Elín Ágústa Ingimundardóttir

Þvílík snilldarstund það var þegar Elín Ágústa, mér þá alókunnug, birtist í dyrum koníaksstofu gamals, skosks veitingastaðar í Glasgow, hvar ég, ásamt nokkrum vinum, var að fagna fimmtugsafmæli mínu með tilheyrandi gleðilátum og afmælissöng. Fyrirgefið sagði hún, allir viðstaddir steinþögnuðu og horfðu á þessa konu, ég heyrði afmælissönginn óma niður á hæðir, hélt hún áfram, og ætlaði alls ekki að blanda mér í þennan gleðskap, en þegar ég heyrði sungið hún er fimmtug í dag gat ég ekki setið á mér, ég er nefnilega líka fimmtug í dag. - Í stuttu máli ætlaði allt um koll að keyra. Þarna hafði Níels, hennar ágæti þáverandi eiginmaður, einnig komið í dyrnar. Án málalenginga voru þau drifin í fjörið og umföðmuð í bak og fyrir. Sleginn var hringur utan um okkur afmælisbörnin og skálað til hægri og vinstri. Skipst var á um að splæsa á línuna. Gamalt trégólfið dúaði bókstaflega undan mannskapnum og innan tíðar kom þjónn og bað um að við hefðum hægar um okkur. Við urðum auðvitað við því en gleymdum okkur fljótlega. Þegar þjónninn birtist aftur spurði hann heldur óblíðlega hvort við ætluðum niður úr gólfinu? Aðrir gestir væru farnir að kvarta og hingað og ekki lengra, nú yrði skrúfað fyrir alla afgreiðslu. Gleðskapurinn færðist yfir á næstu krá, en öldurhúsin lokuðu heldur snemma á okkar mælikvarða, eða kl. 23. Þá kvöddust við sátt og sæl með von um endurfund. Sá endurfundur varð óvænt daginn eftir, þegar við rákumst á Ellu Gústu og Níels í lest á leið til Edinborgar, var þá allt með heldur rólegra yfirbragði. Þarna í Edinborg fastákváðum við Ella Gústa að hittast við gott tækifæri þegar heim væri komið. Fljótlega gengum við má segja í afmælissystralag. Ella Gústa hefur æ síðan verið mín Ammó og ég hennar Ammósý. Oft höfum við gert okkur glaðan dag í tilefni afmæla okkar og átt góðar stundir saman þess utan.
Enn þann dag í dag hefur gleðin yfir þessum óvæntu, skemmtilegu samfundum ekki dofnað í hjarta mínu. Enn þreytist ég ekki á að rifja þá upp. Nýlega sagði ég erlendri samstarfskonu minni þessa sögu; It was ment to be, var hún snögg að álykta. Já, við afmælissystur vorum báðar á því, að örlögin hafi leitt okkur saman. Mæður okkur hafa legið samtímis á fæðingardeild Landspítalans á sínum tíma. Sömuleiðis við afmælissystur, við vorum báðar á fæðingardeildinni snemma árs 1982, óafvitandi hvor um aðra. Ella Gústa fæddi son 21. janúar og ég þann 23. Þá var ekki farið á fæðingardeildina fyrir minna en 5-7 daga. Þegar leið á kynni okkar afmælissystra kom í ljós að við áttum ýmislegt sameiginlegt og um margt svipuð hugðarefni.
Að Ellu Gústu stóðu sterkir ættstofnar á báða vegu og vinmörg var hún. Ella Gústa var enda einkar mæt manneskja, hreinlynd og góðum gáfum gædd, umhyggjusöm, gestrisin með afbrigðum, bókhneigð og ljóðelsk. Hafandi búið í Danmörku talaði hún dönsku eins og innfædd. Enskan lá ekki síður fyrir henni, bæði bókmálið og talmálið. Ég nefni þetta, því mér fannst djúpstæð málakunnátta hennar öfundsverð. Hún mátti nú ekki heyra á það minnst, enda ekkert fyrir að hreykja sér. Ella Gústa gat verið föst fyrir og ákveðin, en hún hafði góðan sans fyrir húmor. Það sem var gaman að hlæja með henni Ellu Gústu oft og tíðum.
Við Ammó mín hittumst síðast 28. júlí. Þá sátum við á líknardeildinni í Kópavogi, þar sem hún var í tímabundinni hvíldarinnlögn, að hún sagði mér. Við áttum saman indæla stund og auðvitað gátum við spaugað og hlegið. Ella Gústa kvaðst fara heim aftur fyrr en síðar og ég trúði því alveg, svo vel fannst mér hún bera sig. Við ákváðum að halda upp á ellilöggildinguna okkar og drekka saman reglulega gott kaffi á afmælisdegi okkar, þann 20. ágúst. Ekki var um það rætt, en ég taldi það næsta víst að við drykkjum afmæliskaffið á líknardeildinni, hún væri tæplega farin heim þá. Jú hún var farin, en í önnur heimkynni. Mennirnir ráðgera en Guð ræður. Ella Gústa var reyndar löngu búin að segja mér það, að hún óttaðist dauðann eigi.
Þrátt fyrir langvarandi og raunar æ erfiðari veikindi bar aldrei á barlómi hjá Ellu Gústu. Vissulega átti hún misgóðar stundir, en kvaðst ekki nenna að þreyta fólk með veikindavæli og sjálfsvorkunn. Á sama tíma gat hún haft áhyggjur af örðum, alveg fölskvalaust. Í huga mér kemur viðeigandi staka eftir föðurafa hennar Jörundur Gestsson, þjóðkunnan hagyrðing:

Að leiðarlokum þakka ég afmælissystur minni, þessari miklu rausnarkonu, 17 ára samfylgd og vináttu. Ég kveð hana með væntumþykju og söknuði með von og trú um endurfundi í Sumarlandinu góða. Virðingu og samúð votta ég sonum, tengdadætrum, barnabörnum, bróður og öllu því góða fólki sem stóð Elínu Ágústu nærri.