Pistlar:

Ég fór á djammið á laugardagskvöldið. Árlegt þemaball kvennadeildar Fáks. Þemað þetta árið var ''bleikur'' og það er alltaf jafn gaman að horfa yfir hópinn og sjá hugmyndaflugið og vinnuna sem hefur farið í klæðnaðinn hjá hestakonunum.

Ég fór á fætur á sunnudagsmorguninn með Þeim Einhverfa, gaf honum morgunmat en skreið svo aftur upp í með bók. Sofnaði að sjálfsögðu aftur og svaf ansi lengi.

Fannst þó kominn tími til að fara á fætur þegar mig var farið að dreyma vinnufélaga. Það er í sjálfu sér allt í lagi, mér þykir vænt um þennan vinnufélaga minn. En hann var mættur heim til mín og farinn að þrífa. Ég ákvað að vakna þegar hann var farinn að pússa fúgur á milli flísa með tannbursta.

En þetta varð til þess að ég hunskaðist til að taka fram ryksugu og tusku þegar leið á daginn. Og ég er stolt að segja frá því að í dag var slökkt á jólaseríunum á trjánum fyrir framan húsið. Ekki nóg með það.... Bretinn fjarlægði þær líka.

Sá Einhverfi er ansi viljasterkur þessa dagana en við Bretinn reynum að vera enn viljasterkari. Verðum að vera það.

Drengurinn á það jafnvel til að öskra á mig: ''hættu þessu'', þegar ég segi honum að gera eitthvað sem honum ekki líkar.

Svo tekur hann Lottu á þetta reglulega; rekur upp öskur, stappar niður fæti og hrópar: mamma bjáni. Þá spyr ég: ertu Lotta núna og þá hlær hann.

Í gær vildi hann nammi og ég sagði nei. Þá hækkaði hann röddina og sagði í skipunartóni: ég verð að fá nammi.

En þetta breytir því ekki að hann er ennþá með lítið hjarta og í sannleika sagt hálfgerð grenjuskjóða. Og það er engum að kenna nema mér sem hef átt erfitt með í gegnum tíðina að neita honum um vissa hluti.

Eitthvað var hann ósáttur við mig á föstudaginn.. bað um eitthvað og fékk ekki. Hann beygði samstundis af og dramatíkin er svo mikil að hann kreistir aftur augun og neitar að opna þau. En í þetta skipti vildi hann leita huggunar hjá mömmu sinni sem sat í stól í tveggja metra fjarlægð. Og þar sem hann var svo niðurbrotinn að augun voru sem límd aftur, þá gekk hann í áttina til mín, fálmandi með báðum höndum fram fyrir sig, eins og blindur maður í ókunnu umhverfi.

Ég gat ekki stillt mig og hló upphátt, þetta var svo kjánalegt. En stóri strákurinn fann mig, settist í fangið á mér og grét við öxlina á mér.

Ég sagði honum að hann væri orðinn svo stór strákur að hann yrði að hætta að fara að gráta í hvert skipti sem eitthvað væri á móti honum. Tilhugsunin um að sitja með einn átján ára í fanginu sem er mér vaxinn yfir höfuð er ekki beint álitleg.

Ég hef ekki hugmynd um hvort hann skildi mig. En gráturinn hljóðnaði og allt var gleymt nokkrum mínútum seinna.

Á morgun ætla ég að endurnýja kynnin við fólkið hennar Báru í Lágmúlanum og byrja í ræktinni.