Kristján Albert Guðmundsson

Okkur systkinum er ljúft að minnast Stjána eins hann var alltaf kallaður af fjölskyldunni. Við vorum svo heppin að vaxa úr grasi í fjölskyldu sem náði langt út fyrir foreldrana. Það voru mikil tengsl á milli systkina beggja foreldra okkar og ætíð glatt á hjalla í eldhúsinu heima, því sífellt voru ættingjar að koma í kaffi. Bræður mömmu, Dóri og Stjáni, voru þar fastagestir og mikið erum við þakklát fyrir allar minningarnar. Bernskuár Hemma bróður míns voru hjá móðurforeldrum í Aðalvík og síðar í Bolungarvík svo hann ólst upp með Stjána og koma nokkrar minningar Hemma hér: Eitt sinn áttum við að reka féð úr túninu í Tröð og vorum komnir nokkuð hátt upp í hlíðina þegar Stjáni segir: Eigum við að fara upp á topp á Traðarhyrnu? Ég var berfættur en Stjáni sagði að það væri allt í lagi og tók mig á herðar sér og bar mig upp mestalla leiðina. Ég held ég sé sá eini sem hefur farið berfættur upp á Traðarhyrnu, segir Hemmi. Og önnur minning Hemma er: Eitt sinn vildi ég fá Stjána til að tefla við mig, en hann var kvöldsvæfur. Ég tuðaði þar til hann lét undan en útafliggjandi. Ég varð að vekja hann í hvert sinn sem hann átti leik. Ég sagði honum hver minn leikur hafði verið og hann sagði mér sinn mótleik, hann horfði aldrei á taflborðið, hann hafði það í huganum. Stjáni var kennari af lífi og sál og einstaklega góður í að kenna börnum sem áttu erfitt með að læra. Honum fannst vanta bækur fyrir þau börn, svo hann skrifaði litla sögu um Hemma og Grétar systurson sinn sem er bráðfyndin bók og var notuð við lestur í barnaskólum, síðar bætti hann annarri barnabók við, Sigga og álfkonan, báðar bækurnar voru gefnar út af Námsgagnastofnun og hlaut sú síðari viðurkenningu Námsgagnastofnunar í samkeppni fyrir bækur á léttu lesmáli. Fyrsta setning bókarinnar er þessi: Sigga mín, þú skalt ekki skammast þín fyrir að gráta. Allir þurfa að gráta þegar þeim líður illa. Þetta lýsir Stjána einstaklega vel, hve næmur hann var á tilfinningar annarra og skilningsríkur. Hemmi minnist þess er reikningssnillingurinn í fjölskyldunni hann Dóri var að reyna að kenna honum að reikna þríliðu og gekk það illa, þá kom Stjáni og útskýrði aðferðina fyrir honum og Hemmi skildi það strax, þetta sýnir hve góður kennari Stjáni var. Eitt sinn fóru Hemmi og Stjáni út í Gróttu og svo uppteknir voru þeir við að skoða og Stjáni að segja frá því sem þar var að finna að þeir gleymdu að aðgæta aðfallið og urðu nær því að synda í land. Ég get ímyndað mér að þá hafi Stjáni hlegið. Já, margar eru minningarnar, eins og t.d. þegar þeir bræður Dóri og Stjáni björguðu jólunum hjá okkur með því að hlaupa með logandi jólatréð út í snjóinn eftir að Hemmi hafði blásið á kertið á trénu sem í þá daga var skreytt með logandi kertum. Ein minning mín er þegar ég var stödd í Stakkadal og sé mann koma labbandi yfir sandinn og er hann að búa sig undir að vaða yfir ána. Hann er með ameríska derhúfu sem ekki var algengt í Aðalvíkinni í þá daga. Hann fer úr skónum til að vaða yfir ána og brettir upp skálmarnar á buxunum, þá sé ég skína í hvítar síðar nærbuxur og veit strax að þetta er Stjáni að koma í heimsókn. Ekki þekktirðu mig með þessa amerísku húfu, segir hann sposkur á svip er hann heilsar og ég lét sem satt væri. Svona viljum við systkinin minnast elsku Stjána, eins og hann er í minningu okkar, yndislega góður, skilningsríkur og skemmtilegur og fékk mann til að hlæja öllum stundum. Við minnumst hans með gleði og þakklæti fyrir að hafa þekkt slíkt ljúfmenni og leiðbeinanda sem hann var okkur og öðrum börnum. Blessuð sé minning hans og njóti hann vel hvíldarinnar. Við vottum Halldóri syni hans og Ingu systur hans og öðrum aðstandendum innilega samúð.