Sigríður Guðrún Sigurðardóttir

Eftir hetjulega baráttu við skyndileg, alvarleg og erfið veikindi hefur elsku hjartans móðir mín lagt aftur augun sín í hinsta sinn. Hennar lokabarátta fyrir lífinu var hetjuleg og vakti eftirtekt fyrir ótrúlega þrautseigju en þessar síðustu þrjár vikur sem lífsins baráttan tók yfir eru lýsandi fyrir mömmu.

Mamma var mjög ákveðin og mikill dugnaðarforkur og bjó yfir óbilandi stolti og sjálfstæði fyrir sig og sína. Hún vildi sem minnst láta nokkurn mann hafa fyrir sér, fannst það óþarfi og kallaði það vesen að þurfa að liggja inni á sjúkrahúsi. En baráttan var hörð, erfið og að lokum varð ekkert við ráðið. Allt þrek búið og endalokin óumflýjanleg.

Hún andaðist 16. desember umvafin elskandi ástvinum og hvarf í faðm horfinna ástvina sem vafalaust hafa tekið vel á móti henni í sumarlandinu fagra.

Mamma óttaðist ekki að deyja, hún var þess fullviss að okkar jarðneska líf væri einungis einn hlekkur í keðjunni og við tæki æðra tilverustig eftir andlát þar sem gengnir ástvinir sameinuðust á ný.

Hún sagði jafnvel eitt sinn í léttum tón að hún vildi helst ekki verða eldri en 75 ára! Mamma varð 78 ára en þarna birtist bæði óttaleysið við að deyja og einnig stoltið að vilja ekki verða of gömul til að þurfa mögulega að þiggja aðstoð með daglegt líf.

Mamma var hamingjusöm með sínum heittelskaða til tæpra 60 ára, stússaði daglega við fallega heimili þeirra og fullfær um að sinna sínu eins og henni einni var lagið.

Mamma og pabbi voru samrýnd hjón, elskuðu heitt hvort annað, voru sálufélagar og trygg og trú hvort öðru og eiga langa sameiginlega lífssögu að baki. Missir pabba er mikill og mun fjölskyldan eftir fremsta megni umvefja hann ást og stuðningi á þessum erfiðu tímum.

Mamma var mikill fagurkeri, elskaði fallega hluti og fallegar klæðilegar flíkur en við mæðgur áttum okkur dag, miðvikudaga, þar sem kíkt var í búðir, verslað og enduðum við oft á kaffihúsi þar sem spjallað var um heima og geima. Þetta voru dásamlegar stundir náinna mæðgna sem við áttum til fjölda ára.

Við mamma áttum mörg sameiginleg áhugamál sem við gátum gleymt okkur í að ræða um. Báðar elskuðum við blómarækt og hvers kyns handavinnu og var mamma hafsjór af fróðleik um þessi málefni en einnig var hún með græna fingur og sérstaklega vandvirk og fær í handavinnunni. Hún hefur í gegnum tíðina leiðbeint mér á þessum sviðum og er meira og minna öll mín viska komin frá henni í þessum efnum. Það verður erfitt að geta ekki fengið góðar ráðleggingar frá mömmu héðan í frá.

Fallegt heimili foreldra minna ber þess merki að þar var hugsað vel um blómin og hvarvetna hægt að sjá fallegt handverk eftir húsmóðurina.

Þessi jól fengu fjórir ástvinir dásamlegar peysur sem mamma hafði lokið við áður en áfallið og sorgin knúði dyra. Síðustu handverkin. Nú eru allar peysurnar, hekluðu teppin og útsaumsdúkarnir, sem hún hefur nostrað við að búa til í gegnum tíðina fyrir ástvini sína, okkar hjartfólgnasta djásn sem við munum varðveita vel um ókomna tíð.

Þegar ég fullorðnaðist og eignaðist minn lífsförunaut og fór að búa urðu til ákveðnar hefðir. Hefðir sem héldust alla tíð en mamma og pabbi voru alltaf vanaföst og vildu hafa hlutina í föstum skorðum. Þannig var með miðvikudagana en einnig varð til sú hefð að mamma og pabbi komu reglulega til okkar í morgunkaffi á laugardögum. Það voru dýrmætar samverustundir þar sem menn og málefni voru krufin og einnig grátið og hlegið.

Þessar samverustundir munu halda áfram, þær verða þó breyttar, allt verður breytt en ég veit að faðir minn mun halda tryggð við hefðirnar og jafnvel skapa nýjar í breyttum aðstæðum. Og mamma verður með okkur og hjá okkur á sinn hátt.

