Ólafur Laufdal Jónsson

Vinur okkar, Ólafur Grétar Laufdal Jónsson, er fallinn frá.

Óli var góður drengur og mikill vinur vina sinna, bæði kurteis og frekar hlédrægur, vildi aldrei trufla neinn persónulega. Hann var mannvinur sem mátti ekkert aumt sjá.
Óli var mikill og drífandi fagmaður í rekstri og þjónustu og umgekkst fjölda fólks. Hann naut þess að klæðast vel og fara á flotta veitingastaði og hótel til að sjá og upplifa það sem vel var gert og koma með nýjar hugmyndir, reynslu og þekkingu heim í rekstur hans og Kristínar Ketilsdóttur, Stínu, sem var hans stoð og stytta í svo fjölmörgu, svo sem að gera veitinga- og gistirými bæði glæsileg og hlýleg. Þau mátu hvort annað mikils og voru góð saman.
Þórdís, okkar góða vinkona á Spáni, segir að það hafi verið svo gaman að kynnast þeim og heyra sögur og kynnast gildum Ólafs og ekki síst að sjá hversu mikla virðingu og hlýju þau báru gagnvart hvort öðru.
Lára og ég höfum haft þau forréttindi að hafa fengið að kynnast og vera samvista þessari frábæru og miklu mannkostafjölskyldu, Óla, Stínu, Adda, Jóni og Löllu. Takk fyrir það.
Minnisstæðar eru mörgu góðu utanlandsferðirnar okkar, til London, Spánar og víðar, oft líka með Heði og Soffíu, góður og samstilltur vinahópur sem gott var að ferðast og dvelja með.
Á veitingastöðum var nánast vonlaust fyrir mig og aðra að fá að borga eitthvað, það var fyrirframtöpuð barátta hann sagði bara ég er með þetta.
Þegar ég hafði unnið eitthvað fyrir hann, sem var oft og iðulega í gegnum árin, hringdi hann iðulega og ýtti á mig að koma og fá greitt. Ef ég vildi draga eitthvað úr sagði hann rétt skal vera rétt og krafðist þess að fá að borga nóg og helst rúmlega það, hann vildi ekki skulda neinum neitt.
Þegar við ræddum á sínum tíma um mögulegar fjárfestingar sagði hann: Það er betra að eiga 10% í einhverju, en 100% í engu. Ótrúlega rétt, lýsir vel sterkri og skýrri hugsun.
Hann gat reiknað út alls konar fjárhæðir og stærðir í huganum og minni hans var ótrúlega gott, hann mundi alls konar lagatexta og lausavísur sem hann hafði heyrt og lært.
Óli breytti skemmtanamenningunni á Íslandi, með nýjungum og meiri þjónustu en áður þekktist, svo sem þegar hann opnaði Hollywood, fyrir rúmum 45 árum. Þar var ég fastagestur, og vaktfélagar mínir í lögreglunni sögðu í gríni að ég væri teiknaður inn á innanhússteikninguna.
Óli kunni svo sannarlega að opna nýja staði, hann bauð fjölda fólks á opnunarkvöldin og fyllti staðina og síðan voru staðirnir vel sóttir eftir það. Á seinni árum naut hann þess að hýsa brúðkaupsafmæli hjóna, fólks sem kynnst hafði á stöðum hans. Oft fékk hann spurninguna Óli, þekkirðu mig ekki?
Hann naut þess að vinna og gerði vel við gesti og starfsfólk. Almennt var vinnuandinn góður, sem leiddi af sér létta og góða þjónustu, svo eftir var tekið. Fyrir starfsfólkið var vinna á stöðum Ólafs mikill og góður skóli, starfsmenn lærðu mikið og urðu vel metnir og eftirsóttir starfsmenn, yfirmenn eða eigendur í öðrum rekstri.
Óli gat verið fastur fyrir í samningum um viðskipti, en svo stóð allt sem samið var um og hann borgaði reikningana helst fyrir gjalddaga.
Lára og sérstaklega ég unnum í gegnum árin margs konar störf fyrir Óla vin okkar og ég heyrði hann aldrei tala illa um nokkurn samkeppnisaðila. Það var frekar á hinn veginn, þegar talsmenn stórra fyrirtækja komu til að semja um stórar árshátíðir, sem áður höfðu verið haldnar annars staðar, sagði hann iðulega: Gerðu þeir þetta ekki bara vel?
