Sesselja J. Guðmundsdóttir

"Ert'á lífi?!" sagði amma stundum við mig, jafnvel pínu fúl. Þá þótti henni heldur langt liðið síðan hún heyrði í mér, sem voru kannski tveir dagar. Amma var ekki bara amma mín heldur líka mamma mín. Mín langbesta kona og ættmóðir Hjallalandsfjölskyldunnar. Ég ílengdist í pössun hjá ömmu og afa í kringum 6-7 ára aldurinn. Upp frá því átti ég heima hjá þeim og þau létu mér aldrei líða öðruvísi en ég væri dóttir þeirra.

Amma og afi mættu á alla foreldrafundi, skemmtanir og sáu um skíðaferðalögin, öll árin sem ég var í grunnskóla. Mér var mikið í mun að allir vissu að þau væru amma mín og afi, því mér fannst þau dáldið gömul. Það var ekki fyrr en seinna sem ég áttaði mig á að amma og afi tóku meiri þátt í félagslífi mínu og íþróttum en flestir foreldrar vina minna, þrátt fyrir að þeir væru töluvert yngri. Amma og afi eru þekkt í öllum þeim skólum og vinnustöðum sem ég hef verið á, enda hefur verið sagt við mig að fáir tali eins mikið um fólkið sitt. Ég held það hljóti að vera því ég vissi hvað ég var heppin að fá að alast upp hjá þeim. Þau hafa frá fyrstu tíð dekrað mig í drasl, ásamt því að hvetja mig til dáða í öllu því sem ég hef tekið mér fyrir hendur. Hvort sem það voru skíðin, námið eða vinnan.

Menntun var þeim mikilvæg, þau lögðu áherslu á að ég stæði mig vel í skóla og færi í háskóla. Þegar ömmu fannst ég aðeins of slök eftir Verzló sendi hún mig til Frakklands í háskóla. Bókstaflega. Árin sem ég var í Frakklandi var ömmu annt um að ég fylgdist með fréttum. Reglulega fékk ég sendar úrklippur úr Morgunblaðinu með því helsta, að mati ömmu. Viðfangsefnin voru þrjú, NBA, handbolti og keppnin um ungfrú Ísland. Þetta síðastnefnda hef ég reyndar aldrei skilið, en íþróttir voru hennar helsta áhugamál fram á síðasta dag. Hún var mikil keppnismanneskja, þar voru handboltinn og skíðin efst á blaði.

Í uppvextinum spilaði amma við mig rommí á nánast hverju kvöldi þar sem tvistar voru ekki tvistar, því þá var "spilið svo fljótt að klárast". Í sameiningu reyndum við að klekkja á afa, sem svindlaði meira en eðlilegt getur talist og lét spilin hverfa í tíma og ótíma. Þau afi fóru með mig í ófá ferðalögin um landið þar sem við afi reyndum að fá ömmu til að spreða í pulsur og ís á leiðinni. En amma var hagsýn og alltaf með nesti í köflóttu nestistöskunni, sem ég vonaði stundum að myndi bara týnast. Mörgum vinkonum mínum þótti ég öfundsverð af öllu heimatilbúna góðgætinu í Hjallalandinu, eins og hjónabandssælunni, kleinunum og kæfunni, sem allir virtust elska nema ég. Ég vildi bara pulsur. Á sínum efri árum lærði amma þó að meta skyndibita, þriðjudagstilboð á Búllunni var okkar uppáhalds.

Amma var hreinskiptin og beinskeytt. Hún var ekki mikið fyrir lélegan saumaskap, illa greitt hár eða dýr, sérstaklega ekki hunda og ketti. Þegar ég sýndi henni myndir af hundum sem ég er stundum að passa sagði hún iðulega: "hræðilega er hann ljótur!" Þó amma væri beinskeytt talaði hún aldrei illa um nokkurn mann, hún þagði frekar. Ömmu var alltaf umhugað um að vera vel til fara, með varalit og krullað hár, allt fram á síðasta dag. Ekki verra ef það var smá glimmer líka. Stundum hef ég velt fyrir mér hvort hún hafi sofið með bleika varalitinn!

Elsku amma, ég hef kviðið þessum degi frá því ég man eftir mér. Ég hef svo oft hugsað til þess hvernig ég gæti mögulega lifað án ykkar afa. Þið hafið gert svo mikið fyrir mig. Ég verð ykkur ævinlega þakklát fyrir að hafa tekið mig að ykkur og verið mér sem foreldrar. Ég lofa að vera ykkur til sóma, alla daga.

Þú varst tilbúin að kveðja og fara til afa. Núna eruð þið sameinuð á ný, eflaust komin í skíðagallann og tilbúin í góðan vetur í Bláfjöllum. Sorgin er djúp og söknuðurinn sár, en ég kveð þig, elsku amma mín, sátt og með sól í hjarta, þakklát fyrir að hafa átt þig að í öll þessi ár.

Stelpan þín, alltaf.