Kristján fæddist á Efri Þverá í vestur Húnavatnssýslu 19 apríl 1949. Hann lést á dvalaheimilinu á Hvammstanga 18 júlí 2023.
Foreldrar hans voru Hólmfríður Halldóra Magnúsdóttir, húsfreyja/bóndi, f. 23. nóv. 1915 í Húnavatnssýslu, d. 24. mars 1995, og Sigurður Halldórsson bóndi á Efri-Þverá, f. 12. sept. 1915 á Neðri-Þverá í V-Húnavatnssýslu, d. 21. júlí 1980. Kristján bjó með foreldrum sínum að Efri-Þverá í Vesturhópi. Þar ólst hann upp ásamt systkinum sínum. Systkini hans eru Ingibjörg, f. 1939, d. 2008, Guðrún, f. 1941, d. 2016, Guðlaug Pálína, f. 1947, Maggý Stella, f. 1951, Halldór Pétur, f. 1954, Jónína, f. 1956, og Sverrir, f. 1960.
Kristján kvæntist Jósefínu Þorbjörnsdóttir (Stellu) 1972, þau skildu 1982. Börn Kristjáns og Stellu eru: 1) Jón Hannes Kristjánsson, f. 1970. Eiginkona hans er Sigrún Gísladóttir, f. 1973. Barn Jóns; Arnheiður, f. 1989. Sambýlismaður Stefán Þórisson, f. 1987. Börn Jóns og Sigrúnar eru; Jósef Christian, f. 2000, og Dagur Þór, f. 2004. 2) Sigurður Hólmar Kristjánsson, f. 1972. Eiginkona hans er Anna Hulda Hjaltadóttir, f. 1971. Börn þeirra eru; Kristján Hjalti, f. 1995, unnusta Kristjáns er Álfheiður Kristín Harðardóttir. Hallur Aron, f. 1998, og Jónas Pálmar, f. 2003. 3) Jóhannes Ægir Kristjánsson, f. 1976. Eiginkona hans er Helga Bryndís Kristjánsdóttir, f. 1986. Börn Jóhannesar eru Jóhannes Örn, f. 2003, og Aron Leó, f. 2006. Barn Helgu Bryndísar er Andrea Líf, f. 2005. Barn Jóhannesar og Helgu Bryndísar er Stella Dís, f. 2014.
Kristján kvæntist Jónínu Ingólfsdóttur 1990, þau skildu 1991. Sambýliskona Kristjáns var Ólöf Guðbrandsdóttir, f. 1959. Börn Ólafar eru: 1) Sigríður Margrét Jónsdóttir, f. 1980. Eiginmaður Sigríðar Margrétar er Elvar Gunnarsson. Börn þeirra eru; Benedikt Efraím, f. 1999, sambýliskona hans er Iazmina Ana Maria. Ingibergur Alex, f. 2002. 2) Ingimar Sveinn Jónsson, f. 1984. Börn Ingimars eru; Emilía Mist, f. 2013, og Tindur, f. 2016.
Barnabörn Kristjáns eru 14 talsins og barnabarnabörnin eru fimm.
Útför Kristjáns fer fram frá Breiðabólsstaðarkirkju í dag, 28. júlí 2023, kl. 13.
Pabbi fæddist á Efri-Þverá 1949 og bjó þar til ársins 1971 þegar hann
flutti með mömmu á Brautarland í Víðidal þar sem þau bjuggu til ársins 1974
með kindur, kýr og hesta. Þá fluttu þau að Síðu í Vesturhópi og voru þar
fram að fardögum árið 1976 með sínar kindur og hesta. Þaðan lá leið þeirra
að Breiðabólstað þar sem pabbi bjó fram að andlátinu. Á meðan á búskap
mömmu og pabba stóð voru hjá þeim stelpur og strákar sem hjálpuðu til við
búskapinn yfir sumartímann. Eru þar efst í minningunni þær Ingunn og Alla.
Alla var að ég held þrjú eða fjögur sumur hjá okkur. Pabbi og mamma skildu
svo árið 1982 og urðum við Siggi eftir hjá pabba en Jói flutti suður með
mömmu. Ég man að það þótti ekki gáfulegt að pabbi skyldi taka að sér að ala
okkur strákana upp einn síns liðs og á sumrin bættist Jói líka í hópinn.
Iðulega kom vinnumaðurinn okkar, hann Björgvin Haraldsson, með Jóa á sumrin
svo það var um nóg um að hugsa hjá pabba. Björgvin er nú eiginlega eins og
bróðir okkar. Ég man samt aldrei eftir því að pabbi kvartaði yfir því að
hann réði ekki við uppeldið á okkur. Þvert á móti þá finnst mér uppeldið
hans pabba hafa gengið mjög vel þó honum hljóti að hafa fundist það erfitt
á stundum. Fríða amma var líka dugleg að vera hjá okkur á þessum tíma. Gefa
okkur að borða og allt hitt sem er of langt að telja upp. Alveg dásamleg
kona sem ég á margar góðar minningar um.
