Sævar Árnason

Pabbi hafði þann einstaka hæfileika að geta ákveðið nákvæmlega klukkan hvað hann ætlaði að vakna og það stóðst alltaf, jafnvel þegar þurfti að skutla fólki í flug um miðja nótt. Nú er hann sjálfur farinn og sorgin og söknuðurinn eru blandin beiskju því hann hefði svo sannarlega átt skilið að vera með okkur miklu lengur. En ávextir erfiðisins gegnum tíðina reyndust eitraðir, mein sem rakið var beint til óheilnæmra vinnuskilyrða.
Sævar Árnason kom inn í líf okkar mömmu þegar ég var fjögurra ára og tók ég honum alls ekki jafn vel og hann tók mér. Ég var ekkert á þeim buxunum að deila móður minni með öðrum en tíminn vann með okkur og fékk ég að kalla hann pabba allar götur síðan og njóta þeirra margvíslegu mannkosta sem hann hafði að bjóða allt til enda. Það var reyndar stundum haft á orði að móðir mín hefði nýtt sér tengsl sem fyrrverandi starfsmaður Þjóðskrár til að finna mér stjúpföður sem héti Sævar, til einföldunar.
Samverustundirnar hefðu að ósekju mátt vera fleiri en þær sem áttum voru alla tíð ljúfar og þægilegar og alltaf vildi pabbi allt fyrir okkur systkinin gera, jafnvel þvert á fjárráðin hverju sinni. Þetta var nefnilega dálítið basl á tímabili en með einstökum dugnaði og vinnusemi tókst pabba, og auðvitað mömmu líka, að skapa fjölskyldunni góða umgjörð. Ósérhlífni og seigla eru orð sem lýsa honum vel. Ég man eftir dögum þegar pabbi kom heim eftir heilan dag í smíðum og fór svo beint að beita fram yfir miðnætti. Seinna, þegar vinnu skorti á Íslandi, þá var bara farið til Grænlands.
Hjálpsemi hans var líka orðlögð og fengu margir að njóta dugnaðar hans og hæfileika við smíðar í frístundum. Auðvitað vorum við Ásta þar á meðal en við fengum ómetanlega hjálp frá honum þegar við eignuðumst okkar íbúð og svo lyfti hann sannkölluðu grettistaki þegar við stækkuðum við okkur með nýfædda tvíbura. Hann var alltaf boðinn og búinn.
Og það er þess vegna sem þetta er allt svona ósanngjarnt. Að maður sem gaf svona mikið af sér skuli ekki hafa uppskorið meiri og innihaldsríkari hvíld eftir vel unnin störf í áratugi. Þess í stað tók við barátta við meinið illvíga en með sinni einstöku seiglu tókst pabba að framlengja þá ójöfnu viðureign um mörg ár umfram þær líkur sem honum voru gefnar við greiningu meinsins.
Nú er baráttan á enda og innbyggða vekjaraklukkan er hætt að tifa, að minnsta kosti hérna megin í tilverunni. Hinn skilyrðislausi kærleikur Sævars Árnasonar, glaðlyndið, söngurinn, æðruleysið og ósérhlífnin munu þó áfram vekja með okkur einlægt þakklæti og ómetanlegar minningar alla tíð.
Örn Úlfar Sævarsson.

Pabbi minn er farin frá okkur eftir rúmlega fimm ára baráttu við krabbamein af völdum asbests. Til að byrja með voru lífslíkurnar nú ekki miklar, eða um 1 og hálft ár. Hann náði að lifa með því í rúm fimm ár. Þegar ég kom inn í herbergið á spítalanum og hann var að fara yfir hinum megin þá strauk ég á honum hausinn, sagði honum hversu mikið ég elska hann og hversu þakklát ég er fyrir hann. Þakklæti er tilfinning sem fylgdi mér allan daginn og hefur fylgt mér síðan ég kvaddi hann. Ég er svo þakklát fyrir að hafa fæðst á afmælisdegi hans og öll árin sem við deildum saman þeim degi. Ég er svo þakklát fyrir að ég hafi verið það heppin í lífinu að hafa fengið hann sem pabba, og enn þakklátari fyrir að hafa náð að segja honum frá því í einu af okkar mörgum samtölum áður en hann fór frá okkur. Ég er svo þakklát fyrir allan þann tíma sem ég hef fengið að hafa hann í lífi mínu og í lífi barnanna minna. Ég er svo þakklát fyrir að börnin mín fengu að kynnast föður mínum sem átti svo stóran þátt í að móta mig. Mér finnst þó erfitt að barnið sem ég ber núna, og er væntanlegt í heiminn á næstu dögum, fái ekki að kynnast honum og hann því. Pabbi sagði við mig að hann vonaði að við gætum sagt einhverjar ágætar sögur af sér. En eins og ég sagði við pabba þá verða sögurnar svo miklu meira en bara ágætar. Það eru svo margar frábærar sögur af honum sem hægt er að segja frá. Pabbi minn var svo mikið ljúfmenni, sá alltaf jákvæðu hliðarnar á öllu og var alltaf tilbúinn til að stökkva til og hjálpa ef einhver þurfti aðstoð. Ég er svo þakklát fyrir að hafa náð að segja honum frá nafni barnsins. Við gátum rætt saman um nafnið. Hann lofaði mér að segja engum frá því en hann getur sagt öllum frá því hinu megin núna. Það er bara svo margt sem ég get verið þakklát fyrir með hann pabba minn og ég get skrifað margar blaðsíður um það. Ég leyfi þessum orðum að duga í bili. Ég trúi því elsku pabbi minn að þú vakir yfir okkur og passir upp á okkur. Við söknum þín, börnin mín sakna þín. Við elskum þig og pössum upp á mömmu fyrir þig.

Leyfi hér einu af mörgum lögum að fylgja með sem þú söngst fyrir mig þegar ég var yngri.

Þangað til við hittumst næst..
Þín dóttir
Aldís Ósk.