Jose Luis Freyr Garcia

Að kvöldi 16. júní héldum við ásamt syni og tengdadóttur á veitingahúsið Caruso, einu sinni sem oftar. Þangað er ávallt gott að koma og í uppáhaldi að sitja í glerskálanum huggulega, sem veitingamaðurinn og vinur okkar José hannaði. Hann var á staðnum eins og oftast, tyllti sér hjá okkur milli hlaupa, en vaktin hafði verið mjög annasöm sökum veikinda starfsfólks og öll borð setin, eins og jafnan á blíðkvöldum.

Auðvitað elskaði José að hafa fullsetið, en orðaði það þó við okkur, að kannski væri kominn tími til að slaka á. Hugur hans stóð raunar til þess að gíra smám saman niður og dvelja tíðar í sumarhúsi þeirra hjóna, þar sem framkvæmdir höfðu staðið yfir undanfarin misseri.

José sýndi okkur að skilnaði þetta kvöld mynd af sér og þekktum erlendum leikara, sem snætt hafði þar fyrr um kvöldið. Var það hinsta ljósmyndin af José, því sólarhring síðar var þessi kæri vinur okkar allur.

Forvitni dró Hondúrasbúann hugprúða hingað á 9. áratugnum, hann vildi skoða landið fjarlæga og fallega, sem hann hafði séð á myndum hjá íslenskum skiptinema í Bandaríkjunum. Dvölin varð vægast sagt lengri en til stóð, hann kynntist Þrúði sinni, þau eignuðust þrjú gerðarleg börn og bjuggu sér fallegt og hlýlegt heimili.

Óhætt er að segja að José hafi verið fyrirmyndarinnflytjandi og hann gerði sér strax grein fyrir því, að lykillinn að velgengni hér er að læra tungumálið. Hann starfaði framan af við hitt og þetta, m.a. sem arkitekt, eins og hann hafði menntun til.

Svo kom að því að José fann sína köllun í veitingamennsku. Upphafið má rekja til þess að hann réð sig í aukavinnu við uppvask á veitingahúsinu Caruso. Fljótlega fór hann að baka þar pítsur og fleira. Mál þróuðust svo þannig, að rekstaraðilar vildu selja og José stökk til. Fjárráð voru lítil, en með hjálp vina og dugnaði tókst þeim Þrúði smátt og smátt að eignast og gera Caruso að þeim vinalega, sálríka og frábæra veitingastað sem hann er.

José var ljúfmenni, hafði einkar góða nærveru og gat verið gamansamur. Einatt var hann örlátur og hjálpsamur vinum og vandamönnum og innflytjendum fyrirmynd og mentor, sér í lagi sínu góða starfsfólki.

Við hjónin höfum þekkt José og fjölskyldu um árabil og átt með þeim ófáar gæðastundir. Skemmst er nú að minnast samveru á Tenerife í janúar, þar sem José var í essinu sínu, fór fyrir hópnum og púaði vindil við og við, eins og hann átti til á góðum stundum.

Hin seinni ár má segja að Caruso við Austurstræti hafi orðið hálfgerð miðstöð góðvina þeirra hjóna, sem komu þangað reglulega, jafnt að kvöldi sem degi, til að njóta veitinga, en ekki síður til að eiga stundir með okkar elskulega José.

Ótímabær dauði hans er afar þungbær öllum sem til þekkja. Þó leggst sorgin þyngst á fjölskylduna og nána ættingja, sem sjá á eftir yndislegum eiginmanni, föður og bróður, sem verið hefur öllum svo mikilvægur, máttarstólpi og klettur. Við sendum þeim innilegar samúðarkveðjur og vonir um bjarta framtíð, þótt dimmt sé nú í sinni og hryggð í sálum.

Minningin um José mun lifa með okkur ævilangt.