Þorbjörg Ingunn Ingólfsdóttir

Elskuleg móðursystir mín Þorbjörg Ingunn er látin. Um leið og sorgin sækir að vegna andláts yndislegrar frænku þá sækir einnig að mikið af hugljúfum minningum sem við fjölskyldan áttum með henni.

Obba, eins og við fjölskyldan kölluðum hana, var mjög fjölskyldurækin, trygglynd og traust manneskja. Tengsl hennar við foreldra sína, systkini og fjölskyldur þeirra og önnur ættmenni voru einstaklega náin og kærleiksrík.

Ég vil byrja á að minnast þess sérstaklega hve ánægjulegt það var þegar við systkini mín Ingólfur og Helga fengum að dvelja hjá þeim hjónum Obbu og Guðmundi á æskuárum okkar á sumrin. Þá var Guðmundur héraðslæknir á Þingeyri og á Hólmavík yfir nokkurra ára skeið og var Obba jafnan við aðstoðarstörf á sjúkraskýlinu. Þau sinntu starfi sínu af mikilli alúð og nærgætni og urðum við aðnjótandi þeirra miklu umsvifa sem fylgdu starfi læknisins og konu hans. Þau nutu mikilla vinsælda almennt vegna stuðnings þeirra og hjálpsemi og eignuðust þau hjónin þar vini sem þau héldu sambandi við ævilangt. Þau gáfu okkur systkinunum yndislega tíma og ríkulegar minningar sem við búum að enn í dag sem við þökkum og virðum.

Síðar fluttust þau til Svíþjóðar í um 10 ár og komu aftur heim til Íslands og settust endanlega að í Fossvoginum.

Obba bar einstaklega miklar tilfinningar til ættmenna sinna á Húsavík og fórum við fjölskyldan yfirleitt á sumrin í heimsókn til foreldra Obbu, Þuríðar og Ingólfs á Höfðabrekku 17, og ættmenna. Þá hafði hún unun af náttúrunni þar, hrauninu, Botnsvatni, berjunum þar allt í kring, sundlauginni og gönguferðunum. Obba talaði alltaf með tilhlökkun um að fara heim, norður til Húsavíkur, og eftir að foreldrar hennar féllu frá þá sótti hún áfram norður til systkina og mágfólks, þeirra Rúnu og Freys á Torginu og barna þeirra Rúríar, Kötu, Ingólfs, Jónu Bjargar og Sveins. Einnig til bróður síns Halla og Gunnu konu hans Höfðabrekku 16 og dætra þeirra Þuríðar og Ingunnar. Hún minntist einnig af þakklæti annarra ættingja, meðal annars Láru og Jóns, Stjönu og Donda og fjölskyldna þar sem ætíð var tekið á móti henni af höfðingsskap. Obbu varð tíðrætt um þessa ljúfu og kærleiksríku tíma með fólkinu sínu á Húsavík, þar sem brimaldan brotnar í fjöruborðinu við bæinn og í fjarska gnæfa Kinnarfjöllin í allri sinni dýrð.

Obba og Guðmundur bjuggu í Fossvoginum og var Guðmundur starfandi á sjúkrahúsinu en þau hjónin voru jafnframt svo einstaklega tilbúin til að aðstoða fjölskylduna ef einhver veikindi sóttu að og veittu fúslega aðstoð og stuðning. Þau bjuggu í nágrenni við systur Obbu og mág hennar, þau Helgu og Skúla í Birkigrund 31, og var mikið og kærleiksríkt samband þar á milli alla tíð. Þau Obba og Guðmundur komu yfir í Kópavoginn á sumrin og var þá oft grillað og spjallað á pallinum í Birkigrundinni. Þar var oft gestkvæmt og var unun af því að spjalla við þau Obbu og Guðmund og eiga samverustund með þeim. Á veturna hittumst við öll reglulega en fyrir jólin þá var það hefð, frá því að ég fyrst man eftir mér, að skera út laufabrauð að hætti Norðlendinga og var þá fjölmennt og naut Obba þessarar samveru með fjölskyldunni. Þá var mikil gleði, leikin góð íslensk tónlist og minnst liðinna tíma og stjórnmál rædd. Þetta eru ómetanlegar minningar með yndislegu frænku okkar.

Dóttir mín Þuríður Helga minnist frænku sinnar með þeim orðum að alltaf var svo gott að koma til Obbu og Guðmundar. Það var eins og að vera heima hjá sér en þar var alltaf svo einstaklega rólegt og notalegt andrúmsloft, alltaf vorum við velkomin og nægur tími til að spjalla. Garðurinn þeirra var svo fallegur með hvítum blómum og rósum og sátum við oft þar úti og nutum yndislegra stunda. Obba frænka var yfirveguð með ljúfa nærveru, henni þótti gaman að segja sögur frá því í gamla daga. Þá voru gamlárskvöldin hjá þeim Obbu og Guðmundi alltaf sérlega skemmtileg og vel var veitt af veisluréttum.

Obba átti mikið af góðum vinum og hélt miklu sambandi við vinkonur sínar í Reykjavík en þær hittust reglulega áratugum saman og talaði Obba oft við mig um hvað henni þætti vænt um þá tíma og minntist þeirra með þakklæti í huga.

Elsku Obba frænka, við kveðjum þig með söknuði í hjarta og innilegu þakklæti fyrir samfylgdina. Lífinu á þessari jörð er lokið og annað og meira tekið við. Missir okkar er mikill en minningarnar lifa. Jesús kennir okkur að við lifum þótt við deyjum og við lifum í almáttugum Guði sem gefur elsku og eilíft líf. Kærleikstengslin sem eru á milli okkar allt lífið munu aldrei rofna og við hittumst á ný. Mér er ljúft að minnast orða Jesú á krossinum í Lúkasarguðspjalli 23.43: Sannlega segi ég þér: Í dag skaltu vera með mér í Paradís.

Blessuð sé minning þín elsku Obba.