Björg Ólafsdóttir

Elsku mamma, þá er kveðjustundin komin. Ég var að vona að ég næði að sjá þig um miðjan janúar þegar ég átti bókað flug til landsins, en ég var 8 dögum of sein. Mig grunaði ekki þegar ég dvaldi hjá þér síðasta sumar að það væri síðasta stund okkar saman. Það var sárt að sjá hversu fljótt þér hrakaði en ég er samt mjög þakkát fyrir það að þú þurftir ekki að þjást lengi og hversu friðsæl þú varst í lokin. Einnig fyrir það að þú gast búið heima svona lengi með hjálp Óla bróður. Guði sé lof fyrir tæknina, að geta séð þig og talað við þig hinum megin á hnettinum, það er alveg magnað og gerir aðskilnað svo miklu auðveldari.
Við áttum góðar stundir síðasta sumar og það er mér og dætrum mínum mjög dýrmæt minning. Við keyrðum umhverfis Mývatn með Óla bróður, Helgu og Margréti, dætrum mínum sem eru búsettar í Noregi og Jóhönnu 8 mánaða gamalli langömmudóttur, sem þú varst að sjá í fyrsta skipti. Það var rok og kuldi, en við keyptum okkur ís, borðuðum góðan mat og fórum í lítinn húsdýragarð í Fnjóskadal. Þú settist meira að segja á trampólínið og skemmtir þér konunglega á meðan Óli hoppaði og þú, Helga og Jóhanna litla hossuðust upp og niður, og við skellihlógum öll. Síðan fórum við öll í pottinn í sumarbústaðnum í Vaglaskógi. Þú varst alltaf svo glöð og þakklát og lifðir í augnablikinu, enda minnið farið að gefa sig og þú mundir jafnvel ekki hvað þú hafðir gert fyrr um daginn.
Ég man ekki hvenær þú byrjaðir að missa minnið, en það gerðist hægt og rólega til að byrja með, en ágerðist síðan síðustu árin. Og alltaf varstu jafn hissa þegar Óli rétti þér símann og sagði að ég væri að hringja frá Ástralíu. Nú, og hvað ertu að gera þar, sagðir þú alltaf með glettni í röddinni og brostir út að eyrum og síðan spurðirðu um veðrið.
Þú varst alltaf mikil handavinnukona, enda vandvirk með eindæmum og mikill fullkomnunarsinni. Ég man þú sagðir mér fyrir löngu að þegar þú vannst á Amaró saumastofunni eftir Gagnfræðaprófið, þá lastu viðtal við stúlku í Mogganum, sem hafði útskrifast úr Handavinnudeild Kennaraskólans og vissir undir eins að þangað vildir þú fara. En til að komast inn í skólann þurfti fyrst að fara í húsmæðraskóla. Þannig að þú fórst í Húsmæðraskólann í Reykjavík og vannst síðan í Amaró til að safna fyrir handavinnukennaranáminu. Námið tók tvö ár og var tekið inn í skólann annað hvert ár. Þú varst svo lánsöm að komast inn og útskrifaðist

