Aðalgeir Heiðar Karlsson

Elsku pabbi minn.
Ég veit að þú varst tilbúinn að fara frá okkur því það var ekki þinn tebolli að þurfa svona mikla aðstoð með allt eins og raunin var síðustu tvö árin, þú varst alltaf svo stoltur, vildir gera allt upp á eigin spýtur og þú áttir alltaf erfitt með að þiggja aðstoð ef eitthvað gekk illa. Við ræddum öll þessi mál þessar síðustu stundir sem við áttum saman áður en þú fórst yfir í Sumarlandið og við fundum sátt okkar á milli og ég sagði þér að þú mættir sleppa takinu og fá að fara, jafnvel þótt ég vildi ekki sleppa þér. Ég fullvissaði þig líka um að við myndum hugsa vel um mömmu. Á svona erfiðum tímum er gott að eiga margar gamlar myndir til að rifja upp dýrmætar minningarnar sem við eigum svo minning þín muni lifa áfram með okkur öllum.

Þú varst besti pabbi sem hægt var að hugsa sér að eignast og ég man vel eftir fyrsta kvöldinu mínu í Múla, þegar ég kom þangað þriggja ára gömul í varanlegt fóstur, og ég var strax komin upp á axlirnar á þér og kallaði þig pabba frá fyrsta degi. Þú varst ávallt óhræddur við að segja þínar skoðanir og engu skipti þó þær féllu í grýttan jarðveg hjá einhverjum. Sumt var tjáð á hærri nótunum og höfðu bændur á næstu bæjum orð á því að oft vissu þeir ekki hvort þú værir að góla á mömmu Guðnýju, börnin eða hundinn, þú varst ávallt mjög snöggur upp í ágætis tónhæð en það varði yfirleitt mjög stutt. Á sama tíma varstu mjög viðkvæmur og máttir ekkert aumt sjá, alltaf tilbúinn að rétta öðrum hjálparhönd og erfiðasti hluti búskaparins var þegar þú varst tilneyddur til að lóga skepnu vegna veikinda eða annarra kvilla. Ég man hvernig ég þurfti að keppast við forvera mína í sveitinni, bæði fósturbræður mína Óla Svan og Einar, og eins alla þá drengi sem komu í sveitardvöl, og ég þurfti að finna leiðir til að sanna ágæti mitt og sýna að ég gæti nú gert ýmislegt þótt ég væri stelpa. Ég fékk ekki að fara á dráttarvélarnar jafn ung og strákarnir og ýmisleg önnur verkefni sem þóttu varasöm voru heldur ekki á dagskránni hjá mér því þú vildir ekki taka neina óþarfa áhættu með litlu skottuna þína. Þú varst eins í framkomu við barnabörnin þín, hugsaðir mikið út í þeirra öryggi í útihúsunum og hélst í hönd þeirra.

Það voru nokkuð margir sem voru hálfpartinn stressaðir og smeykir í kringum þig, skólasystkini mín voru sum blákalt hrædd við þig því þú þóttir oft frekar ógnandi í fasi. Ég upplifði aldrei þá hræðslu gagnvart þér og jafnvel þótt þú hefðir af og til gólað fullhátt á mann út af einhverju þá vorum við bæði fljót að jafna okkur og samband okkar hélst alltaf traust í gegnum súrt og sætt. Mér er líka sagt að ég sé ein af fáum sem hafi vogað sér að andmæla þér og gerði ég það nokkuð oft svo þeir sem voru nærstaddir svitnuðu nánast af taugaveiklun. Það var t.d. einn drengur hjá ykkur, hann Heiðar Már, sem hugsaði mjög oft um að segja nei við einhverju sem þú sagðir en hann þorði aldrei að láta verða af því.

Það var margt sem maður þurfti að læra á í samskiptum við þig til að halda öllu í góðu, allskonar ósýnilegar reglur og viðmið, og það var bara allt í lagi. Til dæmis lærði ég fljótlega að í hvert sinn sem fréttir og veður var á dagskrá í útvarpinu þá var betra að hafa sig hægan við eldhúsborðið og vera ekki með óþarfa hávaða. Ég lærði að skilja að veðurspáin skipti þig meira máli en mig og það sem ég hélt að ég hefði merkilegt að blaðra um gat bara beðið þar til fréttatímanum væri lokið.

Útsýni frá Múla yfir Aðaldalinn var með eindæmum fagurt og sjónauki var ávallt í seilingarfjarlægð og var hann handleikinn oft á dag allan ársins hring. Pabbi var sérstaklega áhugasamur þegar féð var komið á túnin á haustin og þá var sjónaukinn tekinn í hönd og á augabragði kemur nafn kindarinnar, ættarsaga hennar og upp kveðinn dómur um vænleika lambanna. Báðir foreldrar mínir höfðu líka mikinn áhuga á forystufé og þar voru þrír sauðir í algjöru uppáhaldi síðustu árin þeir Laufi, Leggur og Ljúfur. Börnin okkar fengu sína kind hver, þær Gráhyrnu, Sandlóu og Gráblá. Heiðar Ingi, nafni þinn, fékk Gráblá að gjöf þegar hann var aðeins mánaðargamall en þau fæddust bæði sama vorið árið 2012. Gráblá var dásamleg ær, rosalega gæf og gaf vel af sér en árið 2019 kom í ljós að hún myndi ekki geta eignast fleiri lömb og þá hefðu hennar örlög átt að enda á sláturhúsinu líkt og með aðrar veikar skepnur. Það tók ekki langan tíma að fá pabba til að leyfa Gráblá, sem litli nafni hans átti, að halda lífinu enda hafði pabbi lítið í hendi til að andmæla þegar horft var á allan þann fjölda sauða sem tóku pláss í húsi án þess að gefa nokkuð af sér annað en gleði og prýði alla tíð.

Pabbi var dugnaðarforkur og fann sér alltaf einhver verkefni í búskapnum. Hann vissi hvað jörðin gat gefið vel af sér en ekki síður að það væri mikilvægt að ganga ekki fram af henni og gerði sitt besta til að halda öllu í sem bestu formi. Það er pabba að þakka að ég er með nokkuð gott verkvit og hann kenndi manni að það hefur engan tilgang að stoppa og vorkenna sjálfum sér ef eitthvað gengur illa hjá manni. Aðdáunarvert í fari pabba var ást og dálæti hans á sveitinni sinni þar sem hann þekkti hvern hól og hverja þúfu. Hvergi var betra að vera og ekkert jafnaðist á við sveitina hans þótt honum fyndist auðvitað ágætt að koma heim á Húsavík af og til. En að þvælast mikið lengra í burtu frá Aðaldalnum var í hans huga algjör óþarfi. Ég veit að það brotnaði eitthvað í okkur öllum þegar við þurftum að segja skilið við Múla. Sú ákvörðun að hætta búskap og flytja í burt frá Aðaldal var mjög erfið og sársaukinn skein úr augum foreldra minna. En svona er víst lífið og ekkert annað að gera en að vera þakklátur fyrir öll góðu árin og halda áfram fram á við á ótroðnar slóðir eftir bestu getu og vona það besta.

Takk fyrir allt pabbi minn, þú varst minn stærsti og veglegasti lottóvinningur í lífinu ásamt mömmu Guðnýju. Ástarþakkir og kveðjur í Sumarlandið frá okkur.

Þín einkadóttir,