Rúnar Snær Þórðarson

Rúnar Snær, Nölli, það er þyngra en tárum taki að skrifa þessi orð. Ég hef aldrei skrifað minningargrein, sem er í sjálfu sér mjög jákvæður hlutur. Ég myndi ekki telja mig verðugan í það fyrir marga. Hann Pétur okkar hringdi í mig og sagði mér að ég þyrfti að gera það, sagði að það væru afar fáir í vinahópnum sem gætu skrifað mannsæmandi minningarorð um þetta eintak, lýst þér með sannindum og leyft þér að koma ágætlega út úr því líka, þótt ég sé ekki alveg fullviss um að þú hefðir gert það fyrir mig, helvítið á þér. Ég er handviss um að þú hefðir logið einhverjum andskotanum upp á mig, kallað mig dverg og hlegið þangað til þú fékkst hóstakast og gast ekki andað. Ég er í endalausri baráttu að skrifa til þín eða um þig, í nútíð eða þátíð, því ekkert af þessu virðist raunverulegt. Elsku elsku drengurinn minn.

Það lýsir þér eiginlega best að þú ert besta, fallegasta og ljúfasta eintak sem til er í hrjúfasta, ófrýnilegasta og mest hálffráhrindandi pakka sem til er. Það kannski gerði það að verkum að ekki allir fengu að njóta þín sem vinar. Það er ég þakklátur fyrir á eigingjarnan hátt. Því ef þú hefðir borið á torg manninn sem þú geymdir, þá hefði ég aldrei fengið að hafa þig svona mikið í mínu lífi, ég hefði þurft að deila þér með of mörgum.

Þú komst svo sannarlega til dyranna eins og þú varst klæddur. Algjörlega sama um hvað öðrum fannst. Þú komst heim til mín í sánu reglulega, reifst þig á tittlinginn fyrir framan eiginkonu mína og einu sinni tengdamóður, algjörlega, gjörsamlega sama. Og mér líka. Þegar við vorum að fara eitthvað fínna, þá skellti minn maður sér í glænýja hettupeysu úr New Yorker, en tilefnið þurfti að vera ansi fínt til þess maður minn. Þú elskaðir æsinginn, þegar ég kom inn í vinahópinn þá sagðirðu að ég hefði smollið eins og flís við rass, ég væri í raun miklu leiðinlegri og erfiðari en þú hélst, væri alveg á pari við Pétur, sem væri ekki hrós. Þá sástu hvað ég gat gert við hann elsku Danna okkar, okkar besta mann. Hann fer upp eins og flugeldur og það elskaðirðu meira en allt. Alltaf að gefa mér olnbogaskot og halda áfram, hringja í mig og biðja mig að hamra á ákveðnum málefnum, það fór oft illa, en hins vegar alltaf á veginn sem við vildum, grenjandi úr hlátri. Þú reifst út úr þér tennurnar fyrir framan strákana mína og þeir frusu, þeim fannst það ekkert fyndið, voru í algjöru losti. Við gátum grenjað alveg yfir því, og þessu óvanalega partítrixi. Þú komst með Krissa og Ingibjörgu oft til okkar og þau pössuðu strákana og voru svo yndisleg við þau, þú varst svo rosalega mikill barnakarl. Hefðir alveg eins viljað eiga 15 börn og þráðir tvíbura. Þetta ófrýnilega tröll, barna- og dýravinur mikill.

Þegar kom að því að taka hlutina alvarlega, þá gastu skipt yfir í þann gír í hvelli. Þegar Eyrúnu leið illa, þá varstu fyrstur til. Hringdir í hana, sendir henni skilaboð daglega og sóttir hana oft til þess að fara í sund, gufu, jóga, hvað sem það var, þú sást til þess að henni liði vel. Þegar mamma greinist með illvígt krabbamein þá sendirðu mér skilaboð daglega og slepptir öllu vanalegu rugli og varst alltaf til staðar. Það er nokkuð sem ég vil að fólk skilji og muni, þú varst númer eitt á lista hjá mér Nölli þegar kom að því að leysa út smá vinskap. Það er alveg sama hvað ég hefði hringt í þig með, sama hversu stórt verkefnið var, þú hefðir aldrei sagt nei, aldrei nokkurn tímann. Þú varst í raun sannastur allra.