sem handavinnukennari árið 1955.
Eftir útskriftina kenndir þú fatasaum við Húsmæðraskólann á Akureyri. Eftir að þú giftir þig kenndir þú handavinnu við Gagnfræðaskóla Akureyrar í tvo vetur þegar Inga systir var lítil og Inga amma passaði hana á meðan, og síðar forfallakennslu við Barnaskóla Akureyrar. Þegar þér var boðin föst staða þurftir þú að afþakka hana, því þú vildir eignast fleiri börn. Auk þess harðneitaði Inga amma að passa Óla bróður, því henni fannst hann svo uppátækjasamur og erfitt að tjónka við hann. Það voru ekki leikskólar í þá daga og konur þurftu að fórna starfsframa fyrir barneignir, sem þú gerðir með glöðu geði.
Þú vannst heima um tíma og tókst að þér að sníða og þræða saman kjóla fyrir konur. Seinna bauðst þér að kenna handavinnu á Dvalarheimilinu Hlíð á Akureyri og þar vannstu mikið brautryðjendastarf. Ég man hvað mér þóttu útsaumsstykkin sem saumuð voru hjá þér falleg og tilkomumikil. Það voru reyndar líka nokkrir karlmenn hjá þér í handavinnunni. Mér er mjög minnisstætt þegar þú varst að setja upp handavinnusýningar á vorin og við Ragga systir hjálpuðum þér stundum að setja þær upp, það var mikil vinna og vandasöm. Þú festir stykkin upp á risa stórt froðuplast með títuprjónum. Seinna var það svo bannað vegna brunahættu. Við Ragga fengum líka stundum að selja vörur í sölubásnum á sýningunum og það fannst okkur mikið sport. Þú baðst okkur Óla að taka myndir og þú áttir mörg myndaalbúm af fallegum útsaumsstykkjum saumuðum af eldri borgurum á Hlíð.
Ég minnist þess líka þegar þú komst heim með útsaumsstykki sem eldri borgarar höfðu saumað, og baðst mig að skoða þau og sjá hvort ég sæi einhverjar villur sem þyrfti að laga áður en þau voru pressuð og innrömmuð eða sett upp. Því þú gast ekki hugsað þér að þau færu í innrömmun eða aðra uppsetningu ef það væru augljósar villur í þeim. Þú pressaðir flestöll útsaumsstykkin heima í sjálfboðavinnu og settir þau síðan upp. Svo mikið var þér í mun að það væri fallega gert.
Eftir að pabbi veiktist og fór í dagvistun upp á Hlíð þá saumaði hann margar myndir hjá þér með vinstri hendinni, því hann hafði lamast hægra megin. Þú festir þær upp í álramma svo hann ætti auðveldara með að sauma þær. Hann var ótrúlega natinn og þolinmóður og flest barnabörnin eiga mynd eftir hann, sem mér finnst alveg einstakt, og dætur mínar meta mikils.
Þú kenndir okkur systkinum að sauma út. Ég man að við saumuðum krosssaumsmyndir með Andrési önd og félögum, sem við þurftum að telja út í og Óli bróðir var enginn eftirbátur okkar systra. Þessar myndir héngu lengi vel upp á vegg í herbergjum okkar í Vanabyggð. Mér fannst mjög gaman að allri handavinnu og ég saumaði út margar myndir og púða með krossaum, demantsspori og góbelín. Þú kenndir mér líka að prjóna, hekla, taka upp snið, sníða og sauma föt. Þegar ég síðan fór í Kennaraháskólann og lærði að vera textílkennari þá var ekki margt sem textílkennararnir þar gátu kennt mér, sem þú hafðir ekki þegar kennt mér.
Eftir að ég flutti til Noregs fékk ég áhuga á að eignast íslenska upphlutinn, því Norðmenn eiga svo fallega þjóðbúninga og skarta þeim við hátíðleg tækifæri. Þú kenndir mér að baldera og komst til mín til Noregs sumrin 2015 og 2016, þá 84 og 85 ára gömul og hjálpaðir mér við saumaskapinn, sem þér fannst mjög gaman. Það varð síðan úr að upphlutirnir urðu tveir, því Margrét dóttir mín saumaði sér líka og voru þeir báðir vígðir þann 17. maí 2017, á þjóðhátíðardegi Norðmanna.
Elsku mamma, takk fyrir allt og allt. Þú hefur reynst mér einstaklega vel í gegnum tíðina. Tókst alltaf á móti mér opnum örmum þegar ég kom í bæinn og fékk að gista, ýmist búsett á Kópaskeri, í Noregi og nú síðast í Ástralíu. Þú opnaðir heimilið fyrir mér og dætrum mínum þegar ég skildi árið 1997 og við fengum að búa í Vanabyggðinni í 9 mánuði á meðan ég var að bíða eftir húsnæði. Þú bauðst stjúpdóttur minni húsaskjól þegar mamma hennar flutti til útlanda. Þú bauðst dætrum mínum að búa hjá þér þegar þær voru í MA og nú nýlega syni mínum. Þú sást alltaf það góða í öllum og alltaf boðin og búin til að hjálpa öðrum og vinna sjálfboðavinnu. Samviskusemi, óeigingirni og fórnfýsi eru orð sem lýsa þér hvað best.

Elsku mamma, þú ert gull af manni. Ljós og friður fylgi þér og ég veit að pabbi hefur tekið vel á móti þér. Ég hlakka til að hitta ykkur um síðir.
Þín dóttir,