Ólafur Már Sigmundsson

Þá er komið að því sem ég hef óttast í langan tíma, þegar afi minn myndi yfirgefa þessa jörð.

Kvöldið sem afi lést, fékk ég allt í einu hugboð að ég yrði að heyra í gamla sem ég og gerði. Hann var á bryggjurúntinum og ætlaði að koma við til að knúsa litlu langafa börnin sín. Þetta reyndist vera okkar síðasta spjall.

Ég var alltaf mikill afa og ömmu strákur og sótti ég alltaf í að vera hjá þeim. Sumarið 1998 flytjum við Henrý bróðir til Danmerkur með mömmu þar sem hún fór í nám og komum við til Íslands um jólin.

Ég fór ekki aftur til Danmerkur eftir jólin,því ég vildi hvergi annarsstaðar vera en hjá afa og ömmu þá pjakkur á níunda ári. Afi minn var mér eins og faðir og áttum við óteljandi stundir saman niðri í bát. Alltaf tók hann mig með um borð þegar hann fór þangað. Ég beið alltaf spenntur eftir að skóladeginum lyki til að komast niður á bryggju til að finna afa, hann var alltaf þar. Hann lét mig strax hjálpa til og kenndi mér að vinna mjög ungur. Þegar báturinn var tekinn upp þá lét hann mig botnhreinsa, mála og þótti mér það mikill heiður!

Eitt sinn var afi úti á sjó og hringir heim: Óli minn þú verður að koma niður á bryggju strax því ég fékk fyrir hjartað. Ég hjóla eins hratt og ég gat niður á bryggju og þá var hann að koma að. Ég spyr á ég ekki að hringja á sjúkrabíl? Nei segir hann, ég þarf að fara heim fyrst til að fara í betri föt svo ég fer bara á bílnum. Ég fékk skipun um að ganga frá bátnum. Hann sem sagt treysti engum öðrum til að gera það en Óla litla sem var þá tólf ára gamall, þetta lýsir bara hvað við vorum nánir og lýsir líka snyrtimennsku hans að fara í hreinum fötum upp á spítala.

Afi var harðstjóri og þoldi ekki ræfildóm. Þegar hann var í landi þá var hann alltaf farinn út á morgnana niður í beituskúr og taka veðrið. Kom svo heim um það leyti þegar ég átti að vakna fyrir skólan. Þegar ég heyrði í pikkanum renna í hlað stökk ég á lappir því annars fékk ég ræðuna hvaða ræfildómur þetta væri að vera ennþá í bælinu. Ég var yfirleitt röskur af stað því þá græddi ég bryggjurúnt áður en skólinn byrjaði.

Árin líða og ég fer í vélskólann, sem gladdi gamla. Ég mun aldrei gleyma þegar ég fékk einkunnirnar út úr síðustu prófunum öllu náð Það fyrsta sem ég gerði var að láta afa vita. Ánægja hans leyndi sér ekki og ekki laust við að hann hafi orðið pínu klökkur, sem maður sá nú aldrei.

Veturinn 2016 kaupum við saman trillu sem var nú frekar í slæmu ástandi. Við gerðum hann upp í sameiningu og það þýddi ekkert gösl en eins og margir vita þá var afi mikill snyrtipinni. Ég fékk að mála hvern krók og kima þannig að báturinn leit mun betur út. Ég mun aldrei gleyma fyrsta túrnum okkar saman á þessum bát. Afi var að siða drenginn til en auðvitað þóttist ég vita þetta allt saman sem var náttúrulega ekki rétt. Við rifumst og segi ég við gamla manninn ég nenni nú ekki aftur á sjó með þér, punktur. Ég hringdi síðan í afa um kvöldið og spyr hvenær sé brottför næsta morgun, þá segir sá gamli þú ferð bara einn því þú vildir ekkert fara með mér meira sjó, þannig það stendur ég varð nú hálf hissa. En auðvitað gaukaði hann að mér þeim miðum sem ég ætti að fara á, sem ég og gerði og fékk ég hér um bil skammtinn. Eftir þetta rífumst við aldrei framar og ég ungi maðurinn hlustaði alltaf á gamla reynsluboltan eftir það.

Sumarið 2022 barst mér símtal um hvort ég hefði áhuga á að taka við yfirvéltjórastöðu á Gullbergi VE 292. Ég þáði það. Fyrsta sem ég náttúrulega gerði var að láta gamla manninn vita sem varð nú aldeilis ánægður með þessar fréttir, því eins og margir vita var hann sjálfur yfirvélstjóri á Gullberginu og einn af eigendum á sínum tíma. Það var smá óróleiki í mér eftir að ég byrjaði, enda mikið stökk á milli skipa. Afi kom um borð að skoða og eftir skoðunar túrinn faðmar hann mig og segir: þetta á eftir að verða allt í lagi hjá þér Óli minn. Ég róaðist mikið við þessi orð.

Takk fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig elsku afi minn.



Góða ferð elsku afi