Sigurður Þráinn Kárason

Í dag kveð ég tengdaföður minn, Sigurð Þráin Kárason eða Þráin eins og hann var ávallt kallaður innan fjölskyldunnar. Hann var þolinmóður rólegheitamaður og hafði góða nærveru. Það var sama hvenær kíkt var í heimsókn eða hann kom við hjá okkur, það voru ávallt sömu rólegheitin. Gjarnan var Þráinn með skrifblokk og penna í brjóstvasanum. Í henni mátti finna einhverja þraut, gátu eða jafnvel vísu og þá oftast í léttum dúr. Eitthvað af þessu var síðan lagt fyrir viðkomandi og urðu oft skemmtilegar umræður í framhaldinu. Það mátti síðan krydda skemmtilegheitin með smá stríðni ef þurfti, að mati Þráins. Hann var lúmskt stríðinn, einkum við yngra fólkið.
Ef unga fólkið var þreytt eða illa fyrir kallað þá átti Þráinn leynivopn sem dugði nær alltaf. Það var munnharpan. Þetta leynivopn notaði Þráinn reglulega og ekki er langt síðan munnharpan var brúkuð fyrir langafabarn Þráins, hana Berglindi Lóu, og virkaði vel sem endranær. Þessi notalega nærvera og hógværð Þráins hafði mjög smitandi áhrif, flestir í fjölskyldunni geta vitnað um það.
Við fjölskyldan nutum þeirrar gæfu að búa nánast hlið við hlið við tengdaforeldrana í um tvo áratugi og var oft skotist milli Hjalló og Giljó, ég tala nú ekki um yngri meðlimi fjölskyldunnar.
Það var ekki eingöngu verið að skottast þar á milli því reglulega var skotist á Apó, í sumarbústaði sem Þráinn og vinir hans í Iðnskólanum höfðu komið sér upp nálægt Laugarvatni. Lækur rann meðfram landareigninni og hægt var að veiða silung beint á grillið. Það fóru líka ófáir dagar hjá krökkunum í að búa til fleka með afa og sigla niður lækinn með öryggisband þar sem afinn var ankerið.
Þarna var Þráinn í essinu sínu, leika og sulla með barnabörnunum þar sem allir skemmtu sér. Þarna fékk íþróttamaðurinn að njóta sín. Þráinn hefur kannski endurupplifað að hluta þegar hann á sínum yngri árum æfði og keppti í róðri. Einnig æfði hann og keppti í sundi. Seinna meir, á besta aldri, æfði hann og keppti í júdó alla leið í svarta beltið. Þegar ég kynntist Þráni þá átti hann hjól og hjólaði töluvert. Hann hafði alla tíð mikinn áhuga á hjólreiðum og öllum þeim nýjungum sem þeim fylgdu. Áttum við ófá samtöl um þessa hluti og undraðist ég hve Þráinn var inni í þessum nýjungum allt fram á síðasta dag.
Þráinn hafði gaman af tækninýjungum og þar naut kennarinn sín vel. Setti sig vel inn í það sem var á hans sviði og spurði í smáatriðum út í það sem hann hélt að aðrir kynnu. Ég man vel eftir þegar þau hjónin og dætur komu í heimsókn til okkar Kristínar í Illinois í Bandaríkjunum þar sem við vorum í námi. Þar mátti sjá ýmsar nýjungar sem mikið var spáð í, meðal annars var Macintosh-tölvan vinsæl og Þráinn ákveðinn í að tileinka sér þessa nýju tækni. Við keyrðum niður til Flórída á Canaveral-höfða. Þar var mikið spáð í hlutina og ljóst að geimför voru mikið áhugamál Þráins.

Þráinn vann í nokkur ár hjá Vegagerðinni, meðal annars að mæla út veginn á Skeiðarársandi. Margar sögur átti hann til frá þeim árum og ljóst að hann naut sín á þessu svæði. Hann hafði verið í sveit á Blómsturvöllum undir Harðskafa. Þar komst hann í kynni við gamla tímann, naut þess að aðstoða í lífsbaráttu þessa fólks. Enda fáar kynslóðir upplifað aðra eins breytingu á samfélaginu og kynslóð Þráins. Þráinn naut þess að aðstoða. Það þurfti ekki mörg orð ef þurfti að mæla fyrir sólpalli eða þvíumlíku. Hann var mættur með þrífótinn, kíkinn og appelsínugula snærið og drifið í hlutunum. Það var strax ljóst á vinnubrögðunum að þar var fagmaður að verki.
Þráinn kenndi við Iðnskólann í áratugi. Var vinsæll kennari og ég vissi að sumir fyrrverandi nemendur gerðu í því að hitta á Þráin síðar á lífsleiðinni og ræða málin. Einnig átti Þráinn góðan vinahóp kennara í skólanum sem náði langt út fyrir skólann. Það er ljóst að þessi sterku kennara- og þolinmæðisgen erfast ekki bara til dóttur heldur líka til dótturdóttur.
Það verða ekki fleiri heimsóknir, sögur, þrautir og gátur leystar með Þráni. Eftir situr ljúf minning um einstakan mann, takk fyrir allt.