Sigríður Beinteins Sigurðardóttir

Sigga frænka, eins og við systkinin köllum hana, er látin. Þar með hafa öll börnin hennar ömmu Línu kvatt þennan heim. Hún Sigga frænka skar sig úr fjöldanum fyrir margra hluta sakir. Allt til rúmlega níutíu ára aldurs gekk hún létt í spori og teinrétt í baki um götur bæjarins og oftast lá leiðin í Suðurbæjarlaugina eða Sundhöll Hafnarfjarðar. Þar var hún nánast daglegur gestur og vakti athygli fyrir að synda með sólgleraugu og alltaf með höfuðið upp úr því ekki vildi hún bleyta hárið. Eftir dágóðan sundsprett kom hún sér fyrir í heita pottinum og naut þess að spjalla um daginn og veginn við hvern þann sem áhuga hafði á að ræða málin. Hún fylgdist vel með stjórnmálum og öllu því sem yfirleitt var að gerast í þjóðfélaginu. Hún var einstaklega fróðleiksfús og kunni svo afskaplega vel að hlusta á það sem viðmælandinn hafði til málanna að leggja.

Sigga var afar sjálfstæð kona. Hún byrjaði ung að vinna. Eftir að hafa unnið í verslun sem afi okkar, Sigurður Árnason, rak vann hún um tíma hjá varnarliðinu á Keflavíkurflugvelli. Þaðan lá leiðin yfir höfin blá þar sem hún vann sem þerna á Fossunum og þjónustustúlka í Kaupmannahöfn. Yfir henni sveif ævintýraljómi. Í herbergi undir súð hjá ömmu Línu var kommóða sem forvitin frænka læddist í til þess að skoða útlenska dótið hennar Siggu frænku. Skartgripir, skraut og flott gleraugu sem Sigga setti upp þegar hún puntaði sig. Þetta djásn kom sér vel síðar þegar hægt var að fá það að láni fyrir hinar ýmsu uppákomur. Síðar meir hóf Sigga störf á skrifstofum Reykjavíkurborgar. Þar vann hún þangað til hún fór á eftirlaun.

Sigga og Sigurður Árni sonur hennar, sem skírður var í höfuðið á afa, bjuggu í næsta nágrenni við okkur og voru heimagangar á Klettahrauninu. Sigga var alltaf svo stolt af syni sínum sem reyndist hennar stoð og stytta. Mamma og Sigga voru góðar vinkonur og naut hún þess að bjóða þeim mæðginum í mat til okkar og þá sérstaklega um jól. Að vísu fannst okkur systkinum Sigga frænka helst til lengi að njóta ljúffengu máltíðanna því ekki var jólagjöfum úthlutað fyrr en allir voru búnir að borða. Það var mikill kærleikur á milli þeirra systra sem sýndi sig í því hversu oft og iðulega Sigga kom til mömmu á Hrafnistu þar sem hún lá langt leidd af alzheimer á efri árum.

Sigga frænka var sjálfstæð kona og hafði sinn eigin fatastíl. Pældi ekkert í hvað öðrum fannst og var að vissu leyti brimbrjótur hvað margt varðar. Hún borðaði afar hollan mat. Í gufunni vakti hún athygli fyrir að borða appelsínur og bera á andlitið þykkt lag af Nivea-kremi. Á sundlaugarbakkanum var hún alltaf með sólgleraugu og setti klút yfir andlitið til þess að verja það fyrir sólinni. Enda var Sigga með afskaplega fallega húð og ungleg í fasi.

Hún átti sama bílinn í þrjátíu og fimm ár, notaði hann sjaldan því hún kaus fremur að ganga á milli staða. Hún var spennt fyrir nýjungum. Vildi til dæmis ólm fá að prófa skellinöðruna hans Gísla heitins og fertug skvísan í pilsi með uppsett hár og sólgleraugu brunaði niður Linnetstíginn en úbbs, hún gleymdi að spyrja hvernig ætti að bremsa. Einnig má nefna að hún tók spjaldtölvutækninni fagnandi og var dugleg að leita sér leiðbeininga hjá okkur sem yngri vorum.

Sigga mætti alltaf fyrst í fjölskylduveislurnar, dansaði eins og enginn væri morgundagurinn og fór síðust. Hún hafði unun af því að spjalla við unga fólkið og fylgdist vel með og eins og yngri frænkur hennar höfðu á orði var Sigga aðalskvísan og alltaf svo skemmtilegur töffari. Hún hafði áhuga á að fylgjast með hvað væri í gangi hjá þeim og þegar hún spurði eina þeirra hvort hún væri ekki komin á séns og hún svaraði því neitandi þá hafði Sigga á orði þá tæplega níræð: já þú ert eins og ég; enginn nógu góður fyrir þig.

Við sjáum hana Siggu ljóslifandi fyrir okkur geislandi káta létta í spori gangandi um götur bæjarins. Konu sem tók sig ekki of hátíðlega en fyrst og fremst kæra frænku sem sparaði ekki hrósyrðin og þreyttist ekki á að hvetja okkur öll til dáða.

Við kveðjum Siggu frænku með kærleika og virðingu.