Magnús Ásgeir Bjarnason

Stelpuhnokki stendur í perlumölinni og fylgist með pabba - hann er að smíða lítinn bát fyrir þriggja ára dóttur sína. Þau spekúlera og spjalla þarna í innkeyrslunni; sólin vermir að sumarlagi og pabbi þræðir snærisband í stefnið. Stolt heldur stelpan bátnum að brjósti sér og valhoppar; með hina höndina í sterklegum lófa pabba; þau eru á leiðinni út Vallargerðið, út á Rútstún þar sem telpan sjósetur fleyið sitt á tjörninni; lykkja á snærisendanum svo hægt sé að draga bátinn að landi og afstýra árekstrum. Þarna eru mörg börn með bátana sína, þau eru stærri en hún og enginn pabbi að passa þau.

Á kvöldin hífir pabbi dóttur sína upp á vaskborðið í eldhúsinu þegar hún er komin í náttfötin og setur hana í heitt og notalegt fótabað. Þvær litla fætur með sólskinssápu og snýr svo varlega ökklunum í nokkra hringi, segir að það sé gott fyrir fæturna; hann tosar líka í tærnar og telpunni finnst það alltaf jafn skemmtilegt. Notaleg stund á meðan mamma stússar við frágang eftir kvöldmatinn.

Pabbi vekur dætur sínar þegar þær eiga að mæta í skólann á morgnana; í eldhúsinu bíður hollur og fjölbreyttur morgunverður sem hann hefur útbúið. Svo indælt að sitja á tröppustólnum við útdregna brauðbrettið og spjalla við pabba. Hann gengur líka úr skugga um að stelpurnar hafi klætt sig almennilega áður en þær stíga af stað út í veturinn og hann heldur sjálfur til vinnu. Þegar ég var orðin fullorðin spurði hann mig oft hvort ég væri ekki með trefil þegar ég kvaddi og fór út í kuldann. Hann var svo umhyggjusamur hann pabbi, sinnti mörgu sem feður gerðu sjaldan þegar ég var barn.

Pabbi hafði misst tvenna foreldra sjálfur, tvær mæður og tvo feður þegar hann var 7-16 ára (Bjarni og Ásta, Rósa og Gunnar). Hann missti líka nokkur systkini, bæði sem barn og ungur maður. En þrátt fyrir sorg og missi átti pabbi alltaf góða að, fólk sem bar hag hans innilega fyrir brjósti og kom honum til manns og mennta. Þegar pabbi var 12-13 ára hafði hann yndi af því að vera niðrí Kópavogsfjöru með Ólafi afa, sem var þar að smíða vélbáta; lyktin af hampinum var svo góð og það var svo gott að geta aðstoðað. Það var eitt sem bátasmiður gat ekki gert einn; þegar afi þurfti að negla stóru naglana í götin að innanverðu þá þurfti að halda á móti að utanverðu með hamri og það gerði pilturinn. Pabbi fór líka á veiðar með afa, þeir sigldu fyrir Kársnesið og lögðu þar net fyrir rauðmaga og grásleppu (Ólafur var faðir fósturpabba hans pabba).

Systurnar sitja á gólfinu við fætur hans; hann spilar á gítarinn og þau syngja öll saman. Pabbi kennir þeim skák og leyfir þeim að nota stóra segulbandstækið; búa til leikrit og þætti; kemur átta ára dóttur sinni af stað í enskunámi; fær henni gömlu vélritunarkennslubókina sína; kennir henni rétta fingrasetningu og fyrr en varir er hún farin að hamra sögur á ritvélina. Í garðinum við húsið hafa pabbi og mamma útbúið yndislegt bú þar sem hægt er að drullumalla. Pabbi og mamma rækta kartöflur, grænmeti og jarðarber í garðinum; þegar við systurnar fúlsum við grænkerafæði pabba stráir hann ofurlitlum sykri á salatblöðin og vefur þeim upp í litlar og ljúffengar pylsur.

Pabbi minn fylgdist alla tíð vel með fréttum og las mikið. Þegar þau mamma komu í heimsókn til mín kannaði hann hvaða bækur ég ætti í hillunni. Hann var áhugasamur hlustandi og spurði spurninga í stað þess að tala um eigin afrek. Í ellinni var hann einstaklega ljúfur og umhyggjusamur fram á síðasta dag. Hann kvaddi okkur í svefni á Landspítalanum að morgni í júní og erfitt er að trúa því að hann sé farinn.