Ég steig í fyrsta skipti á gönguskíði 6. desember 2018 og var stútfull af ranghugmyndum út á hvað skíðaganga gekk. Ég hélt að þetta væri þægilegt stroll á jafnsléttu. Þetta væri svona 50 km kraftganga á skíðum. Í staðinn komst ég að því „the hard way“ að þetta er kapphlaup á skíðum upp og niður mis erfiðar brekkur. Ég þurfti að anda hressilega í bréfpoka við þessa uppgötvun og ef ég hefði ekki verið búin að deila þessu plani mínu að fara í Landvættinn út um allar trissur þá hefði ég líklega pakkað saman á fyrsta degi og gefið skíðin mín.

Það sem drepur þig ekki styrkir þig

Þessi ofnotaði frasi er samt svo fáránlega réttur. Með því að vita ekki almennilega hvað ég var að fara út í neyddist ég til að takast á við aðstæður sem ég hefði aldrei gert ef ég hefði vitað betur. Það fyrsta sem ég sá þegar ég var búin að setja á mig gönguskíðin á Ísafirði var brekkan ógurlega sem hræddi úr mér líftóruna síðast þegar ég kom.

Ég ákvað að rifja upp hvernig mér leið og las bloggið sem ég skrifaði um þessa lífsreynslu:

„Við vor­um lát­in labba upp brekku, mér fannst hún óþægi­lega há og svo þurft­um við að skíða niður hana aft­ur.  Mér leið eins og ég hefði verið sett upp á Esju, þetta var fár­an­lega há brekka á svona byrj­enda­nám­skeiði en eft­ir á að hyggja var hún meira eins og Himmel­bjer­get. Ég fór ekki fal­lega niður þessa brekku, rúllaði meira niður eft­ir að hafa dottið nokkr­um sinn­um. Svo vor­um við sett í stærri hring með miklu stærri brekk­um og meira að segja einni beygju.“

Ég gat ekki annað en hlegið þegar ég sá þessa hræðilegu brekku. Þetta er ekki einu sinni brekka. Þetta er eiginlega meira eins og aflíðandi slakki með pínuponuslítilli hækkun. Veit ekki einu sinni hvort að þessi hækkun sé mælanleg á Strava. Þessi ofurlangi hringur reyndist vera ca 1 km og þessi miklu stærri brekka með beygju var líka mjög hófleg. Á þeim tíma sem ég sá þær fyrst fannst mér þær vera óvinnandi vegur og ég varð mjög stressuð þegar ég heyrði að brekkurnar í Bláfjöllum væru miklu stærri og miklu brattari. Innst inni var ég pínu sannfærð um að ég myndi aldrei ná tökum á gönguskíðum, hvað þá að geta klárað Fossavatnið. Mig langaði hins vegar miklu meira að klára Fossavatnið en að láta þessa innri rödd vinna þannig að ég gerði það eina sem var í stöðunni. Ég fór aftur og aftur og aftur á gönguskíði og í hvert skipti varð ég aðeins betri. Ég fór á fleiri námskeið og smátt og smátt leið mér betur í brekkum.

Hérna má lesa allt um hvernig gekk að byrja á göngu­skíðum og Fossa­vatnið 2019

Helvítis gjáin

Allir sem hafa lesið Ronju Ræningjadóttur kannast við Helvítis gjána sem fáir þora að stökkva yfir. Mín helvítis gjá reyndist vera Bankastjórabeygjan. Ég kynntist henni á fyrra námskeiðinu mínu á Ísafirði, eða sko næstum því. Rifjum aðeins upp kynnin af henni.

„Næsta dag vor­um við sett í stærri hring og stærri brekk­ur og þá kom sér vel að hafa fleiri en einn kenn­ara.  Níu nem­end­ur fengu einn kenn­ara og svo fékk ég minn einka­kenn­ara, hvers vegna var það? Jú, loft­hræðslan tók völd­in, ég fraus í brekk­unni og þurfti eig­in­lega að skríða niður hana og fór svo bara ann­an hring en hinir.“

Þetta var hin umrædda Bankastjórabeygja. Flestar skíðagöngubeygjurnar bera ákveðið nafn til heiðurs þeim sem á flottasta fallið í beygjunni og yfirleitt fengið gott beinbrot í leiðinni. Allar beygjurnar nema Alsgaardbeygjan sem heitir í höfuðið á Thomas Alsgaard sem fór svo hratt í gegnum beygjuna að elstu menn muna ekki annað eins. Ég bíð „spennt“ eftir Fasteignasalabeygjunni.

Ég vissi alveg að ég þyrfti að fara í Bankastjórabeygjuna á þessu námskeiði. Hún er hluti af hring sem er alltaf farinn. Ég var samt ekkert alveg viss um hvernig það myndi ganga. Myndi ég horfast í augun á óttanum og sigra hana eða myndi hún sigra mig aftur?

Á öðrum degi á námskeiðinu var skítaveður seinni partinn. Það var ekki svo kalt en það var snjókoma og mikill vindur. Eftir svolítinn tíma sagði Heimir skíðakennari. Þið eruð svo frábær hópur. Ef þið treystið ykkur til þá getum við farið hærra og farið niður Bankastjórabeygjuna. Bankastjórabeygjuna, helv. bankastjórabeygjuna.

