Jóhann Steinar Ingibjörnsson

Þegar við vorum lítil og ekki byrjuð að vera ein heima kom afi stundum og sótti okkur í skólann. Oft fórum við í bílskúrinn að brasa eða stundum settum við DVD í tækið og horfðum á klaufabárðana, Harry Potter eða Johnny English en það var í uppáhaldi hjá afa. Svo sátum við þarna og flettum spennt í gegnum myndaalbúm sem hann hafði sjálfur sett saman úr myndum sem hann hafði flestar tekið en sumar, þær elstu, hafði hann fundið úti um allt. Hann var alltaf að finna eitthvað skemmtilegt og margt gaf hann okkur.

Stundum röltum við saman í Nettó og keyptum okkur bakkelsi og kókómjólk. Þegar við eltumst fengum við að fara sjálf með klink. Hann var líka duglegur að fara með okkur í ísbúðina á Smáratorgi en þá helst þegar hann átti erindi. Afi fékk sér alltaf það sama; lítinn ís í boxi með súkkulaðisósu.

En skemmtilegast var þegar hann var að vinna við að keyra rútur og sótti okkur á rútu. Hann var þá á leiðinni að skila henni en vissi hvað okkur fannst þetta gaman og fór með okkur í stutta bíltúra á rútunni. Við létum okkur dreyma um að taka alla stórfjölskylduna hringinn um landið á henni.

Þegar við vorum síðan sótt heim til hans fengum við tyggjó í nesti sem hann geymdi í skál í eldhúsinu. Hann leyfði okkur alltaf að taka tvö, sem okkur fannst geggjað.

Oft vorum við frændsystkinin saman hjá honum að smíða í bílskúrnum eða horfa á myndir. Í eitt skiptið sneri hann hægindastólnum sínum að okkur og hvíslaði það býr draugur hérna með mér. Við höfðum verið að spyrja hann um draugasögur áður. Okkur fannst þetta ótrúlegt og fengum hann til að segja okkur meira. Hann sagði að draugurinn héti Doddi og byggi á baðherberginu hans en fylgdi honum í Veiðileysu líka.

Við vorum oft í Veiðileysu og þar átti hann sitt eigið herbergi. Svo þegar pabbi fór að byggja í Djúpavík þá hjálpaði afi til við að byggja og oft var hann niðri í verksmiðju að hugsa um bátinn sinn. Í hvert skipti sem við fórum til Djúpavíkur án hans bað hann okkur að kíkja á bátinn fyrir sig.

Þegar við vorum saman í Djúpavík sat hann oft við stóra gluggann í borðstofunni með spjaldtölvuna fyrir framan sig að horfa á gamla hasarmynd og með kíki og fylgdist með öllu sem gekk á í bænum. Það var ekki sjaldan sem við sátum með honum og ræddum um hlutina sem sáust úti, inn á milli þess sem hann sagði okkur sögur frá því þegar hann bjó þarna.

Þegar veðrið var gott sat hann úti með kaffibolla og fékk okkur til þess að hjálpa sér með alls konar hugmyndir sem hann hafði komið í framkvæmd til þess að bæta veiðiferðarnar.

Við afi fórum oft að veiða í Djúpavík og afi kenndi okkur að veiða í fyrsta skiptið en hann var líka sá sem kenndi okkur að flaka fisk og sagði fullt af sögum af því þegar hann vann á skipi að veiða. Afi var líka að vinna við að búa til botnsjávarkíki úr röri sem hann fann og einhverju handfangi sem hann átti. Afi talaði mikið um steininn við fossinn í Djúpavík þar sem hann jarðaði litinn fugl þegar hann bjó þar. Núna er þar þúfa með beinum, en við fórum einu sinni með afa til að gá inn í þúfuna.

Elsku afi minn, það verður erfitt að gera alla þessa hluti án þín. Þú varst okkar mesti aðdáandi; alltaf að hrósa okkur í öllu sem við gerðum, frá smákökum upp í uppfinningar, listaverk eða jafnvel þegar okkur tókst að laga minnstu hluti. Við hugsum til þín á meðan við förum á sjóinn, þegar við veiðum góða fiska, þegar við fiktum í sleðanum, þegar við bökum kökur, þegar við fáum okkur ís og þegar við förum í bíltúr því þú varst alltaf tilbúinn að skutla okkur hvert sem var. Afi, við söknum þín en gleðjumst yfir því að þér líði vel og vakir yfir okkur.