Ég og Óli kynntumst þegar ég var fenginn til að taka ljósmyndir af viðburðum í Hollywood, til að nota í auglýsingar í Morgunblaðinu. Okkur varð svo vel til vina í áratugi. Og ekki skemmdi að Lára hafði þekkt og verið vinur þeirra enn fyrr. Ég vann fjölmargt fyrir fyrirtæki Óla; dyravörslu í Broadway, rýrnunareftirlit á öllum börunum á stöðunum fjórum í Reykjavík, móttöku gesta Hótel Íslands og vísun til sæta og ýmsa aðstoð við kvöldverðina, ásamt Láru minni, gátu verið erfið kvöld, í stigunum háu milli hæða, en eftirminnilegar og flottar allar stórsýningarnar. Og síðar markaðs- og söluvinna, akstur, leiðsögn og fleira, allt fróðlegt, lærdómsríkt og þroskandi.
Óli fékk fjölmarga heimsþekkta erlenda skemmtikrafta til Íslands, almennt frábært og hlýlegt fólk í samskiptum. Innlendar stórsýningar voru líka margar, á Broadway og Hótel Íslandi, þar sem hægt var að bera fram 1.200 rétti á undir 15 mínútum. Arnar sonur þeirra keypti síðar og tók við rekstri Hótels Íslands og hélt vel uppi merkinu.
Þau hjónin fluttu síðar í Ásborgir, nýskipulagða byggð í kjarrinu við Sogið. Keyptar voru lóðir og hafin bygging húsa. Kannski til að hafa eitthvað fyrir stafni, kannski selja. Kannski til að skapa aðstöðu fyrir eldri borgara. En, svo voru auðvitað sviptingar í fjármálalífinu, eins og svo oft á Íslandi, og ekki kjöraðstæður til að selja nýbyggðar glæsieignir. Þá byrjaði hann að kynna húsin til leigu, í byrjun til stéttarfélaga og ferðamanna. Metnaður Óla og Stínu var mikill og sömuleiðis vinnusemi þeirra. Úr varð flotta fyrirtækið, Hótel Grímsborgir, sem naut mikilla vinsælda, bæði Íslendinga og ferðamanna og fékk toppeinkunnir. Og uppbyggingin hélt áfram. Gistingar og veitingarekstur, tónlistarsýningar. Nett rúta og minni bílar keyptir, til að sækja og þjóna gestum sem best. Ég kom stöku sinnum og ók og leiðsagði gestum, allir rómuðu góða þjónustu hótelsins. Og svo var leitað eftir mati á rekstrinum og þjónustunni og Hótel Grímsborgir varð opinberlega fyrsta fimm stjörnu hótelið á Íslandi. Vel gert hjá þessum góðu vinum okkar.
Vinnusemi var dyggð. Á erfiða Covid-tímanum bætti Óli á sig næturvörslunni, ofan á alla sjö daga vinnuvikuna, svaraði síma að heiman á nóttunni, sem allt hefur verið mikið álag. Þannig náði hann að spara rekstrinum mikið og náði að hafa heildarafkomuna í plús á Covid-rekstrarárunum, mikið afrek. Enda gat hann auðveldlega fengið fyrirgreiðslu til enn meiri uppbyggingar á og eftir Covid-tímann, sem var fátítt þá.
Ég talaði iðulega við Óla á undanförnum árum um að selja reksturinn, bara á hvaða verði sem fengist til að fá meiri tíma til að geta byrjað að njóta lífsins enn betur, við Lára vildum auðvitað fá tækifæri til að vera meira með honum og Stínu. En Covid-ástandið og fleira truflaði sölumöguleikana og margt fleira.
Veikindi Óla byrjuðu um það leyti sem reksturinn var að seljast og þau heiðurshjón farin að sjá fyrir sér fleiri lausar stundir til að njóta sín á Íslandi og Spáni. Við áttum mörg símtöl á milli Spánar og Íslands, í þeim kom fram bæði trú og jákvæðni hans hann var svo þakklátur fyrir allt sem Stína og góða fólkið á sjúkrahúsunum gerði fyrir hann. Hann ætlaði sér að ná að komast út til okkar á Spáni, í gríni mögulega með lækninn með sér, en ferðaáætluninni var víst breytt.
Jákvæðni og sterk trú eru lýsandi fyrir Óla og Stínu ábyggilega er tekið vel á móti Óla í landi ljóssins og sumarsins, þar sem hann hittir þá móður sína og föður og aðra liðna ættingja og vini.
Far þú í friði með kærri þökk fyrir allt og allt góðu minningarnar lifa með okkur sem eftir stöndum.