Þuríður Þórðardóttir

Til þín elsku hjartans systir mín.

Öllu er afmörkuð stund og sérhver hlutur undir himninum hefur sinn tíma. Þetta ræddum við oft og vissum að við hefðum ekkert um það að segja hvenær við yfirgæfum þessa jarðvist. En svo kom afmarkaða stundin þín. Það er ekki hægt að vera tilbúinn þótt við vissum hvert stefndi. Þú ert horfin sjónum okkar og heldur áfram á þeirri leið sem þér er ætluð. Þú fórst um borð í skipið sem sigldi úr höfn og hvarf út við sjóndeildarhring. Eftir stend ég og horfi á það hverfa. Ég veit líka og trúi að hinum megin sjái aðrir skipið birtast og þar hafirðu fengið góðar móttökur.

Elsku hjartans Þura mín! Hvernig á ég að kveðja þig hinstu kveðju? Það er einhvern veginn ekki hægt. Ég veit þú ert þarna. Ég veit að það er ekki langt á milli okkar. Ég trúi að þú sért aðeins komin á aðra tíðni - eins og ég sé með stillt á RÚV og þú á Bylgjuna. Framþróunin í okkar efnislega heimi er ekki komin það langt að hægt sé að stilla tíðnina okkar saman. Við ræddum þetta, að svona yrði það - þangað til næst. Í huga mínum og hjarta verður þú alltaf nálæg.

Minningarnar eru ótal margar. Það eru þrjú ár á milli okkar. Við ólumst upp saman og áttum mörg löng samtöl um þann tíma, alltaf að pæla og átta okkur á sjálfum okkur og viðbrögðum okkar í tilverunni og einnig út frá faglegum sjónarmiðum. Það er svo margt sem er bara okkar á milli, en ég mun geyma það í hjarta mínu.

Við töluðum um allt: Gleði, sorgir; tilfinningar okkar hverju sinni. Hvað lífið bauð okkur að takast á við. Við hlustuðum á bækur, lásum bækur og bárum okkur svo saman. Bentum hinni á að hún yrði nú að lesa þessa bók. Ég var að ljúka við bók um daginn og stóð mig að því að ætla að hringja í þig og taka umræðuna. En það er víst ekki símasamband til þín. Svo ég talaði bara út í alheiminn og gerði ráð fyrir að þú næmir skilaboðin.

Við rákumst á áhugaverðar greinar á netinu um allt milli himins og jarðar og sendum hvor annarri. Iðulega var nóg að hugsa til hinnar, þá kom hringing. Oft kom ekki einu sinni hringing á símanum því við vorum mættar á línuna eða hin ætlaði að fara að hringja.

Við fórum á bókamarkaði og hlógum okkur máttlausar að fimmaurabrandarabókunum. Við höfðum sama húmor, sem getur alveg verið svartur og gátum hlegið endalaust að vitleysunni í sjálfum okkur.

Út frá fyrri atvinnu okkar beggja höfðum við báðar áhuga á alls konar tölvukerfum og öppum eins og Heilsuveru og Island.is o.fl. og spáðum í hvað væri gagnlegt að hafa fyrir notendur. Sendum gjarnan tillögur.

Þér var margt til lista lagt. Þú varst m.a. góður penni og settir gjarnan saman vísukorn ef því var að skipta. Það var þá skrifað á smá miða, vel geymdan, sem enginn annar sá, en ég fékk að heyra. Alltaf hógvær.

Þér fannst gaman að prjóna og reyndir að fá mig til þeirrar iðju, sem var auðvitað vita vonlaust, en það mátti reyna. Ég á smá renning á prjónum sem ég byrjaði á þegar við fórum síðast á Akureyri. Það var fest á filmu! Það gafst betur að þú prjónaðir og ég gengi um gólf og þannig töluðum við líka mikið saman.

Við fórum saman í bústaði, gengum saman úti í náttúrunni og sendum hvor annarri myndir þegar við vorum fjarri og þegar við gengum hvor sínum megin við flóann. Ég úr Elliðaárdalnum, þú úr Ölveri eða við sjávarsíðuna á Skaganum.

Á göngum okkar skoðuðum við gróðurinn, tókum myndir og flettum svo upp bókum út frá því þegar heim var komið. Við urðum að vita hvaða heiti blómin báru. Síðasta uppfletting var um purpuraþistil.

Við áttum ógleymanlega stund fyrir nokkrum árum lengst inni í Berjadal í Akrafjalli þar sem við sátum með fullan dall af krækiberjum og kaffi á gamla brúsanum. Þá duttum við inn í algjöra djúpa kyrrð sem gagntók okkur báðar á sama augnabliki og við litum hvor á aðra.

Gönguferðir voru þitt líf og yndi, bara fara út í buskann. Yfir fjöll og firnindi og þú ljómaðir eins og sólin þegar Hornstrandir bar á góma. Enda áttirðu pantaða ferð í sumar. En almættið ákvað að þú færir í stærri ferð þar sem fegurðin er mikilfenglegri og litrófið stærra en við þekkjum. Það er eitthvað fyrir þig.

Í Ölverssumarbúðunum áttirðu þitt annað heimili. Þangað sóttirðu gleði og styrk. Bara að skreppa aðeins upp eftir og sitja í brekkunni eða með kaffibolla á góðri stundu á tröppunum ýmist ein eða í návist vina. Það endurnærði þig. Umhyggja þín fyrir starfinu þar og staðnum er aðdáunarverð og ég veit að það gaf þér mikið að vera þar. Þegar veðurhorfur voru slæmar, þá hafðirðu áhyggjur af því að gætu verið opnir gluggar upp frá og að vatnið gæti frosið. Þá var hringt eða jafnvel skroppið upp eftir.

Í mínum augum varstu engill, systir mín kær. Þú varst svo ljúf og góð, vildir öllum vel. Hógvær og hjartahlý. Brosið þitt blíða skein af góðmennsku. Þú varst kærleiksrík, hjálpsöm, skilningsrík. Þú varst með mikla réttlætiskennd og lést alveg í þér heyra ef svo bar undir. Þú hafðir ríka skipulagshæfileika.

Þú hafðir svo margt til að bera. Yndisleg móðir og amma allra stelpnanna þinna sjö sem þú varst svo endalaust stolt af og naust þess að sjá þær vaxa og dafna. Það var gaman að hlusta á þig segja fréttir af þeim. Missir þeirra er mikill.

Gegnum veikindi þín sl. tvö ár sýndirðu slíkt æðruleysi að það er ekki hægt að útskýra það, varst yfirveguð og róleg allt til enda. Þú áttir trú og það varð mér augljóst hversu mikilvægt það er manninum að trúa á eitthvað sér æðra. Við töluðum um lífið og dauðann og allt þar á milli. Hvað þú varst að upplifa hverju sinni. Kannski næ ég að sjá vorsólina, sagðir þú við mig og í raun náðir þú því. Það kom eins og fallegur vordagur rétt fyrir ferðalagið stóra og þú sást sólina skína. Inn um gluggann barst fagur fuglasöngur andartakið sem þú kvaddir.

Elsku hjartans systir mín. Við tengdumst sterkum böndum síðari hluta ævinnar og áttum trúnað hvor annarrar. Ég bý að visku þinni, gæsku og skilningi. Nú ertu laus við þjáningu lífsins hér og færð að dvelja í ljósinu bjarta. Ég kveð þig að sinni og segi lovjú eins og við kvöddumst alltaf. Ég veit þú svarar lovjútú.

Þín systir,