Í dag töpuðu Man U, og það illa. Arsenal líka og við förum á toppinn, á einhvern óútskýranlegan hátt. Chelsea eru glataðir og ég er alltaf að rekast á grófan og glettinn húmor á netinu og ég vista það, opna chattið okkar Los Nöllos með okkar bestu vinum, er að fara að setja það inn því að ég veit að þú kemur með 100 grenjandi kalla úr hlátri og setur bensín á bálið sem ég kveikti. Þú varst mér haukur í horni þegar kom að því að æsa menn. En undanfarna viku, þá hef ég hætt við, því minn allra besti maður er ekki til staðar. Lengi lifir í gömlum glæðum er sagt, en neistann finn ég ekki lengur.

Á föstudaginn síðasta hittumst við, þitt nánasta fólk. Það var einfaldlega það erfiðasta sem ég hef gert vinur. Það gladdi mig svakalega að sjá þig klæddan frá toppi til táar í Liverpool-fatnað, Liverpool-sængin yfir og trefill. Þetta var nákvæmlega eins og þú hefðir viljað. Ég lagði hönd mína á kalda bringuna þína, strauk þér um vangann og sagði þér að ég elskaði þig. Ég sagði þér það aldrei meðan þú lifðir, og það braut í mér hjartað endanlega. Við vorum báðir kaldrifjaðir Íslendingar og sýndum ást í verki, við skildum ást hvor annars, tilbúnir að deyja og drepa hvor fyrir annan.

Ég ætla að kaupa Liverpool-búning á næsta ári á Anfield, merkja hann með þínu nafni. Ég lofa því að klæðast honum í hvert einasta sinn sem ég fer á Anfield, og breiða hann á sófann í þitt sæti, yfir hverjum leik. Svo lengi sem ég lifi. Föstudaginn 15. desember. Það verður okkar síðasti vals. Við strákarnir munum bera þig út, með bakið beint, tár á hvarmi og stoltir að vera þínir nánustu vinir. Þú munt aldrei ganga einn, elsku vinur.

Ég elska þig.