Pabbi var mikill hestamaður alla sína tíð. Honum fannst ekkert skemmtilegra
en fara á útreiðar. Hann átti fullt af verðlaunapeningum eftir keppni hjá
hestamannafélaginu Þyti. Flest af þeim verðlaunum vann hann á hestunum
Skugga og Öðlingi. Þetta voru kraftmiklir gæðingar sem pabbi hélt mikið upp
á. Lengi vel var okkur strákunum bannað að ríða þessum hestum þar sem þeir
voru svo viljugir að við hefðum örugglega ekki ráðið við þá þegar þeir voru
upp á sitt besta. Öðlingur var sýnu erfiðari og ég man bara eftir örfáum
reiðtúrum sem ég fór á honum. Það má eiginlega segja að pabbi hafi verið sá
eini sem réð almennilega við hann. Skugga fékk ég aftur á móti að nota
þegar hann var komin á efri ár og það var mjög auðvelt að elska þann hest
þar sem kostir hans sem gæðings voru svo margir. Ég held að ég hafi verið
orðinn 13 eða 14 ára þegar ég fékk fyrst að fara á bak honum. Annan hest
verð ég að minnast á sem hét Ægir. Bleikálóttur hestur sem ég held að hafi
komið frá Jóa á Ægisíðu. Pabbi byrjaði að temja Ægi á Síðu og ég man eftir
því að fyrstu árin var Ægir nokkuð baldinn og það þurfti oft að passa sig á
honum. Pabbi var búinn að vara okkur strákana við því að vera að þvælast í
hesthúsinu þar sem Ægir og fleiri folar væru varasamir. Mér varð það samt á
að hlýða pabba ekki alveg nógu vel sem varð til þess að Ægir, þá bara
fjögurra vetra, náði að krafsa í mig en fyrir einhverja heppni þá komst ég
undir stallinn hjá folanum svo hann náði ekki að slasa mig. Pabbi náði svo
strax að koma og forða mér frá hestinum. Ægir varð svo síðar meir síðasti
keppnishesturinn hans pabba að mig minnir. Eftir það fékk ég hann til að
keppa á honum og vann til margra verðlauna hjá hestamannafélaginu
Þyti.
Pabbi hafði líka mikla unun af fjárrækt. Það var strax árið 1977 sem hafist
var handa á Breiðabólstað að byggja almennilegt fjárhús til að geta fjölgað
fénu. Ég má til með að segja eina sögu úr fjárhúsunum á Breiðabólstað. Það
var þannig að hrútarnir voru að sjálfsögðu hafðir í sér hrútastíu. Í þá
daga var ekki um að ræða sjálfvirka vatnsbrynningu heldur þurfti maður að
fara ofan í hrútastíuna til að skrúfa frá vatnskrananum eða láta sig hafa
það að klifra utan á stíuna og eiga þá á hættu að detta ofan í
súrheysgryfjuna ef maður missti takið til að skrúfa frá vatninu. Okkur
strákunum þótti gaman að stríða hrútunum og voru nokkrir þeirra orðnir svo
mannýgir að við vorum löngu hættir að þora ofan í stíuna til þeirra til
opna fyrir vatnið. Pabbi var þó búinn að skamma okkur alloft og hóta að
henda okkur út úr fjárhúsunum ef við hættum þessu ekki. Sú varð svo raunin
þegar einn hrúturinn óð aftan í fæturna á pabba þegar hann teygði sig yfir
grindverkið til að opna fyrir kranann. Hrúturinn fékk vissulega aðeins að
kenna á því en svo henti pabbi okkur pjökkunum út úr fjárhúsunum og ég man
hvað mér fannst það mikil refsing að fá ekki að fara með honum í fjárhúsin
í heila viku. Ekki minnist ég þess að hafa strítt hrútunum eftir þessa
lexíu.
Fjárbúskapurinn gekk vel hjá mömmu og pabba þar til áfallið dundi yfir árið
1981. Það kom upp riða og varð að lóga öllu fé um haustið eftir að hafa
haldið því öllu innan girðingar allt sumarið. Þetta áfall fór ekki vel í
pabba frekar en aðra fjölskyldumeðlimi. Við keyptum svo aftur fé um leið og
það mátti. Pabbi fór út á Strandir til að velja sér fé. Ég man hvað pabbi
ljómaði af ánægju að vera aftur búinn að fá sér kindur. Mér er líka
minnisstætt að þær voru nánast allar kollóttar sem var alls ekki algengt í
þá daga í okkar sveit. Pabbi var fljótur að ná upp góðum stofni og mjög
góðri meðalþyngd í afurðum. En þá dundi aftur á okkur riðan. Mig minnir að
það hafi verið árið 1987, um vorið í miðjum sauðburði, sem öllu fénu var
fargað. Það vorið fannst mér eitthvað deyja inni í pabba við þetta áfall.
