Margrét Stefanía Pétursdóttir

Þegar ég horfi til baka þá eru ekki til slæmar minningar um ömmu Möggu, engar. Hún vildi allt fyrir mig gera. Þegar ég var yngri þá fórum við fjölskyldan að versla inn í Skagfirðingabúð og hún oft með og þegar ég bað foreldra mína um eitthvert dót eða nammi eða eitthvað þess háttar voru svörin oftast nei (sem ég skil vel í dag) en fyrir einhverja slysni rötuðu oft hlutirnir sem mig langaði í, í körfuna hjá ömmu Möggu, því hún vildi ekki hafa neinn ósáttan, sem lýsir hennar góðmennsku svo vel. Öll ullarsokkarpörin, vettlingarnir og ullarpeysurnar sem hún prjónaði á mig svo mér yrði ekki kalt í göngum komu sér vel og ég var svo þakklátur fyrir.

Veturinn 2023 vann ég á Sauðárkróki og keyrði heim á kvöldin og kom fyrir að ég þurfti að grípa hana með á Tunguhálsi sem er svo sem ekki í frásögur færandi nema hvað að hún passaði sig alltaf að vera komin út á mitt hlað á móti bílnum svo ég þyrfti ekki að bíða eftir henni, en mér fannst þetta svo sjálfsagt mál en hún var bara ekki þannig. Það mátti ekki bíða eftir henni.

Ein skemmtilegasta minning sem ég á um ömmu var þegar hún bjó á Króknum

og ég var að vinna í jólafríi. Þá var hún enn þá að keyra en sjónin léleg í myrkri. Hún þurfti að fara með ruslið og dólaði í Flokku en mætti lögreglunni og var eitthvað örlítið inni á vitlausum vegarhelmingi og var stöðvuð. Þegar lögreglumaðurinn spurði hana af hverju hún hefði verið á vitlausum vegarhelmingi, sagði hún: ja, það er vegna þess að ég sé ekki neitt í myrkri.

En hún lofaði að keyra ekki aftur í þegar dimmt væri orðið og þar með var það mál úr sögunni nema hvað að hún bað mig svo sama dag að keyra bílinn sinn fram í sveit eftir vinnu hjá mér og ég hélt það nú, ekki vandamálið. Við dóluðum fram eftir í kolniðamyrkri, og mættum svo löggunni. Þá sagði ég við hana: Jæja amma, nú hljóta þeir að blóta þér, þú ert nýbúin að lofa þeim að keyra ekki í myrkri og svo mætum við þeim alveg í niðamyrkri. Við hlógum lengi að þessu og er ég þakklátur fyrir þessa stund okkar.

Kvöldmatartímarnir í vetur voru mjög hefðbundnir, maturinn klár, hringt niður eftir til ömmu og horft svo á hana með lífið í lúkunum þegar hún kom hlaupandi í fljúgandi hálku og í flatbotna stigvélum með vasaljós í hendinni en alltaf komst hún slysalaust. Þá var hægt að tala um daginn og veginn og skemmtilegast þótti mér að fíflast í henni með pabba og þá sagði hún alltaf: ja hvert á barninu að bregða, nema beint í ættina.

Var hún að meina að ég hefði erft ágætlega stríðnina frá pabba. Og stundum hló hún svo hátt og innilega að fíflaganginum í okkur að tárin runnu úr augunum á henni. Það situr mér ofarlega í huga þessa dagana hversu glöð hún var alltaf.

Það eru setningar eins og ég nefni hér fyrir ofan sem hún sagði oft og alltaf þegar maður leit í heimsókn þá tók hún á móti manni með faðmlagi og kallaði þegar hún labbaði að manni Nei, bíddu nú við svo hissa og svo glöð að sjá mann, jafnvel þó hún hefði hitt mann deginum áður.

Amma mætti alltaf á tónleika hjá karlakórnum Heimi til að fylgjast með mér og ég veit að hún var mjög stolt af mér. Það gleður mig mjög mikið að fá tækifæri til að syngja í útförinni hennar.
Elsku amma, ég veit þú værir ánægð með það.

Takk fyrir að vera svona góð.
Þinn ömmustrákur