti til fram­fara horfa. Þær áttu tölu­vert sam­starf um ára­bil, og taldi mamma Ingi­björgu vera með merk­ustu per­són­um sem hún hafði kynnst. Hún skrifaði fal­lega minn­ing­ar­grein um vin­konu sína þegar hún lést.
Eitt af áhuga­efn­um mömmu var að þýða er­lend­ar bæk­ur sem fjölluðu um áhuga­mál henn­ar á ís­lensku. Fyrstu bók­ina, Nýj­ar vídd­ir í mann­legri skynj­un eft­ir dr. Shafica Caragulla, þýddi hún og kom bók­in út árið 1975 hjá bóka­út­gáf­unni Þjóðsögu. Mamma var góður þýðandi og ritaði og þýddi einnig grein­ar í nokk­ur tíma­rit um ára­bil til hliðar við fullt starf. Notaði hún kvöld og helg­ar til þýðing­ar­starfs­ins. Aðrar bæk­ur sem hún þýddi voru þess­ar: Draum­ar: Svör næt­ur­inn­ar við spurn­ing­um morg­undags­ins, eft­ir Mark Thur­st­on, Prent­húsið 1989. Áran - orku­blik manns­ins eft­ir Birgit Stephen­sen. Úlfur Ragn­ars­son lækn­ir veitti fræðilega ráðgjöf. Örn og Örlyg­ur 1990. Eft­ir dauðann - hvað þá? eft­ir Geor­ge W. Meek. Ný­ald­ar­bæk­ur 1991. Lif­andi eft­ir­mynd­ir eft­ir Coral Polge og Kay Hun­ter, Skjaldorg 1993. Viska Tarot­spil­anna eft­ir El­iza­betu Haich. Bræðraút­gáf­an 2016.
Eina frum­samda sögu sem kom út sl. haust skrifaði hún. Bók­in heit­ir Töfra­hatt­arn­ir - saga. Þessa barna­bók skrifaði hún fyr­ir nokkr­um árum. Þor­steinn Ant­ons­son rit­höf­und­ur, gam­all vin­ur henn­ar, hafði út­gáf­una með hönd­um. Útgáfa þess­ar­ar bók­ar er gleðiefni og minn­is­varði um bók­mennt­astarf henn­ar.
Fyr­ir utan þær þýðing­ar sem hér eru upp tald­ar skrifaði mamma og þýddi á þriðja tug greina í ýmis tíma­rit og dag­blöð. Nokkr­ar grein­ar skrifaði hún og þýddi í Les­bók Morg­un­blaðsins, einnig þýddi hún grein­ar í tíma­ritið Úrval. Fjalla þær um ýmis efni, til dæm­is tarot­spil­in, aðrar um líf eft­ir dauðann og önn­ur til­veru­stig, and­leg viðhorf og strauma, þjóðkirkj­una, þjóðfé­lags­mál og margt fleira. Stund­um fór hún á ráðstefn­ur er­lend­is og skrifaði grein­ar um efni þeirra. T.d. um þetta er grein­in: Er líf eft­ir dauðann? sem birt­ist í Morgni, tímariti Sálarrannsóknarfélags Íslands, árið 1998. En mamma ritaði þá grein eft­ir að hafa sótt stóra alþjóðlega ráðstefnu í nóv­em­ber 1997 í Basel í Sviss, þar sem marg­ir þekkt­ir vís­inda­menn fluttu er­indi um fram­halds­lífið og leiðir til að rann­saka það. Á ýms­ar aðrar er­lend­ar ráðstefn­ur fór hún, en ekki verður það talið hér.
Mamma var sístarf­andi að áhuga­mál­um sín­um. Á skrif­borðinu henn­ar var rit­vél, seinna tölva og prent­ari, skrif­blokk­ir, penn­ar og blý­ant­ar. Í hill­un­um voru bæk­urn­ar sem hún hafði þýtt, marg­ar aðrar bæk­ur um ólík­ustu efni, möpp­ur með hand­rit­um og kennslu­efni. Allt var þetta í röð og reglu og vel aðgengi­legt. Að koma inn í vinnu­her­bergi mömmu var eins og að stíga inn í ann­an heim. Dauf­ur ilm­ur af reyk­elsi og blóm­um, litl­ar stytt­ur af ýmsu tagi sem minntu á áhuga­mál henn­ar, ljós­mynd­ir á veggj­um af þeim sem henni þótti vænt um.