Hroðinn (Dvergurinn),

xxxxStundum hittir maður folk sem einhvernveginn er svo margslungið og stórbrotið að erfitt er að ná algerlega utan um það með töluðum orðum. Fólk sem einhvernveginn hefur þannig áhrif á mann að skarð þeirra verður aldrei fyllt. Rúnar snær þórðarson var þannig maður. Risi í alla staði hvort sem það var sem faðir , maki, sonur eða vinur. Rúnar var ekki hefðbundinn í neinum skilningi orðsins. Hel ofvirkur, lesblindur og hvatvís með eindæmum, enda eru sögurnar af því þegar átti að reyna að fá hann til að sitja kjurr í skólanum sprenghlægilegar með meiru. Hann var einfaldlega ekki hannaður fyrir kyrrsetu. Þrátt fyrir að hafa aldrei sótt nám í hefðbundnum skilningi, þá var Rúnar einstaklega greindur. Greindur á þann hátt sem er ekki kennt í skólum ,en er í rauninni eina greindin sem skiptir virkilega máli. Greindur á fólk og umhvefi sitt. Fljótur að sjá úr hverju fólk var gert og næmur að sjá hvort að fólki leið vel eða ekki. Ef hann sá að eitthvað bjátaði á þá var hann mættur samstundis með stuðning og pepp. Ef maður spólaði aðeins fram fyrir sig (eins og hefur ósjaldan gert hjá okkur vinunum) þá var hann mættur með handbremsuna á mann. Um daginn las ég frétt um risastórt eikartré í englandi sem var heimsfrægt úr bíómyndum sem einhver unglingurinn hafði tekið upp á að höggva niður. Samfélagið var í áfalli yfir því að eikartréð væri farið því það hafði alltaf verið þarna. Trónað yfir skóginum og nært trén í kring um sig með sínum risastóru rótum neðanjarðar. Mikið varð mér hugsað til þín Rúnar, því þú varst þetta eikartré. Ævaforn og risavaxinn, hugsandi um alla hina í skóginum. Maður eiginlega áttaði sig ekki almennilega á því hversu stór partur þú varst í lífi fjölmargra, fyrr en þú varst farinn. Eins og rafmagn, sem maður tekur sem sjálfsögðum hlut en fattar hversu ömurlegt lífið er þegar þú hefur það ekki lengur. Þrátt fyrir að hafa tekið nokkrar byllturnar í lífinu þá var Rúnar alltaf jakvæður. Aldrei kvart og kvein alveg sama hvað gekk á og tapaði aldrei húmornum. Hann var þetta ekta old school eintak sem bar tilfinningar sínar ekki á torg þótt honum liði ekki vel sjálfum. Hann þá frekar settist í sófann og tók það á kassann í einrúmi með burger og munch á kanntinum. Rúnar var bara svo orginal eintak. Honum var svo nákvæmlega sama hvað öðrum fannst um hann yfirhöfuð. Hann gat klætt sig í hvað sem er og fundist hann flottur. Hann þoldi ekki snobb og yfirgangsemi og var óhræddur að láta í sér heyra ef honum misbauð eitthvað. Hann var samt að mörgu leyti líka afskaplega miskilinn. Því þrátt fyrir hversu stór , hávær og mikill að velli hann var, þá var hann einstaklega blíður maður inn við beinið. Mátti ekkert aumt sjá og alltaf rétti hann hjálparhönd við fólk í neyð. Rúnar elskaði Jórunni og börnin sín ofar öllu (nema kannski Liverpool). Ef hann hefði ekki kynnst Jórunni þá er ég viss um að líf hans