Ég er ekkert viss um að ég sé komin á þann stað í lífinu að þora niður Bankastjórabeygjuna. Ég man ennþá þennan óstjórnlega ótta sem greip mig síðast þegar ég fór í hana. Þessi tilfinning að hafa ekki stjórn á neinu og vera í raun skíthrædd um líf sitt og limi. Ég leit á Brynjar og spurði mjög slök. Langar þig að fara lengra? Hann hélt það nú. Hann var alveg í stuði til að fara lengra. Ég ákvað því að girða mig í brók og fara með hópnum. Það fór nú samt alveg um mig þessi hugsun að það væri ansi stutt í skíðaskálann og lítið mál að fara þangað ein og bíða eftir hópnum. Mér fannst það samt of mikil uppgjöf. Ég meina, ég er búin að ganga Fossavatnið. Við fórum því áfram og komum loksins að brekkunni þar sem Bankastjórabeygjan er. Sem ég stóð þarna uppi fannst mér hún líta furðulega sakleysislega út. Það var að vísu ekkert spor og þetta var æfing í plóg en samt, mér fannst hún virka mjög viðráðanleg. Ég lét því slag standa og skellti mér í plóg. Kom niður standandi og þegar ég hitti aftur á Heimi spurði ég hann hvort að brekkan væri virkilega búin. Jú, komin niður. Já há, helvítis gjáin var þá ekki meira mál en svo að ég stóð hana niður og fannst hún viðráðanleg.

Hvað kennir þetta okkur? Til að ná árangri er víst best að æfa sig aftur og aftur og aftur og allt í einu getur þú það sem þú hélst að væri ómöguleiki.

Hin heilaga snjókúla

Við vorum samt á báðum áttum með að fara á þetta námskeið. Við höfum passað okkur vel í Covid, farið eftir fyrirmælum og það virkaði mögulega óskynsamlegt að fara á gönguskíðanámskeið á Ísafirði. Vala sendi nokkra upplýsingapósta sem róuðu okkur og sýndu okkur að það væri farið eftir öllum sóttvörnum og gott betur. Þrátt fyrir að það væru ca 40 manns bókaðir á námskeiðið þá var hópnum skipt upp í 10 manna snjókúlur sem sköruðust hvergi. Við vorum öll með okkar einkakennara. Matsalnum var skipt upp og snjókúlurnar fengu úthlutaðan tíma í matsal, rútu og kennslu þannig að hver kúla blandaðist aldrei við aðra kúlu. Ég er ekki einu sinni viss um að ég gæti þekkt mína kúlu á förnum vegi þar sem við vorum annað hvort varin með gleraugum og buffum á skíðum eða með grímum í rútunni og matsalnum. Þannig að ég get ekki annað en mælt heilshugar með því starfi sem er unnið á Ísafirði og hvernig þau stóðu að öllu. Kennarinn okkar Heimir var stútfullur af fróðleik og fljótur að lesa hvern nemanda og leiðbeina hvernig við gætum bætt okkur. Það sem ég tek með mér heim eftir þetta námskeið er að ég þarf að bæta mig í að ganga upp brekkur og ýtingar. Ekki misskilja, ég þarf að bæta alla þætti. Þetta eru bara þeir tveir þættir sem ég þarf að bæta mest. Ég á til að ofhugsa ef ég reyni að laga allt í einu þannig að ég set fókusinn á þetta á næstunni.

Hvað á að taka með sér á skíðagöngunámskeið?

Síðast þegar ég fór þá sótti ég í viskubrunn Hildu vinkonu sem hafði á allskonar námskeið sem og keppnisferðir. Hún hafði þetta stutt og laggott. Taktu bara nóg af útivistarfötum með þér. Fínt að hafa til skiptana þegar við svitnum. Ég skildi reyndar ekkert hvað hún talaði um þegar hún sagði, svitna. Ég sagði á móti, ég svitna aldrei. 2 árum seinna er ég komin í mun betra form og æfi af meiri ákefð og geri eins og allir aðrir, ég svitna helling. Í desember 2018 dugði lítill bakpoki fyrir öll mín útivistarföt. Ég átti ekki einu sinni til skiptanna. Í janúar 2020 var ég búin að bæta úr því og ákvað því að taka bara nógu mikið með mér. Ég pakkaði í stóra tösku og tók allt með sem mér datt í hug að ég gæti notað. Eftir á hyggja notaði ég svona 30% af því sem ég pakkaði niður. Þannig að mögulega þarf ég eitthvað að endurhugsa að taka ALLT með mér.

Hvað er framundan?

Það eina sem ég var virkilega ósátt við á þessu námskeiði er að Brynjar bætti sig miklu meira en ég og er í raun orðinn betri en ég á gönguskíðum. Hann er fljótari að fara upp brekkur en ég er miklu betri í plóg.

Hvað gerir kona þá? Jú, hún skráir sig á annað námskeið á Ísafirði með vinkonum og „gleymir“ að láta kærastann vita.

Næsta mál á dagskrá. Mæta eins oft og ég get í Bláfjöll og vonandi Heiðmörk líka. Æfingin skapar meistarann og mér finnst stórkostlegt að geta örbætt mig aftur og aftur og aftur og allt í einu geta hluti sem ég hélt að ég myndi aldrei ná tökum á. Einnig að fara á annað námskeið á Ísafirði og mastera ýtingar og ganga upp brekkur.

Hægt er að fylgjast með vegferð Ásdísar á Instagram: