„Myndi líklega aldrei elda naggrís“

Það blása ferskir og framandi vindar við höfnina í Reykjavík þar sem opnað hefur nýr veitingastaður sem leitar á suðrænar slóðir í mat og drykk. Það má með sanni segja að RIO komi eins og ferskur andvari inn í íslenska veitingaflóru.  

„Ástæðan fyrir breytingunum eru í raun einfaldar, okkur langði í meira fjör, meira partý, skemmtilegri og örðuvísi mat og bara einhverja smá tilbreytingu í veitingaflóruna hérna í kringum okkur, segir Aníta Ösp Ingólfsdóttir, yfirmatreiðslumeistari RIO.

„RIO er suður amerískur staður en við leggjum svona mestar áherslur á Brasilíu, Argentínu, Mexíkó og Perú, en Perú er einnig þekkt fyrir að vera með mikið asískt tvist í matnum hjá sér. Við ákváðum að halda því þannig og hleypa asískum straumum með þessu öllu saman. Við notumst auðvitað við frábæra hráefnið okkar hérna á íslandi eins mikið og við getum. Við erum með mikið af bæði fisk- og grænmetisréttum, sem margir hverjir eru vegan líka, svo það ættu allir að geta fundið eitthvað við sitt hæfi.”

Fyrir fólk með valkvíða

„Eitt af því sem að við leggjum upp með eru smáréttir og hliðardiskar. Aðalréttirnir eru þannig uppsettir að við mælum með að taka hliðardisk með þeim þótt að það sé alls ekki nauðsynlegt, en þannig er hægt að setja máltíðina upp eftir eigin höfði. Svo hentar þetta sérlega vel þegar margir fara saman út að borða og vilja deila.” Aníta segist sjálf vera með valkvíða á háu stigi og þetta fyrirkomulag henti vel fólki eins og henni sem langar helst að bragða á öllu á seðlinum.

Viðtökurnar hafa að hennar sögn verið virkilega góðar. „Fólk er að taka matnum ótrúlega vel! Þetta eru mikil, skemmtileg og oft öðruvísi brögð eða örðuvísi samsetningar á brögðum sem ekki allir þekkja og þetta hefur algjörlega verið að falla í kramið hjá kúnnunum, ungum sem öldnum.”

Eins og að spyrja foreldri hvaða barn sé í mestu uppáhaldi

Aníta hefur staðið við eldavélina frá fermingaraldri og eftir að matarástin kviknaði af alvöru varð ekki aftur snúið. Hún hefur ferðast heiminn og unnið á fjölda staða með það að markmiði að læra og sjá sem mest. Aðspurð að því hvað henni þyki skemmtilegast að elda segir hún að það sé svipað og að spyrja foreldri hvaða barn sé í mestu uppáhaldi. Það sé ekki hægt. „Ég elska að elda sjávarrétti, ferskan fisk, hörpuskel, humar og þar eftir götunum. Hins vegar finnst mér líka fáránlega gaman þegar mér dettur eitthvað smá klikkað og öðruvísi í hug og ég hætti ekki fyrr en ég er búin að ná að elda það nákvæmlega eins og ég vill hafa það. Eins og þegar ég ákvað að hafa kolkrabba á seðli tók það mig níu daga að finna hina fullkomnu eldunaraðferð á honum, en guð hvað það var geggjað þegar ég loksins náði honum eins og ég vildi, enda heldur fólk varla vatni yfir honum.”

Markmiðið að hafa gaman

„Mér finnst skemmtilegast að elda fyrir fólk sem er ævintýragjarnt og tilbúið að prófa alla þá skemmtilegu vitleysu sem mér dettur í hug. Einnig hressa og skemmtilega hópa þar sem ég get farið fram og spjallað við kúnnana, sagt þeim uppruna réttanna og haft gaman, það er alveg markmiðið með þessu öllu saman, að hafa gaman!”

Myndi líklega aldrei elda naggrís

Áhugasviðið núna er rosalega mikið á þessum suður amerísku slóðum, enda búin að vera með hausinn í gríðarlegri undirbúningsvinnu fyrir þennan matseðil. Það er ótrúlega gaman að skoða svona nýja matarmenningu og grafa svona djúpt í hana og finna ástæður og gunnhugmyndir á bak við marga af þessum þjóðarréttum þeirra. Eins hvað það kom skemmtilega á óvart hvað asískir straumar eru sterkir eins og í Perú. Núna þrái ég bara að fara að ferðast á þessa staði og borða á mig gat. Aðspurð að því hvort það sé eitthvað sem hún myndi aldrei elda segir hún að líklegast væri það einn af þjóðarréttum Perúmanna. „Það er heil eldaður naggrís sem þykir lostæti. Ég hugsa að ég sleppi því bara alfarið.”

Ferðamenn finnst mér langmest vera að sækjast í fiskinn okkar, enda ekkert eðlilega gott hráefni. Eins lambakjötið, en mér finnst yfirleitt skemmtilegast að fá þá til að smakka sem mest. Við hérna á RIO erum náttúrulega ekki með hinn týpíska íslenska mat, þótt að hráefnið sé íslenskt, en þá finnst ferðamönnum oft gaman að smakka t.d. lambið í örðuvísi útsetningu en þeir hafa verið að smakka annarsstaðar.

• Blogga um frétt