hefði orðið styttra og ekki eins gæfumikið. Hann var nefnilega algerlega fullfær í flestan sjó að tortríma sjálfum sér með freistingum. Jórunn og börnin voru akkerið hans sem sáu til þess að hann ræki ekki langt út á hafsauga með hörðum straumum freistinga lífsins. Rúnar hugsaði vel um alla í kring um sig, en hugsaði síður um sjálfan sig og eigin heilsu. Hann lifði hratt framan af lífinu og hafði það tekið sinn toll á líkama hans. Enda grínuðumst við vinirnir lengi vel í honum að hann væri í raun 96 ára maður í ungum líkama.Á bakvið þann húmor voru þó einnig djúpar áhyggjur af því að hann mundi kveðja okkur snemma út af heilsufari. En hann hafði tekið sig allan í gegn og þær áhyggjur loks úr sögunni. Síðustu árin hans Rúnars voru að mörgu leyti sá tími sem maður sá hann blómstra mest. Hann hafði tekið mataræði og hreyfingu í gegn og sá maður að hann varð einhverneginn léttasta og besta útgáfan af sjálfum sér. Rokk og ról árin voru liðin, hann hafði sigrast á matnum, heilsufars áhyggjur af ingibjörgu voru farnar og lífið blasti loksins við. Maður fann á honum að hann hafði fundið einhverja sátt og gleði eftir allt saman og vildi bara njóta og hafa gaman. Þess vegna er þetta svo sorglegt en á sama tíma fallegt að rúnar hafi fengið þessu síðustu ár svona góð. Það hafa margir hringt í mig eftir fráfall hans og það sem flestir tala mest um, er hversu ógeðslega fyndinn Rúnar var. Hann var eiginlega mest fyndinn þegar hann var pirraður og reiður. Í raun var ekkkert sem gat fengið okkur vinina til að hlæja meira en þegar maður hafði náð að æsa hann upp. Hann var gangandi uppistand án þess að vera nokkuð að reyna það. Rúnar var skemmtileg blanda af gríðarlegum dugnaði og mikilli leti. Rúnar var mjög duglegur til vinnu og gat náttúrulega ekki verið kjurr í 1 mínutu, en á sama tíma fannst honum ekkert betra en að getað legið silkislakur í sófanum með eitthvað goodshjit í sjónvarpinu með munch á kanntinum. Elsku Rúnar við syrgjum þig öll. Ekki bara fjölskyldan og vinirnir, heldur konurnar okkar, mömmur okkar og börnin okkar líka. Við syrgjum þig öll því þu snertir streng í okkur öllum og sýnir hvað þú varst magnaður. Þú skilaðir bara fallegum minningum um þig hvar sem þú komst, meira að segja í rokkistjörnu lífstílnum framan af. Þar talar hver einasta maður til þín af hlýju og söknuði. Rúnar var líka svo skítsama um stétt og stöðu, kynþátt, kyn eða bara hvað sem fólk notar til að skilgreina okkur frá hvort öðru. Í hans huga varstu bara dæmdur af innri manni og hann sá hann fjótt út hjá fólki. Hann var engill í eyðimörk lífsins og kærleikur svo að birti. Elsku Rúnar Ég kveð þig með tárin í augunum hugsandi um allar þessar óteljandi stundir sem þú veittir gleði inn í líf okkar. Elsku Jórunn, Áslaug, Guðni, Krissi, Ingibjörg, Eva Marý og Sigríður innilega samúðarkveðjur til ykkar. Minning um algeran kóng lifir að eilífu í hjörtum okkar.