Þetta var alveg gríðarlega sár tími. Pabbi gat aldrei hugsað sér að fá sér
aftur kindur eftir þetta þó ég vissi að hann langaði oft til þess. Það var
ekki fyrr en fyrir u.þ.b. fimm árum síðan að hann fékk sér örfáar kindur
til að hugsa um eftir að hann komst á eftirlaun. Þó þær væru fáar þá
minnist ég þess að hann talaði um það við mig að hann væri skíthræddur um
að það kæmi riða í þær en það slapp sem betur fer. Eftir að kindunum var
lógað í annað sinn ákvað pabbi að kaupa sér kýr. Hann breytti helmingnum af
fjárhúsunum í fjós fyrir kýrnar. Þó að kúabúið gengi þokkalega þá fannst
mér samt alltaf eins og pabbi hefði ekki eins gaman af kúnum eins og hann
hafði unun af því að stússast í kindunum. Ég tek heils hugar undir þá
hugsun. Kýrnar eru vissulega yfirleitt ljúfar og góðar og hlýða alveg
örugglega miklu betur en kindurnar en það er bara eitthvað við kindurnar
sem gladdi mig og pabba meira en kýrnar.
Allan þennan tíma þá var pabbi alltaf með töluvert af hrossum. Ég man eftir
því að þegar það var fjárlaust hjá okkur þá vorum við með yfir 20 hesta á
járnum frá jólum og fram á haust. Við vorum líka oft með fullt af folöldum
og trippum. Pabbi elskaði að temja trippin og vorum við bræður mikið með
honum í því. Það voru ófáir klukkutímarnir sem við eyddum í að járna
hestana. Við strákarnir að halda löppum og pabbi járnaði. Ég held að það
hafi ekki verið fyrr en síðustu 5-10 árin sem pabbi tók upp á því að járna
einn. Ég man eftir því að mér fannst það alltaf pínu skrítið og jafnvel
leiðinlegt að fá ekki að halda löpp á meðan pabbi járnaði. Pabbi var líka
duglegur að hjálpa öðrum í sveitinni að járna hestana sína. Það fóru oft
heilu dagarnir í það hjá honum en aldrei man ég eftir því að hann hafi séð
eftir þeim tíma, síður en svo.
Ég man líka eftir mörgum ferðum sem pabbi fór í stóðréttir í Vatnsdalinn og
Víðidalinn. Ég man hvað við strákarnir öfundum þessa kalla eins og pabba,
Jóa á Ægisíðu, Sigga dódó og Jón í Bjarghúsum af því að fara þessar ferðir.
Það var samt alltaf einn hlutur sem ég átti erfitt með að sætta mig við
varðandi hestana. Það var áfengið sem oft var haft um hönd í þessum
hestaferðum hans pabba. Það hefði pabbi betur látið kyrrt liggja.
Rétt fyrir aldamót ákvað pabbi að hætta með kýrnar en hélt áfram að vera
með hrossin. Um þetta leyti fór pabbi að vinna í álverinu í Straumsvík.
Hann var þar í samtals 15 ár eða til ársins 2015.
Það er ekki hægt annað en minnast á það að einni viku eftir að pabbi hætti
að vinna í álverinu í Straumsvík brann gamli bærinn á Breiðabólstað til
kaldra kola. Það var mikið áfall fyrir okkur öll og þá sérstaklega pabba
sem missti allt sitt innbú og persónulega muni í þessum bruna. Það tókst
samt með harðfylgi að byggja nýtt íbúðarhús á rúmlega einu ári. Þar bjó
pabbi þar til á síðasta ári þegar sjúkdómur hans var orðinn svo erfiður að
hann þurfti að leggjast inn á hjúkrunarheimilið á Hvammstanga þar sem hann
lést svo af veikindum sínum þann 18. júlí síðastliðinn.
Pabbi var mjög góður afi. Honum þótti alltaf mjög gaman að hafa afastrákana
hjá sér. Sem dæmi var Jósef byrjaður að fara norður með afa sínum í
vaktafríum hjá Ísal þegar hann var 6 til 7 ára gamall. Vöktum lauk á
miðnætti og drifu þeir sig þá alltaf beint norður í sveitina. Ég held að
Jósef hafi aldrei sofnað í bílnum á leiðinni heldur hafi þeir bara verið að
ræða um sveitina sína. Til viðbótar við afastrákana sína þá held ég að
strákar eins og Björgvin, Valdi og Gummi Sig. líti á hann sem hálfgerðan
afa sinn.
Ég minnist pabba sem harðduglegs manns sem kvartaði sjaldan eða aldrei þó
lífið væri oft á tíðum erfitt. Hann var hjálpsamur og varð alltaf að hafa
eitthvað að gera. Sam hvaða dagur var.
Hafðu það gott í sumarlandinu,
Nonni.
Jón Hannes.