Pistlar:

Á þessum árstíma keppast landsmenn um að verða nú loksins, í eitt skipti fyrir öll, besta útgáfan af sjálfum sér. Hinar árlegu heitstrengingar eru í forgrunni, allavega svona fyrstu vikurnar í janúar og mögulega fram í febrúar – ef fólk er óvenjumikið í ljósinu.

Auðvitað er mamma ekkert öðruvísi en hinir nema hvað hún ákvað að taka nýja árið með óvenjumiklu trompi í ár og vinna dálítið með konseptið „mjúkir mömmufætur“ ofan á allt hitt.

Hún hoppaði því hæð sína þegar hún hnaut um fyrirbæri sem kallast „Baby Foot“ í flugstöð nokkurri þegar hún var á leið í örlítið jólafrí með sínum heittelskaða. Fyrirbærinu hafði mamma kynnst stuttu áður í heimsókn hjá bæjarstjóra nokkrum. Eftir að hafa séð með eigin augum hvernig fætur bæjarstjórans hreinlega skiptu um ham og urðu eins og á ungbarni varð hún auðvitað að prófa sjálf.

Þegar pakkningin af „Baby Foot“ blasti við þarna innan um fótaskrúbba, munnskol og hælsærisplástra hrifsaði mamma tvo pakka af þessu undrastöffi úr hillunni án umhugsunar.

Þegar mamma lenti loksins í Las Vegas var hún alveg friðlaus þangað til hún var komin í plastsokkana og búin að teipa þá fasta um ökklana á sér. Í verkefnið þurfti að leggja mikinn metnað því ekki er hægt að gera neitt annað en að slaka á meðan á þessum gjörningi stóð (fyrir andlega fjarverandi nútímakonur er það djöflinum erfiðara). Í plastsokkunum er undrablanda af 17 náttúrulegum innihaldsefnum sem ráðast á dauðar húðflögur.

Þegar fæturnir voru búnir að veltast um í þessari fótaskrúbbsmarineringu í klukkutíma hófst biðin langa...

Það sem eftir lifði ferðar var gert daglegt tékk á fótunum eins og fólk gerir og þegar ekkert hafði gerst í fimm daga var orðin dálítið vond stemning hjá litla ferðafélaginu. Mamma var sökuð um að vera ginnkeypt fyrir töfralausnum sem virkuðu ekki og upphófust töluverðar umræður um hvað kvenpeningurinn væri slyngur í að láta féfletta sig um hábjartan dag. Í þessum umræðum benti mamma á að utan á pakkanum stæði að „Baby Foot“ hefði verið á markaði í 15 ár og væri mest selda fótaumhirðuvaran í Japan. Því miður talaði mamma fyrir daufum eyrum.

Guði sé lof fór skinnið að taka örlitlum breytingum á degi sex og á degi sjö fór mamma að verða vongóð um að hún yrði ekki stimpluð sem alger fáviti að hafa eytt rúmlega 5.000 krónum í einnota plastsokka. Árið 2015 er nefnilega sparnaðarárið mikla þar sem fjármunum verður ekki sóað í óþarfa og alls ekki í gerviþarfir.

Því skal haldið til haga að dagur átta var sérlega góður því þá voru þessi 17 innihaldsefni aldeilis farin að láta töframátt sinn í ljós og á degi níu dró til svo mikilla tíðinda að mamma var að hugsa um að fara sjálf niður í lobbý á hótelinu og fá lánaða ryksugu svo hún yrði ekki fordæmd af bandarískum herbergisþernum sem mesti sóði sem fæðst hefði í þennan heim.

Eftir þetta lagaðist stemningin heilmikið hjá ferðafélaginu og eftir að heim var komið var mömmu tilkynnt að þetta „plastpokadæmi“ hefði nú eiginlega virkað dálítið vel – gott ef það þyrfti ekki bara að fjárfesta í nýjum skammti á næstu vikum.