Hólmfríður Árnadóttir

Það var vorið 2012 sem Hólmfríður bað mig að heimsækja sig í Hvassaleitið til að ræða við sig um sýningu sem hún var með í undirbúningi fyrir Gerðarsafn - Listasafn Kópavogs. Þó hún væri komin vel á aldur var mikill kraftur í henni við að skipuleggja sýninguna sem var opnuð 15. nóvember 2014. Hún hafði sett upp verk í stofunni, lagt stærri textílverk yfir sófa og breitt úr öðrum verkum á gólfið. Mörg verkanna hafði ég séð áður en önnur ekki. Svo lýsti hún því fyrir mér hvernig hún sá verkin fyrir sér í sýningarrýminu, einbeitt og ákveðin með skýra sýn á sína listrænu vinnu.
Hólmfríður Árnadóttir hafði mikil áhrif á líf okkar systranna. Það mætti segja að Hólmfríður hafi verið guðmóðir okkar, ekki síst eftir að móðir okkar, Ingigerður Þórey Guðnadóttir, lést árið 1982. Þær höfðu verið nánar vinkonur alla tíð eftir að Hólmfríður kenndi henni í handavinnukennaradeild Kennaraháskóla Íslands. Hólmfríður hvatti mömmu til að mennta sig sem handavinnukennari og starfaði hún við það þar til hún lést. Textíláhugann fengum við systurnar frá móður okkar og Hólmfríði. Það voru ófáar stundirnar sem við eyddum með þeim að lita batík í litlum skúr á lóð Kennaraháskólans. Þar fengum við systurnar að teikna með vaxi á léreft sem var dýft í litabað og vaxið síðan straujað úr. Ég man vel eftir nákvæmri leiðsögn Hólmfríðar í því hvernig átti að krumpa vaxið í efninu til að ná fram fínum línum þegar efninu væri dýft í litabaðið. Henni var það eðlislægt að leiðbeina og kenna. Seinna heimsóttum við Hólmfríði oft í risið í Kennaraháskólanum þar sem hún hafði skapað ævintýraheim í kennslustofunni sinni. Hólmfríður var ávallt á undan sinni samtíð og fór sínar eigin leiðir í mörgu sem hún tók sér fyrir hendur. Eitt sinn fóru mamma og Hólmfríður saman á kvöldnámskeið í hugleiðslu, líklega árið 1978. Ég var þá níu ára og fannst þetta uppátæki hálfundarlegt og vissi ekki hvað mér ætti að finnast um þetta. Hólmfríður tók okkur systurnar oft út að borða og gjarnan á framandi veitingastaði, eins og Náttúrulækningafélagið og Krákuna á Laugavegi 22. Það voru einnig ófá sýningarröltin sem við fórum á með henni og móður okkar. Í seinni tíð höfðum við Hólmfríður mikið samband og þá snerust samtölin oft um myndlist, skólamál og textíl. Við gátum endalaust talað saman og á þeim árum sem ég bjó erlendis vorum við í símasambandi. Í einu slíku símtali snerist umræðuefnið um ákveðið vandamál við að stytta ermi á flókinni prjónaðri peysu. Ég lýsti vandanum fyrir Hólmfríði í gegnum símann, hún skildi fullkomlega út á hvað málið gekk og lýsti fyrir mér hvernig ég gæti leyst þessa flóknu prjónaglímu. Í þessu samtali fann ég sterkt fyrir hennar djúpu þekkingu á öllu tengdu textíl og hæfileika hennar til að miðla sinni reynslu. Menntamál voru stór hluti af hennar ævistarfi samhliða myndlistinni þar sem hún gegndi stöðu prófessors við Kennaraháskóla Íslands. Þessi áhugi hennar til að miðla þekkingu sinni hafði djúp áhrif á okkur systurnar því við höfum allar komið mikið að kennslu.
Það var greinilegt að heimur Hólmfríðar var ekki afmarkaður við stofuna í Hvassaleitinu, því það voru mörg málefni sem lágu henni á hjarta. Jafnframt því að pæla í verkum fyrir sýninguna framundan ræddi hún um kennslumál og stöðu kvenna á þeim vettvangi og á vettvangi myndlistar í gegnum tíðina. Þetta var mikil barátta og sýningin mikilvæg til að hnýta saman marga lausa enda. Ég vil þakka Hólmfríði fyrir það sem hún hefur gert fyrir okkar fjölskyldu og allan hennar stuðning í gegnum tíðina, betri fyrirmynd í lífinu er vart hægt að hugsa sér. Það var leitt að hún náði ekki að sjá dætur mínar vegna covid- ástandsins en hún hitti Ingigerði Úllu hennar Gerðar og hafði mjög gaman af því að hitta nöfnu gömlu vinkonu sinnar. Ætli þær séu ekki komnar aftur saman á sýningarrölt og gott spjall.

Hildur, Gerður og Guðrún Bjarnadætur.