Kapp þeirra sem telja kolefnisbindingu meðal brýnustu verkefna mannsins um þessar mundir, næstum jafn brýna og að takmarka útblástur kolefnis, hleypur stundum með þá í gönur. Þórunn Sveinbjarnardóttir, þingmaður Samfylkingarinnar og fyrrverandi umhverfisráðherra, vék að einu verkefni af þessu tagi í grein hér í blaðinu á dögunum. Þar lýsti hún því hvernig hún hefði „með nokkurri undrun“ lesið „fréttir af undirbúningi stórtækrar skógræktar – með gróðursetningu stafafuru og lerkis, alls 290 þúsund trjáa – við Húsavík“. Að þeirri framkvæmd stæði fyrirtæki sem hygðist selja kolefniseiningar á markaði, en til stæði að planta trjánum í gróið mólendi, sem nyti verndar samkvæmt Bernarsamningnum.
Þá vitnaði Þórunn til prófessors og sérfræðings í landnýtingu sem segði að „þegar horft sé til langs tíma sé lággróður líkt og sá sem plægður var burt við Húsavík
...