Smartland Mörtu Maríu | Heilsa | mbl | 4.5.2020 | 17:15 | Uppfært 21:06

Aldrei of stór til að þiggja hjálp

Hildur Eir Bolladóttir prestur í Akureyrarkirkju.

„Ég heiti Hildur Eir og safna óvenjulegum greiningum. Geðkvillinn sem hefur fylgt mér frá unglingsaldri heitir árátta og þráhyggja. Yfir honum hefur hvílt þögn og skömm til þessa dags og einmitt þess vegna ákvað ég fyrir nokkrum árum að skrifa um hann bók, ekki dagbók fyrir sjálfa mig að lesa heldur bók sem var gefin út í nokkur þúsund eintökum og seldist ágætlega í flestum bókabúðum landsins. Gömul vinkona sagði við mig ekki alls fyrir löngu: „Hildur þú hefur nú alltaf haft smá þörf fyrir að ögra“, ég hugsa að þannig hafi ég verið sem unglingur eitthvað fram eftir aldri,“ segir Hildur Eir Bolladóttir prestur í Akureyrarkirkju í sínum nýjasta pistli:

„Það sem hefur átt sér stað á seinni árum þegar ég hef brotist fram með allskonar yfirlýsingar og efnislýsingar á oft undarlegri lífsreynslu tengist miklu fremur minni eigin forvitni og undrun yfir lífinu og vangetunni til að halda kjafti um það. Mér finnst einhvern veginn að sem samferðamanneskja annarra í þessum heimi beri mér skylda til að deila reynslu ef vera kynni að það hjálpaði öðrum. Í raun held ég að ástæðan sé ekki önnur.

Ég greinist með óvenjulegan, lítt ræddan geðkvilla fyrir mörgum árum. Fyrir viku greindist ég með krabbamein … í endaþarmi. En ekki hvað. Auðvitað fær einn forvitnasti skjólstæðingur Guðs hér á jörðu krabbamein á stað sem engan langar að vita um né ræða. Á næstu vikum og mánuðum mun endaþarmur minn verða umræddasti líkamsparturinn hvar sem ég kem. „Hæ Hildur, hvernig ertu í rassinum?“ verður spurning eins og „Hæ Hildur, hvernig svafstu?“ eða „Hæ Hildur hvernig gengur í vinnunni?“

Ég hafði samband við sálfræðiþjónustu Krabbameinsfélagsins í morgun, get ekki lagt allar mínar tilfinningar á fjölskyldu mína, þetta veit ég annars vegar sem atvinnukvíðaframleiðandi og hins vegar sem prestur.

Sálfræðingurinn hafði samband innan klukkustundar, ungur karlmaður, varfærinn og hlýr. Hann varð auðvitað að spyrja mig um greininguna, þá var ég nýbúin að segja honum að ég væri eiginlega pínu utan við mig af áfalli og sorg en fyndist samt svo gott að fá að tala við einhvern. Ég svaraði „jú ég er með endaþarmskrabba, staðbundið æxli meðhöndlanlegt, heppin í óheppninni, sumarið fer í að grilla á mér rassgatið“.

Sálfræðingurinn hló ekki. En svo fór ég á flug: „Heyrðu veistu ef ég get orðið ykkur seinna að liði og frætt um þetta mein þá endilega hnippið í mig, ég er hvort eð er vön að koma nakin fram, mitt hlutverk í lífinu er sem sagt ekki að vera virðulegur embættismaður heldur mennskan holdi klædd, samt nakin.“ „Já, við munum svo sannarlega eiga það inni þegar þar að kemur,“ svaraði sálfræðingurinn og í rödd hans mátti greina kímni, auðvitað fagmaður en sem betur fer ekki húmorslaus. „En nú er það þú sem þarft stuðning,“ bætti hann svo við. „Já, ég veit, enda hef ég fyrir löngu lært að ég verð aldrei of stór til þess,“ bætti ég við og þurrkaði tárin. Maður er aldrei of stór, of menntaður, of reynslumikill til að þiggja stuðning.

Amen