Pistlar:

Jesús minn hvað ég er glöð að einni stærstu átveislu ársins sé lokið. Ekki það að neinn bindi mig niður í stól, troði trekt niður í kokið á mér og helli ofan í mig bræddu súkkulaði, eða mauki kjötið og kartöflurnar og og næri mig í gegnum æð, eða neitt slíkt. Nei nei, allt er þetta gert með fúsum og frjálsum vilja af moi!

Svo er það þetta með ræktina. Um leið og rútínan er brotin upp er stór hætta á að ég hreinlega ''falli úr'' ræktinni aftur. Það er spurning um hvaðan Sá Einhverfi fékk einhverfu genin.

Taskan fyrir ræktina er reddí skveddí frammi í forstofu (svo ég gleymi henni nú örugglega ekki í fyrramálið), því í ræktina skal ég fara í hádeginu á morgun. Ég er hræddust um að rútan mæti ekki í fyrramálið að pikka Þann Einhverfa upp, því ég gleymdi að hringja í bílstjórann og láta hann vita að stráksi ætti að mæta í gæslu á morgun.

Í fjarveru Bretans hef ég ''leyft'' Þeim einhverfa að sofa í pabba rúmi en ég hef eflaust notið þess enn betur en hann. Það er svo gott að sofna með aðra hönd á bústnum handleggnum á honum. Ég hafði af þessar nokkrar áhyggjur. Þ.e. hvernig ég kæmi stráknum aftur í sitt rúm áður en Bretinn kæmi heim, en ég hefði ekki þurft að hafa þær.

 Ég var búin að segja honum að á þriðjudagskvöldið yrði hann að snúa aftur í sitt rúm, því pabbi kæmi heim þá um kvöldið, og hann ákvað upp á sitt einsdæmi að leggjast til svefns í sínu herbergi í kvöld.

Annað kvöld verða feðginin sótt í Leifsstöð og mikið verður nú gott að fá að knúsa Englandsfarana.