Af miklu er að taka þegar lýsa á ævi­starfi mömmu því hún var starf­söm og átti mörg áhuga­mál. Bók­leg­ar mennt­ir, and­leg mál og sál­ar­fræði voru þar fremst í flokki. Bóka­safn átti hún stórt sem bar þess­um áhuga­mál­um gott vitni. Þekk­ing henn­ar í mörgu slíku efni var djúp og víðfeðm, og má segja að hún sótti í fróðleiks­brunn bók­anna alla sína ævi. Ung að árum eignaðist hún og las rit­safn C.G. Jung og bæk­ur Pauls Brunt­ons um jóga, ind­verska og tíbeska dul­speki og aust­ræna heim­speki. Meðal bóka henn­ar voru rit margra helstu and­legra meist­ara og fræðimanna und­an­far­inn­ar ald­ar og eldri. Þessi áhugi henn­ar var brenn­andi og leiddi hana snemma til Guðspeki­fé­lags Íslands þar sem hún sótti fundi og starfaði lengi. Hún gekk í guðspekistúk­una Systkina­bandið á Ak­ur­eyri 1972 og starfaði þar með Jóni Sig­ur­geirs­syni, skóla­stjóra og for­manni stúk­unn­ar, og fleira fólki. Ólöf Friðriks­dótt­ir, hjúkr­un­ar­fræðing­ur og gjald­keri stúk­unn­ar, var góð vin­kona henn­ar. Sum­arskóla Guðspeki­fé­lags­ins sótti hún þegar því varð við komið. Mamma hélt er­indi á fund­um Systkina­bands­ins, sat í stjórn stúk­unn­ar og var formaður í nokk­ur ár. Kirkju sótti hún reglu­lega alla sína ævi. Fyr­ir henni var eng­in mót­sögn í því að fylgja krist­inni trú og að kynna sér og sækja fróðleik til annarra og ólíkra trú­ar­bragða og kenn­inga, því allt sner­ist þetta um að gera gott og þróa manns­sál­ina. Einkum var búdd­ismi of­ar­lega á baugi hjá henni. Fjall­ræða Krists var eft­ir­lætiskafli henn­ar í Nýja testa­ment­inu.
Í mörg ár hafði mamma stórt þýðing­ar­verk­efni með hönd­um. Það hand­rit fjall­ar um líf­efna­tengsl eða líf­efna­fræðileg­an grund­völl alkó­hól­ism­ans. Þetta er þýðing á rit­verki eft­ir banda­rísk­an líf­efna­fræðing sem hef­ur rann­sakað þetta. Af ýms­um or­sök­um kom hand­ritið ekki á prent og féll henni það miður, því mikla vinnu hafði hún í það lagt. Hafði hún vonað að bók­in og sá fróðleik­ur sem þar er að finna yrði þátt­ur í að lækna of­drykkju með rétt­um efn­um sem lík­amann skorti.
Af öðrum fé­lög­um og hreyf­ing­um sem hún tók þátt í má nefna Fé­lag ný­alss­inna. Bæk­ur dr. Helga Pjet­urss átti hún all­ar og sú heim­speki og lífs­sýn sem þar er að finna átti vel við hana. Um skeið var hún formaður Ak­ur­eyr­ar­deild­ar fé­lags­ins. Hjá Am­nesty In­ternati­onal var hún fé­lagi um ára­bil og studdi starfið. Á átt­unda ára­tugn­um sótti hún ár­lega sum­ar­nám­skeið hjá Jötu­systkin­um, hreyf­ingu Þórs Þórodds­son­ar, og ástundaði jógaæf­ing­ar og lífs­stíl þess hóps um langt skeið. Hún hafði áhuga fyr­ir stjörnu­fræði og mögu­leik­an­um á lífi á öðrum hnött­um. Slíkt heillaði hana og ræddi hún oft um þann mögu­leika að íbú­ar annarra stjarn­kerfa hefðu heim­sótt jörðina. Var hún áskrif­andi að er­lend­um tíma­rit­um um þessi og skyld mál­efni. Morg­un­blaðið var eft­ir­læt­is­dag­blað henn­ar. Hún studdi kon­ur og sam­tök kvenna til fram­göngu í mennt­un, þjóðfé­lags­mál­um og öðru því sem vilji þeirra stóð til.
Í viðfangs­efn­um og áhuga­mál­um hafði hún góðan fé­lags­skap af vini sín­um Michael Willcox, sem var gam­all fjöl­skyldu­vin­ur okk­ar. Michael var Breti, fæddur í Southampton í Englandi en uppalinn í Kanada. Hann var vel lesinn og fróður og hafði mikinn áhuga fyrir andlegum málum, einkum dáleiðslu og huglækningum. Þess­ir tveir vin­ir henn­ar, Michael og Ólöf, lét­ust fyr­ir all­mörg­um árum og viss­um við að miss­ir þeirra gekk á viss­an hátt nærri henni, þótt hún talaði sjald­an um. En fátt gladdi hana meira en þegar góðir vin­ir, við syn­irn­ir eða barna­börn­in komu í heim­sókn. Mamma gladd­ist með okk­ur í sigr­um lífs­ins og studdi við okk­ur á erfiðum stund­um þannig að alltaf fór maður glaðari og betri maður af henn­ar fundi. Þá má ekki gleyma Gunn­ari Hjálm­ari Jóns­syni, gít­ar- og tón­list­ar­kenn­ara, en hann var mik­ill vin­ur pabba og mömmu og fjöl­skyld­unn­ar um ára­tuga skeið. Þau heim­sóttu hvort annað um langt ára­bil til að hlusta á tónlist og spjalla.
Hug­ur­inn leit­ar til baka. Mamma í eld­hús­inu í Ein­holti og Mel­gerði að und­ir­búa jól og ára­mót. Klass­ísk tónlist og bök­un­arilm­ur og síðan var sest að kaffi og kök­um á ný­ársnótt. Sum­ar­dag­ar í Mel­gerði með börn­um og barna­börn­um og oft vin­um í heim­sókn. Grillað úti á palli, veit­ing­ar á litl­um borðum í garðinum. Mamma að spila krokk­et í garðinum, eða leika við barna­börn­in. Mamma á hvíta jepp­an­um, keyr­andi óhrædd og furðulega ör­ugg svo framar­lega að göt­ur væru opn­ar að vetr­in­um. Mamma að þýða sínu fyrstu bók í Ein­holt­inu. Mamma að stjórna leik­rit­um og atriðum á árs­hátíð Gler­ár­skóla í gamla Gefj­un­ar­saln­um á Ak­ur­eyri, en margt af því efni sem þar var flutt samdi hún sjálf, meðal ann­ars leik­rit um Helga magra og Þór­unni hyrnu, land­náms­menn í Eyjaf­irði. Mamma á leiðinni á sum­arskóla Guðspeki­fé­lags­ins á Suður­landi á rauða Opel Rekord-skut­bíln­um sín­um, ný­lega búin að fá bíl­próf og eign­ast sinn fyrsta bíl, 38 ára að aldri. Mamma á fund­um hjá Guðspeki­fé­lag­inu í gamla KEA-hús­inu við Hafn­ar­stræti að flytja er­indi sem hún hafði þýtt eða samið, í starfs­manna­saln­um. Mamma í Kletta­borg­inni á góðum dög­um, en líka stund­um einmana því bestu vin­irn­ir voru farn­ir úr þess­um heimi. Mamma í Krist­nesi við end­ur­hæf­ingu, seinna á Hlíð, að mestu þrot­in að kröft­um en oft­ast hress og gladd­ist ætíð við heim­sókn­ir.
Hún gat horft yfir langa og starf­sama ævi þar sem henni tókst að vinna að áhuga­mál­um sín­um og verk­efn­um með ótrú­lega góðum ár­angri. Hún fylgd­ist vel með okk­ur son­un­um og okk­ar börn­um, og barna­börn­um hjálpaði hún með auka­kennslu þegar á þurfti að halda. Í henn­ar huga var ald­ur af­stætt fyr­ir­bæri og hún varð aldrei göm­ul í venju­leg­um skiln­ingi þess orðs. Um­tals­góð var hún og valdi frem­ur að þegja en tala niðrandi um aðra.
Síðustu árin bjó mamma í Kletta­borg 10 á Ak­ur­eyri. Þar er sum­arfag­urt og naut hún þess á marg­an hátt. Íbúðin henn­ar var smekk­leg, mál­verk á veggj­um, göm­ul og vönduð hús­gögn, mörg blóm, plönt­ur og kaktus­ar, öllu smekk­lega fyr­ir komið. Í stof­unni var stóra viðar­borðið þar sem hún kenndi nem­endu­um, þakið bók­um og möpp­um. Sein­ustu árin var heils­an far­in að gefa sig svo mikið að hún þáði nokkra heim­ilisaðstoð, en það var henni þó þvert um geð því hún var ákaf­lega sjálf­stæð. Árið 2020 fór hún á dval­ar­heim­ilið Hlíð þegar hún gat ekki leng­ur búið ein. Það var ekki spor sem hana langaði til að taka, en eng­in önn­ur úrræði voru.