Lífið er breytt, gjörbreytt, ekkert verður eins. Það verður erfitt að geta ekki leitað til mömmu með vangaveltur um hitt og þetta, geta ekki deilt með henni sorgum og sigrum, hlegið og grátið saman eins og við vorum vanar að gera.
Nú gildir að ylja sér við hlýjar og góðar minningar en þær eigum við fjölskyldan margar. Við Jóhann og börn áttum margar dásamlegar samverustundir með mömmu og pabba. Margar þeirra urðu til þegar unnið var að því að reisa sumarhúsið okkar, Rósakot, en þá var mikið hlegið og haft gaman eftir góðan vinnudag, gott grill og góðan drykk.

Við ferðuðumst einnig mikið saman með hjólhýsið okkar Jóhanns, þar sem borðkróknum var umsvifalaust breytt í fínasta hjónarúm fyrir mömmu og pabba. Þessar stundir voru dásamlegar og gefandi fyrir okkur, börnin okkar og ég veit einnig fyrir foreldra mína.

Mamma elskaði að ferðast og fórum við nokkrum sinnum vestur á hennar æskuslóðir þar sem margs er að minnast og fræddi hún okkur með hlýhug um sínar rætur og horfin ættmenni. Yndislegar stundir og góðar minningar.
Ég hef oft velt því fyrir mér hvort að á einhvern hátt hægt sé að skynja eða finna í hjarta sér að komið sé að eigin vitjunartíma?

Ég hef hugsað þetta mikið undanfarið, vegna þess að mamma var næm á einhvern hátt, dreymdi fyrir komu barna í fjölskyldunni, sagði meira að segja til um kynið. Allt áður en væntanlegir foreldrar vissu að von væri á litlu barni.
Í haust var hún búin að skipuleggja og ganga frá öllum jólagjöfum til fjölskyldunnar, átti aðeins eftir að pakka inn, áður en áfallið dundi yfir. Rétt eins og hún vissi að hún yrði að vera snemma tilbúin með gjafirnar í ár!

Það komu líka augnablik á sjúkrahúsinu sem stutt geta þessa tilfinningu mína að mamma hafi vitað sinn vitjunartíma þrátt fyrir hetjulega baráttu. Ég elska þig, mátti skilja af hennar vörum við hvert og eitt okkar þegar hún var enn í öndunarvél. Hún var að kveðja. Og síðar þegar öndunarvélinni sleppti spurði hún pabba minn hvar hann ætlaði að vera um jólin! Mamma vissi að hún yrði ekki veraldlega nálæg þessi jól og ég trúi því.

Þegar mamma verður til moldar borin fylgja henni Gosi kisi og Bella voffi sem voru henni svo kær rétt eins og önnur gæludýr fjölskyldunnar.

Bella mín elskaði að fá að fara í pössun til ömmu og afa í Seljahlíð og væntumþykja Bellu minnar var svo sannarlega endurgoldin en mamma var mikill dýravinur og í uppvextinum heima í Kotárgerði var alltaf lítil kisa til staðar til að elska.

Æskan og uppvöxturinn var notalegur í Kotárgerði, æskuheimilinu sem mamma og pabbi byggðu sér ung af einskærum dugnaði fyrir sig og sína og eru minningarnar þaðan margar góðar og hlýjar.

Mamma var natin við fjölskylduna, hlúði vel að okkur í einu og öllu. Heimilið var öruggt, fallegt og sannkallaður griðastaður fyrir börnin fjögur að alast upp á. Hún var mikil og myndarleg húsmóðir og átti alltaf eitthvað heimabakað og gott með kaffinu. Úti í garði voru ræktaðar kartöflur og rabarbari sem hún notaði til sultugerðar og í seinni tíð fórum við ósjaldan heim með dýrindis sultukrukku í farteskinu.

Í gamla daga saumaði hún oft jólafötin á okkur krakkana og einnig jólanáttkjóla á okkur stelpurnar.

Mamma var alltaf að, ótrúlega dugleg og vinnusöm og má kannski segja að hún hefði átt að hægja aðeins á sér og huga betur að heilsunni en umhyggjan og drifkrafturinn var mikill og réði för.

Nú er komið að leikslokum, lífsins ljós er slokknað. Það er erfitt að trúa því og sætta sig við það en gott að ylja sér við það að við munum hittast á ný. Mamma er komin í góðan faðm ástvina sem farið höfðu á undan og hún saknaði mikið eins og foreldra sinna og flestra systkina. Þau eru núna sameinuð og það yljar um hjartað þótt söknuðurinn sé mikill.

Sjáumst síðar elsku mamma.