Pétur Axel Pétursson

Stundum hittir maður fólk sem einhvern veginn er svo margslungið og stórbrotið að erfitt er að ná algerlega utan um það með töluðum orðum. Fólk sem einhvern veginn hefur þannig áhrif á mann að skarð þess verður aldrei fyllt. Rúnar Snær Þórðarson var þannig maður. Risi í alla staði, hvort sem það var sem faðir, maki, sonur eða vinur. Rúnar var ekki hefðbundinn í neinum skilningi orðsins. Helofvirkur, lesblindur og hvatvís með eindæmum, enda eru sögurnar af því þegar átti að reyna að fá hann til að sitja kyrr í skólanum sprenghlægilegar með meiru. Hann var einfaldlega ekki hannaður fyrir kyrrsetu. Þrátt fyrir að hafa aldrei stundað nám í hefðbundnum skilningi var Rúnar einstaklega greindur. Greindur á þann hátt sem er ekki kennt í skólum en er í rauninni eina greindin sem skiptir virkilega máli. Greindur á fólk og umhverfi sitt. Fljótur að sjá úr hverju fólk var gert og næmur að sjá hvort fólki leið vel eða ekki. Ef hann sá að eitthvað bjátaði á þá var hann mættur samstundis með stuðning og pepp. Ef maður spólaði aðeins fram fyrir sig (eins og hefur ósjaldan gerst hjá okkur vinunum) þá var hann mættur með handbremsuna á mann. Um daginn las ég frétt um risastórt eikartré í Englandi, heimsfrægt úr bíómyndum, sem einhver unglingurinn hafði tekið upp á að höggva niður. Samfélagið var í áfalli yfir því að eikartréð væri farið því það hafði alltaf verið þarna. Trónað yfir skóginum og nært trén í kringum sig með sínum risastóru rótum neðanjarðar. Mikið varð mér hugsað til þín Rúnar, því þú varst þetta eikartré. Ævaforn og risavaxinn, hugsandi um alla hina í skóginum. Maður eiginlega áttaði sig ekki almennilega á því hversu stór partur þú varst af lífi fjölmargra fyrr en þú varst farinn. Eins og rafmagn, sem maður tekur sem sjálfsögðum hlut en fattar hversu ömurlegt lífið er þegar þú hefur það ekki lengur. Þrátt fyrir að hafa tekið nokkrar bylturnar í lífinu var Rúnar alltaf jákvæður. Aldrei kvart og kvein, alveg sama hvað gekk á, og tapaði aldrei húmornum. Hann var þetta ekta old school-eintak sem bar tilfinningar sínar ekki á torg þótt honum liði ekki vel sjálfum. Hann þá frekar settist í sófann og tók það á kassann í einrúmi með borgara og snakk á kantinum. Rúnar var bara svo orginal eintak. Honum var svo nákvæmlega sama hvað öðrum fannst um hann yfirhöfuð. Hann gat klætt sig í hvað sem er og fundist hann flottur. Hann þoldi ekki snobb og yfirgangssemi og var óhræddur að láta í sér heyra ef honum misbauð eitthvað. Hann var samt að mörgu leyti líka afskaplega misskilinn. Því þrátt fyrir hversu stór, hávær og mikill á velli hann var, þá var hann einstaklega blíður maður inn við beinið. Mátti ekkert aumt sjá og alltaf rétti hann hjálparhönd fólki í neyð. Rúnar elskaði Jórunni og börnin sín ofar öllu (nema kannski Liverpool). Ef hann hefði ekki kynnst Jórunni þá er ég viss um að líf hans hefði orðið styttra og ekki eins gæfuríkt. Hann var nefnilega algerlega fullfær um að tortíma sjálfum sér með freistingum. Jórunn og börnin voru akkerið hans sem sáu til þess að hann ræki ekki langt út í hafsauga með hörðum straumum freistinga lífsins. Rúnar hugsaði vel um alla í kringum sig en hugsaði síður um sjálfan sig og eigin heilsu. Hann lifði hratt framan af lífinu og hafði það tekið sinn toll af líkama hans. Enda grínuðumst við vinirnir lengi vel í honum að hann væri í raun 96 ára maður í ungum líkama. Á bak við þann húmor voru þó einnig djúpar áhyggjur af því að hann myndi kveðja okkur snemma út af heilsufari. En hann hafði tekið sig allan í gegn og þær áhyggjur loks úr sögunni. Síðustu árin hans Rúnars voru að mörgu leyti sá tími sem maður sá hann blómstra mest. Hann hafði tekið mataræði og hreyfingu í gegn og sá maður að hann varð einhvern veginn léttasta og besta útgáfan af sjálfum sér. Rokk-og-ról-árin voru liðin, hann hafði sigrast á matnum, heilsufarsáhyggjur af Ingibjörgu voru farnar og lífið blasti loksins við. Maður fann á honum að hann hafði fundið einhverja sátt og gleði eftir allt saman og vildi bara njóta og hafa gaman. Þess vegna er þetta svo sorglegt en á sama tíma fallegt að Rúnar hafi fengið þessu síðustu ár svona góð. Það hafa margir hringt í mig eftir fráfall hans og það sem flestir tala mest um er hversu ógeðslega fyndinn Rúnar var. Hann var eiginlega mest fyndinn þegar hann var pirraður og reiður. Í raun var ekkert sem gat fengið okkur vinina til að hlæja meira en þegar maður hafði náð að æsa hann upp. Hann var gangandi uppistand án þess að vera nokkuð að reyna það. Rúnar var skemmtileg blanda af gríðarlegum dugnaði og mikilli leti. Rúnar var mjög duglegur til vinnu og gat náttúrlega ekki verið kyrr í eina mínútu, en á sama tíma fannst honum ekkert betra en að geta legið silkislakur í sófanum með eitthvað goodshit í sjónvarpinu með snakk á kantinum. Elsku Rúnar, við syrgjum þig öll. Ekki bara fjölskyldan og vinirnir heldur konurnar okkar, mömmur okkar og börnin okkar líka. Við syrgjum þig öll því þú snertir streng í okkur öllum sem sýnir hvað þú varst magnaður. Þú skilaðir bara fallegum minningum um þig hvar sem þú komst, meira að segja í rokkstjörnulífsstílnum framan af. Þar talar hver einasti maður til þín af hlýju og söknuði. Rúnari var líka svo skítsama um stétt og stöðu, kynþátt, kyn eða bara hvað sem fólk notar til að skilgreina okkur hvert frá öðru. Í hans huga varstu bara dæmdur af innri manni og hann sá hann fljótt út hjá fólki. Hann var engill í eyðimörk lífsins og kærleikur svo að birti. Elsku Rúnar, ég kveð þig með tárin í augunum hugsandi um allar þessar óteljandi stundir sem þú veittir gleði inn í líf okkar. Elsku Jórunn, Áslaug, Stefán Orri, Guðni, Krissi, Ingibjörg, Eva Marý og Sigríður, innilegar samúðarkveðjur til ykkar. Minning um algeran kóng lifir að eilífu í hjörtum okkar.