„Ég batt þér minn feg­ursta söngv­asveig, en samt var það dýr­ast sem aldrei var talað“ orti Ein­ar Bene­dikts­son. Þessi ljóðlína á vel við hér. Það er auðvelt að skrá helstu ytri ævi­atriði, en erfitt að skapa heild­stæða mynd af mömmu. Ef ætti að lýsa henni þá var vel­vild, trú, bjart­sýni og fróðleiks­fýsn það sem ein­kenndi hana. Líka víðsýni og rétt­lætis­kennd, hún var til­bú­in til að hlusta á rök­semd­ir þeirra sem ekki voru henni sam­mála. Mamma var oft­ast létt­lynd og í góðu skapi. Hún hafði góða og sak­lausa kímni­gáfu. Hún var næm á til­finn­ing­ar og líðan annarra. Hún trúði á sig­ur sann­leik­ans og rétt­læt­is­ins. Hún var ákaf­lega gjaf­mild, bæði á tíma sinn og hluti sem hún vildi gleðja aðra með. Gjaf­ir henn­ar voru vel vald­ar og sýna mikla um­hyggju. Hug­ur­inn sem fylgdi gjöf­un­um var ein­læg­ur. Lífið var henni ekki alltaf auðvelt, en hin ytri gæði þess skiptu hana minna máli en and­leg verðmæti, þekk­ing og viska. Þetta, ásamt fjöl­skyld­unni, voru mestu verðmæti henn­ar. Í heimi bóka og fræða og tón­list­ar leið henni vel og þar dvaldi hún oft. Við bræðurn­ir þökk­um mömmu fyr­ir allt sem hún var okk­ur, fyr­ir að styðja okk­ur í því sem við gerðum, og fyr­ir að hafa verið ein­stak­lega góð móðir og amma barn­anna okk­ar. Mamma trúði á ljósið og kær­leik­ann og að gera sitt besta. Sá mikli söknuður, sem við upp­lif­um nú, sýn­ir hversu mik­il­vægt hlut­verk henn­ar var og hversu vænt okk­ur þykir um hana.
Það fer vel á því að birta hér ljóð sem hún orti árið 2005, og birt­ist í Les­bók Morg­un­blaðsins 25. júní það ár. Ljóðið er án titils, og hljóðar svo:

Í dag eru sum­arsól­stöður
án sól­ar
því í dag faldi sól­in sig
svo að eng­inn sæi
að hún grét bak við ský­in.

Því að ekk­ert er eins og áður
þegar sól­in var glöð
gerði menn­ina góða
og gaf all­ar sín­ar gjaf­ir
með bless­un Guðs.

Við höf­um sagt sól­inni
að hún sé ekki heil­ög
heim­ur­inn sé ekki heil­ag­ur
Jörðin sé ekki heil­ög.
Höf­um við fyr­ir­gert öllu heil­ögu?

Þannig hef­ur sól­in misst bless­un sína
Jörðin misst bless­un sól­ar­inn­ar
Himn­arn­ir hafa bif­ast
Höf­in brátt líf­vana
Menn­irn­ir heill­um horfn­ir ...

Biðjum Guð að blessa sól­ina,
Biðjum Guð að blessa jörðina
Biðjum Hann að blessa himn­ana og höf­in
Biðjum Hann að blessa hugs­an­ir okk­ar
svo að við get­um lært að blessa lífið.

Far þú í friði mamma mín, og hafðu þökk fyr­ir allt sem þú gerðir, allt sem þú varst og ert okk­ur. Þú lif­ir áfram þrátt fyr­ir tíma­bund­in um­skipti dauðans. Áhrif þín eru djúp og sterk og minn­ing þín björt eins og feg­ursti vor­dag­ur. Þú varst alltaf til­bú­in til að hjálpa og aðstoða hvað sem á gekk, og þú fannst lausn­ir á vanda þegar aðrir sáu þær ekki. Við erum inni­lega þakk­lát­ir og gæfu­sam­ir að þú varst móðir okk­ar.
Við fær­um starfs­fólki á Hlíð og í Krist­nesi inni­leg­ar þakk­ir fyr­ir frá­bæra umönn­un og aðhlynn­ingu.