Pistlar:

Fyrir rúmu ári síðan eða svo fór ég að hafa áhyggjur af því að hér yrði ekki með veg­leg­um hætti þess minnst þegar hálf öld væri liðin frá heims­meist­ara­ein­víginu í skák í Reykjavík; sjálfu ein­vígi allra tíma. Því lítið sem ekkert heyrð­ist af slíkum áform­um. Skemmst er frá að segja að þær áhyggjur reynd­ust óþarfar, því  þrátt fyrir kóf og kostnað tókst Skák­sam­bandi Íslands að koma hér á skák­við­burði á af­mæl­is­árinu, sem varla hefði geta orðið betri. Þ.e. Heims­meist­ara­mót­inu í slembi­skák.

Mér þótti þetta mót heppnast frábærlega vel. Þátt­tak­end­urnir voru marg­ir af bestu skák­mönn­um heims í dag og margir þeirra eru miklir kar­akt­erar. Það var dásam­leg upp­lif­un að vera á skák­staðnum; horfa á og vera í mikilli ná­lægð við meist­arana, fylgjast með skák­un­um og spjalla við Sæma Rokk og aðra áhorf­endur í hlé­um. Síð­ast en ekki síst voru lýs­ing­ar þeirra Björns Þor­finns­sonar og Ingvars Þórs Jóhannes­sonar frá­bær­lega skemmti­legar, skýr­ar og vel heppnaðar. Til hamingju með þennan vel heppnaða við­burð Skák­sam­band Íslands og öll þau sem að þessu stóðu.

Einu vonbrigði mín með Slembi­skák­mótið voru þau að ég vildi sjá aðra menn í úrslitum! Nefni­lega þá Abdusattorov og Carlsen. Annar þeirra reyndist þó of reynslu­lítill enn, en á fram­tíðina fyrir sér. Og hinn, sjálfur heims­meist­arinn og ofur­skák­mennið, tefldi á köflum alls ekki vel. Þ.a. þegar upp er staðið var senni­lega sann­gjarnt hverjir kepptu til úrslita. Og rétt eins og 1972 vann sá banda­ríski þann rússneska. Naka­mura er vel að sigrinum kom­inn, þó svo ég sé litill að­dá­andi þess að láta s.k. Arma­geddon­skák ráða úr­slit­um á alvöru­mótum.

Hér í lokin má svo nefna að einhver skemmti­leg­asta skák­mynd allra tíma var tekin nú á Slembi­skák­mótinu í Reykja­vík. Þar sem Carlsen og Nepomni­achtchi eru að byrja fyrstu skák sína í undan­úr­slit­unum. Mynda­smiður­inn hygg ég að sé Lennart Ootes og vona ég að ég sé ekki að brjóta gegn höf­undar­rétt­indum með því að láta þessa frábæru mynd fylgja hér. Og sama er að segja um myndasamsetninguna hér efst, en neðri myndin þar frá úrslitum Slembiskákmótsins er tekin af ljósmyndaranum David Lada.

Það kom mér reyndar á óvart hversu mikið frelsi ljós­mynd­arar höfðu til að spíg­spora um salinn og mynda kepp­endurna að tafli. Og nokk­uð augl­jóst að þetta hefði Fischer aldrei heim­ilað! Því miður lifði hann ekki til að sjá þetta vel heppnaða afmæli Einvígis allra tíma og líklega er Spassky orðinn of hrumur til að ferð­ast. En minn­ing­in um heims­við­burð­inn 1972 og þá báða lifir svo sann­ar­lega.

Slembiskákin, sem að verulegu leiti er uppfinning Fischers, mun alveg örugg­lega eiga eftir að blómstra og verða enn vin­sælli, enda mjög skemmtileg viðbót við annars fullkomna list. Og vonandi verður þetta mót ein­ungis hið fyrsta í endur­komu Íslands sem meiri­háttar skák­lands. Næsta raunhæfa skref gæti verið að gera Reykja­víkur­mótin enn­þá flottari og sterkari.