Pistlar:

Ég vissi svo sem að húsbílaferð okkar vinkvennanna um síðustu helgi yrði efni í heila bók en ég gerði mér ekki grein fyrir að svona þriggja daga ferðalag myndi hækka hamingjustuðulinn um 57%. Að vera í þrjá sólarhringa með vinkonum sínum, kryfja málefni líðandi stundar, borða hressandi mat, þurrbursta á sér húðina og hleypa ævintýradólgnum út er ávísun á gleðivímu.

Fyrir nokkrum árum fékk ég símtal frá annarri vinkonu minni sem vildi ólm kaupa húsbíl með mér og þáverandi eiginmanni mínum. Þau hjónin höfðu fundið húsbíl í litlu sjávarplássi og fannst upplagt að við myndum fjárfesta í þessari drossíu með þeim. Þegar þetta símtal kom hélt ég að yrði ekki eldri og afþakkaði snyrtilega án þess að hljóma hrokafull og leiðinleg (sem ég er náttúrlega ekki). Einhvern veginn sá ég ekki fyrir mér hvað svona sparigugga ætti að gera við húsbíl – hver þarf húsbíl þegar hægt er að sofa á sveitahóteli?

Þess vegna er fyndið að uppgötva það núna (á gamalsaldri) að húsbíll sameinar í raun þrjú stærstu áhugamálin sem eru einmitt ferðalög, heimili og bílar.

Við vorum varla komnar upp fyrir Ártúnsbrekkuna þegar vinkona mín, sem sat í farþegasætinu, var farin að óska eftir veitingum. Hún spurði mig í sífellu hvort það væri til eitthvert SNAKK og ég byrjaði auðvitað á því að bjóða henni heimagert tómatasalat með ferskum mossarella osti, ferskri basilíku, kaldpressaðri ólífuolíu og sjávarsalti að vestan. Það var ekki nógu gott fyrir hana og þá bauð ég henni dökkt súkkulaði með piparmyntu en hún vildi það ekki heldur. Þegar ég bauð henni banana spurði hún: „Hvað við orðið SNAKK skilur þú ekki, Marta María Jónasdóttir? Ég er að tala um djúpsteiktan viðbjóð í álpoka,“ sagði hún og var orðin pínu andsetin. Eftir töluverða leit fannst SNAKK sem hæfði farþegasætisguggunni.

Fyrir þessa húsbílaferð áttaði ég mig bara ekki á því að SNAKK þýddi bara eitthvað eitt. Í mínum huga er SNAKK ekki bara djúpsteiktir kartöfluhringir sem hægt er að raða á puttana á sér heldur nettur millibiti með góðri næringu. Ég hélt að svona fínar spariguggur gættu þess vel að setja ekkert inn fyrir sínar varir sem ekki gæti verið gott fyrir musterið – mér fórst!

Þegar við spariguggurnar renndum inn á fyrsta tjaldstæði ferðarinnar upplifðum við töluverða fordóma af hálfu karlpeningsins. Karlarnir á stóru jeppunum með hjólhýsin sín (og stóra bjórinn) snéru sig næstum því úr hálslið þegar spariguggurnar trítluðu út úr húsbílnum og voru búnar að koma upp tjaldborg með skjólveggjum, veifum og öllum helstu þægindum á innan við korteri. Þegar spariguggurnar voru að leggja lokahönd á verkið þurfu nokkrir menn að labba framhjá til þess að geta sagt þessa fleygu setningu: „Vel gert, stelpur.“ Rétt eins og við hefðu fengið helgarfrí af stofnuninni sem við værum vistaðar á og gætum ekki gert neitt nema hafa tilsjónarmann meðferðis.

Í ferðinni vorum við með nóg af leiktækjum meðferðis og náðum bæði að þeytast um höfin blá á sæköttum og fara upp á Snæfellsjökul á vélsleðum, svona eins og konur gera þegar þær fara í frí. Lærdómur helgarinnar er mikilvægur og vill spariguggan ítreka það fyrir öðrum spariguggum að setja ekki á sig húðdropa og dagkrem áður en farið er út að leika á sæketti. Það er nefnilega pínu vandræðalegt að þurfa að gera hlé á meðan leikar standa sem hæst til þess eins að þurrka húðdropana úr augunum ...