Kristín Þorfinnsdóttir

Það er sárt að sjá á eftir fjölskyldumeðlimum í fullu fjöri kallaða úr þessu lífi of fljótt. Aðeins liðu tveir mánuðir frá því að móðursystir okkar og mágkona greindist með krabbamein og þar til hún lést. Kristín fæddist á Selfossi þann 21. maí árið 1958, yngst þriggja systra hjónanna í Ártúni 11, Þorfinns og Magneu. Heimilið var haganlega staðsett og þjónaði sem eins konar umferðarmiðstöð fyrir uppsveitirnar. Gestrisni, hlýja og glaðværð einkenndi fjölskyldubraginn og varð veganesti hennar út í lífið.

Kristín fór í Verzlunarskóla Íslands og útskrifaðist þaðan með verslunarpóf og eignaðist vinkonuhóp sem hefur haldið góðu sambandi út lífið. Eftir útskriftina fékk hún starf við nýstofnaðan Iðnaðarbanka á Selfossi og starfaði þar í samheldum hópi fólks í hátt á áratug. Hún kynntist Kidda og þau hófu búskap í Ártúninu en þeim var ekki gefið barnalán og því leiddist líf þeirra fljótlega inn á ævintýralegar brautir. Þau tóku að sér veðurathuganir inni á miðju hálendi Íslands, á Hveravöllum. Sú hugmynd hafði kviknað á fjölmörgum ferðum þeirra um hálendið. En á Hveravöllum urðu þau fljótt eins og vin fyrir ferðafólk og bændur sem áttu leið um. Síðar lá svo leiðin út til Afríku, til Mósambík og Angóla, þar sem Kiddi hóf störf fyrir Sameinuðu Þjóðirnar og Kristín fylgdi síðar í kjölfarið og starfaði honum við hlið.

Fyrir okkur frændsystkinin var þetta líf töfrum hulið. Þau áttu stóra fjallabíla og komu okkur oft til aðstoðar þegar keyra áttitilSelfoss á jóladag í ófærð. Minningar um að hafa verið dreginn um á vélsleða, í brakandi frostblíðu á skíðum uppi á Hellisheiði, eru eins og úr draumi. Dugnaður og félagsandi Kristínar var slíkur að hún gerðist formaðurLandssambands íslenskra vélsleðamanna,þá tók hún að sér störf fyrirFerðaklúbbinn 4x4 og síðar fyrir Lionshreyfinguna. Ekki var óvanalegt að heyra af þeim hjónum á ferð inn á Langjökul þar sem oft var gist í skálanum Slunkaríki í góðum hópi fjallafólks en þar eignuðust þau marga góða vini.

Kristín var glaðlynd að eðlisfari og reyndi alltaf að gera það besta úr málum ef eitthvað bjátaði á. Hún var hlý og bar aldrei kala tilneins. Henni var tamt að nota eignarfornafnið _minn og _okkar þegar hún talaði um annað fólk og gerði það þannig að sínu. Hún ræktaði sambandið við dætur okkar vel og var þeim sem önnur amma. Kom oft í heimsókn og létti undir þegar hún gat. Myndir af þeim og sögur sýndi hún gjarnan öðrum og var stolt af afrekum þeirra og göngu í gegnum lífið. Við nutum enn meiri samvista við Kristínu þegar þau hjón fluttu til Hafnarfjarðar. Oft var grillað og okkur ósjaldan boðið í mat eða hún birtist óvænt í kaffi. Þau Kiddi áttu alltaf fullar frystikistur af mat sem kannski var vani frá Hveravallaárunum þegar koma þurfti sér upp forða fyrir veturinn.

Síðari hluta ævinnar starfaði Kristín sjálfstætt sem bókari en vinnusemi var henni í blóð borin. Hún vann mikið, fór snemma á fætur og var alltaf að. Samvinna hennar við föður okkar, sem rak bókhaldsfyrirtæki í Hafnarfirði fram á efri ár, var farsæl og gerði honum kleift að halda áfram lengur að störfum en hann hefði getað einn. Til gamans sagðist hún stundum vera af _drífa-sig-fjölskyldunni. Kristín var aldrei verkkvíðin. Ekkert verk var henni ofviða en til hliðar við sín eigin störf var hún einnig á vaktinni og vann ófá handtökin við verktakafyrirtæki þeirra hjóna. Þegar smiðir og verkafólk frá Póllandi og Litháen tók að streyma til landsins með fjölskyldur sínar og hófu störf við fyrirtækið lagði Kristín sig í líma við að greiða götu þeirra í nýju landi á allan hátt sem hún gat, þar sýndi sig gestrisni hennar og umhyggja fyrir öðrum.

Síðustu árin bjó Kristín á Borg þar sem hálendið blasir við í bakgarðinum. Þar sem gott var að halda hunda og láta sig dreyma um fjallaferðir sem urðu þó færri eftir því sem árin liðu. Kristín gerði sér grein fyrir hvert stefndi þegar hún fékk þær óyndisfréttir síðla sumars að krabbamein hefði dreift sér um allan líkamann. En andi hennar var óbrotinn og hún tók fréttunumaf æðruleysi, lagði drög að því hvernig hún vildi haga jarðarförinni og kallaði okkur systkinin til sín til þess að verða við sínum hinstu óskum. Vonin um að halda í lífið hvarf þó aldrei. Þegar við hittum hana síðast á HeilbrigðisstofnunSuðurlands þremur dögum fyrir andlátið hafði húná orði að hún væri nú kannski ekki að fara að vinna mikið núna en kannski gæti hún haldið til heima við eitthvað áfram og hugsað um dýrin. Við kveðjum ástkæra móðursystur okkar og mágkonu með söknuði og sendum henni hlýjar kveðjur inn í hennar hinstu ferð.