Símon Eðvald Traustason

Elsku dýrmæti pabbi minn. Mig skortir orð til að koma því á blað hvernig mér er innanbrjósts eftir atburði síðustu vikna. Á fjórum vikum fórst þú úr því að vera að stússa í kringum hrossin þín í Ketu og á þann stað að við systkinin og mamma sátum við dánarbeðinn þinn. Við áttum ekki von á þessari óvæntu og hröðu atburðarás með þessari lokaniðurstöðu, ekki frekar en læknarnir þínir á gjörgæslunni. Þessi sjúkdómur sem ekkert okkar í fjölskyldunni vissi að væri til fyrr en deginum áður en þú kvaddir þetta líf, lagðist á þig af fullum þunga og hlýfði þér hvergi. Það er svo ótrúlega sárt að vera búin að missa þig, við vorum ekki tilbúin að kveðja þó þú værir tilbúinn að fara. Ég taldi að við ættum eftir miklu lengri tíma, miklu fleiri samtöl og miklu fleiri knús. Bara svo miklu meira eftir af öllu því sem gerði sambandið okkar að góðu feðginasambandi, byggt á gagnkvæmu trausti og ást til hvors annars. Það kemur mér á vissan hátt á óvart hvað ég, tæplega 45 ára gömul, er brotin við fráfall þitt elsku pabbi, en líklega er það bara algjörlega eðlilegt. Ég hef aldrei verið til án þín og það verður verkefni að læra það. Við höfum alltaf verið náin og samrýmd, ég heiti nafninu hennar mömmu þinnar og þú varst alla tíð svolítill mömmustrákur. Ég hef líka fetað svipaða leið og þú í lífinu og við gátum varið löngum stundum í spjall um hvað við værum nú að brasa við í sveitinni. Þú varst iðulega fyrstur til að frétta ef við Bjössi vorum að hugleiða kaup á nýju tæki eða einhverjar byggingapælingar í okkur. Það var gaman að tala um slíkt við þig því þú varst alltaf jákvæður og hvetjandi. Þú skildir mig best af öllum þegar ég var lítil og erfið, varst duglegur að hafa mig með þér í öllum útiverkum og við dagleg störf í Ketunni okkar og svo tókum við hádegislúrinn á svanapúðanum góða á mjúka, brúna gólfteppinu í stofunni. Það var gott að liggja með höfuðið á bringunni þinni sem reis og hneig við andardráttinn og hlusta eftir hjartslættinum þínum, umvafin þínum löngu og hlýju örmum. Þetta voru mikið góðar stundir fyrir okkur bæði.

Ég man eins og gerst hafi í gær allar ferðirnar okkar út í mjólkursamlag á gula mysubílnum og stoppin fyrir utan apótekið þar sem ég stökk inn með smápening í lófanum að kaupa apótekaralakkrís sem við borðuðum á heimleiðinni. Oft fékk ég að sitja í kjöltunni þinni og stýra mysubílnum með þér þegar við keyrðum fram Nesið. Já minningarnar eru margar og dýrmætar og hafa dansað um í huga mínum síðustu dagana.

Líf þitt sem barn var ekki áfallalaust og sennilega hefur þú skilið mig best af öllum því þú áttir sjálfur erfitt með sjálfan þig eftir brunann sem þú lentir í þegar þú varst 9 ára. Rétt gróinn varst þú sendur frá Vestmannaeyjum norður í Skagafjörð þar sem heimilisaðstæður voru svo erfiðar hjá elsku ömmu en þá lá afi mikið veikur og vart hugað líf eftir vinnuslys. Þetta hefur ekki verið létt, hvorki fyrir ömmu né lítinn dreng sem var ný búinn að ganga í gegnum hræðilegt slys sjálfur. Örlög þín réðust við þessa norðurferð því mamma bjó á sama bæ og þú varst sendur á. Tíminn sem þið hafið þekkst spannar svo ótrúlega stóran hluta ykkar lífs og missir mömmu og breytingin hjá henni að hafa þig ekki lengur sér við hlið er gríðarleg. Þú hefur alltaf verið okkur öllum traustur klettur, tekið allt þitt fólk í trausta og hlýja faðminn þinn þegar við höfum þurft á að halda en líka gert til okkar kröfur og ætlast til þess af okkur að við reyndum að standa okkur í öllu því sem lífið réttir. Þú varst mikill vinnuþjarkur allt þitt líf, afkastamikill og duglegur að prófa eitthvað nýtt, óhræddur við að segja þínar skoðanir og sama þó þær féllu í grýttan jarðveg. Á sama tíma varstu viðkvæmur og máttir ekkert aumt sjá, alltaf tilbúinn að rétta öðrum hjálparhönd. Þegar ég var með stóru stelpurnar mínar litlar, sú yngri reyndar ófædd og báturinn minn hafði fengið á sig smá brot í lífsins ólgusjó, var ómetanlegt að eiga ykkur mömmu að. Þið mamma hafið alla tíð skipað svo stórt hlutverk í lífi stelpnanna minna og sambandið ykkar alla tíð svo innilegt, gott og fallegt. Missir þeirra og barnabarnanna allra er svo mikill og sár við að missa þig pabbi minn. Þeim hefur þú verið sá allra besti afi sem þau hefðu getað óskað sér. Þegar við flettum í gegnum myndirnar okkar ert þú á þeim langflestum í kringum krakkana, með þau litlu á handleggnum, með þeim eldri í vatnsrennibraut. Alltaf þátttakandi. Ég er svo þakklát fyrir allt það sem við öll áttum í þér og þakklát fyrir allt það sem þú varst okkur. Það hryggir mig mjög hvað stelpurnar mínar litlu fengu stuttan tíma með þér en ég verð dugleg að rifja upp allar góðu og dýrmætu minningarnar sem við bjuggum til með þér svo minning þín muni lifa áfram með þeim. Nú er bringan þín hætt að rísa og hníga við andardrátt þinn og hjartslátturinn þagnaður. Það nýstir hverja taug en fullvissan um að þú bíðir okkar í himnaríki þegar okkar tími er kominn er huggun í harminum. Takk fyrir allt og Guð geymi þig elsku hjartans pabbi minn. Þú varst Guðs barn og verður ætíð Guði falinn. Við pössum mömmu. Ég elska þig alltaf, þín Heiða