Jóhanna Soffía Sigurðardóttir

Við eigum margar ljúfar, góðar og skemmtilegar minningar um okkar ástkæru ömmu Jóhönnu.

Það sem kemur helst upp í hugann er þegar við systurnar slógumst um ruggustólinn í hvert skipti sem við komum í heimsókn í Rjúpufellið, þegar við spiluðum svarta-pétur og öskunni frá vindlingunum hans afa var klínt á nefið, kvennahlaupin með ömmu, amma að lauma seðli í vasa okkar, ótal sumarbústaðarferðir og bláberjatínsla síðsumars. Einnig er okkur minnisstætt þegar við suðuðum í ömmu og afa um að taka út fölsku tennurnar sínar. Afi var ekki lengi að verða við ósk okkar, en við þurftum að hafa aðeins meira fyrir því að amma léti tilleiðast. Það sem þetta vakti mikla kátínu og gleði hjá okkur. Þegar komið var að kveðjustund eftir heimsóknir í Rjúpufellið og við komin inn í bíl þá er okkur svo kært í minningunni að amma og afi stóðu alltaf í glugganum að vinka okkur bless. Þessu hélt amma svo áfram eftir að afi lést og þegar hún flutti í Hólabergið og síðar inn á hjúkrunarheimilið Eir sem okkur þótti ótrúlega vænt um.

Amma sá alltaf til þess að við barnabörnin hefðum nóg fyrir stafni og var gjarnan einu skrefi á undan okkur ef hún tók eftir að áhuginn fór minnkandi fyrir því sem við vorum að gera hverju sinni. Þá var hún ekki lengi að græja næstu afþreyingu fyrir okkur, hvort sem það var að draga fram litabækurnar, setja upp hárgreiðslustofu inni í litla herberginu, sápukúlugerð á svölunum með hárrúllunum hennar, tónleikar á skemmtarann eða út að leika á rólónum og amma að fylgjast með okkur frá svölunum. Þegar við vorum svo orðin þreytt þá var kveikt á sjónvarpinu og við fengum að velja eina af 200 stöðvum sem amma og afi fengu lánaða hjá nágranna sínum í blokkinni. Þá varð Cartoon Network oft fyrir valinu sem okkur þótti algjör lúxus. Hjá ömmu lærðum við einnig að meta Leiðarljós þar sem amma missti aldrei úr þætti. Þegar við fengum svo að gista hjá ömmu og afa fengum við að vaka til miðnættis sem okkur þótti ótrúlega spennandi. Afi var þá farinn að sofa en amma sat með okkur fram eftir að horfa á mynd í sjónvarpinu. Svo var hún auðvitað allra fyrst að vakna á morgnana og beið okkar inni í eldhúsi tilbúin að gefa okkur að borða. Hjá ömmu var alltaf nóg af kræsingum í boði: bestu íslensku pönnukökurnar, toffee-kexið góða, appelsínukex, íspinnar og alls konar gotterí. Við lifðum alltaf í vellystingum hjá ömmu Jóhönnu.

Spánarferðirnar sem við áttum með henni standa einnig hátt upp úr minningabankanum. Amma dekraði við okkur hægri-vinstri, keypti handa okkur cartoon network-boli, handklæði, minjagripi og leyfði okkur að spila í klónni til að vinna bangsa eða eitthvert dót. Spánarferðin árið 1999 er einkum minnisstæð en þá horfðum við saman á Selmu keppa fyrir hönd Íslands í Eurovision. Allan tímann á meðan við horfðum á keppnina endurtók amma að við mættum alls ekki vinna og að við gætum alls ekki haldið Eurovision-keppnina á Íslandi. Amma fagnaði svo hæst af öllum þegar við enduðum í 2. sæti, okkur systrum ekki til mikillar gleði.

Ólafur Hrafn deilir ekki alveg sömu minningum af ömmu sinni eins og við systur, amma var orðin töluvert fullorðnari þegar hann fæddist en minningarnar hans eru engu að síður kærar. Ólafur Hrafn minnist ömmu sinnar svona: Dótið sem hún amma hélt til haga í ullarpokanum og hann lék sér með þegar hann var lítill, heimsóknir til ömmu með bakkelsi frá Brauði og co. og notalega spjallið yfir kaffinu. Amma kenndi honum einnig nokkur lög á skemmtarann, meðal annars Gamla Nóa.

Við erum óendanlega þakklát fyrir öll árin sem við fengum með ömmu og munu minningarnar lifa að eilífu í hjörtum okkar.

Þín barnabörn,