Kristján Þorvaldsson

Góður vinur er fallinn frá. Leiðir okkar Kristjáns lágu saman í MS, Menntaskólanum við Sund, en þar hófum við bæði nám árið 1978 og áttum það sameiginlegt að vera unglingar austan af landi, hann frá Fáskrúðsfirði og ég frá Egilsstöðum. Við vorum öll fjögur árin í sama bekk og í sama vinahópi. Sá vinahópur samanstóð að hluta af nokkrum strákavinum og síðan mér og seinna leigði þessi hópur íbúð í Þingholtunum um tíma. Það er skemmst frá því að segja að það var mikið skrafað og skeggrætt. Umræðurnar gátu stundum orðið heimspekilegar og eins og gengur með ungt fólk þá vorum við að reyna að leysa öll helstu vandamál lífsins. En þá kom Kristján gjarnan sterkur inn með húmor að leiðarljósi og smellnar athugasemdir og urðu þá til margar hugmyndir sem sumar voru framkvæmdar en flestar ekki.

Það voru þjóðfélagsbreytingar í farvatninu á þessum tíma. Unga fólkið skipaði sér í tvær fylkingar, pönkið eða diskóið. Við hölluðum okkur að pönkinu og áskildum okkur hæfilegt kæruleysi en við Kristján stunduðum sveitaböll úti á landi á sumrin en fórum á Borgina á veturna. Á þessum tíma spruttu upp hljómsveitir í öðrum hverjum bílskúr og tónleikar voru haldnir á ýmsum stöðum í bænum. Kristján var músíkalskur og spilaði gjarnan á píanó eða hljómborð ef það var við höndina. Einn úr vinahópnum reddaði trommusetti þrátt fyrir að enginn kynni að tromma. Vinahópurinn gerði meira af því að ræða um tónlistarstefnur og -strauma og út úr þessum umræðum var stofnuð undirgrundarhljómsveit sem fékk nafnið De Thorvaldsen's Trio Band, í höfuðið á þeim eina sem kunni eitthvað að spila, sem var Kristján. Auk hans voru tveir vinir og síðan var ég sjálf skipuð söngkona. Slagorð bandsins var að aðalmálið væri að taka afstöðu. Þar sem við tengdumst tónleikahaldara á þessum tíma þá endaði það þannig að þetta loftband var auglýst á nokkrum tónleikum, síðast og ekki síst á þeim merku tónleikum Melarokki. Hljómsveitin var þó einfaldlega það mikið undirgrundarband að það spilaði aldrei opinberlega. Þrátt fyrir það kvisaðist út orðrómur um þessa dularfullu sveit sem kölluð var sérstæðasta hljómsveit landsins og einn ungur blaðamaður, sem í dag á langan fjölmiðlaferil að baki, tók opnuviðtal við meðlimi bandsins sem féllust á að vera ljósmyndaðir, þó með því skilyrði að vera óþekkjanlegir. Með í plottinu var vinur okkar sem vann sem ljósmyndari og uppgötvaði blaðamaðurinn ekki fyrr en eftir birtingu greinarinnar að þetta var allt uppspuni frá A til Ö. Ég fullyrði að við höfðum aldrei átt eins erfitt og í þessu viðtali að halda kúlinu og skella ekki upp úr. Kristján var ekki síst hugmyndasmiðurinn og málsvarinn í þessu merka bandi.

Eins og venja var með krakka utan af landi á þessum tíma þá sáum við um okkur sjálf, urðum að standa í fæturna og sýna ábyrgð en höfðum líka frelsi sem klárlega var notað. Þrátt fyrir allt stóðum við okkur vel og kláruðum stúdentspróf á fjórum árum með ágætis árangri.

Eftir menntaskóla fórum við hvert í sína áttina. Kristján var sá fyrsti til að taka alvöruábyrgð og eignaðist yndislegan son, Þorvald Davíð, rétt rúmlega tvítugur. Ég flutti til Bandaríkjanna í nám þar sem ég bjó í 11 ár og þegar ég kom til landsins hittist vinahópurinn gjarnan en eftir því sem árin liðu hittumst við sjaldnar. Þrátt fyrir það hélst þó vinskapurinn alltaf einlægur og traustur. Við Kristján fórum að rekast óvænt hvort á annað fyrir rúmum áratug, meðal annars í Húsdýragarðinum, eftir að hann eignaðist dóttur sína, Önnu Sigríði, og ég átti tvo stráka á svipuðu reki. Það sem einkenndi Kristján var hversu mikið hann elskaði börnin sín og talaði ávallt og innilega fallega um bæði börnin sín og barnabörnin. Þegar við hittumst var gaman að spjalla og húmorinn ekki langt undan.

Þrátt fyrir að hafa ekki hist mikið undanfarin ár, þá er það með söknuði í hjarta sem ég kveð Kristján, minn gamla skólafélaga og vin, vitandi það að við eigum ekki eftir að rekast hvort á annað í Húsdýragarðinum né annars staðar í framtíðinni. En minning um góðan dreng lifir og votta ég fjölskyldu hans allri mína dýpstu samúð.