Hver kann­ast ekki við mann­inn sem mæt­ir reiður inn í versl­un með bilaðan hlut og raus­ar um hvað þetta sé mikið drasl. Hann sé ný­bú­inn að kaupa hlut­inn og hann virki ekki. Eft­ir augna­blik kem­ur í ljós að hann hafði bara gleymt að kveikja á hlut­um eða setja hann í sam­band eða gert ein­hver ein­föld mis­tök. Svo­kölluð BÍN-villa, það er „bil­un í not­anda.“ Þegar viðkom­andi er svo bent á þessi ein­földu litlu mis­tök sín þá kem­ur rús­ín­an: „Já, en þetta er samt drasl!“ Því viðkom­andi get­ur ekki viður­kennt að hafa haft rangt fyr­ir sér og í raun haft gert að fífli með rausi um hvað hlut­ur­inn sé lé­leg­ur þegar það var í raun bara hann sem var vit­laus. Svo struns­ar viðkom­andi út.

En þessi hegðun ein­skorðast ekki við nokkra skap­stygga eldri karla. Þetta er í okk­ur öll­um, í ein­hverj­um mæli. Við æðum kannski ekki brjáluð inn í versl­un, en þegar brotið er á rétti okk­ar eða við telj­um að svo sé, þá leyf­um við reiðinni stund­um að taka stjórn­ina. Flaut­um á fá­vit­ana í um­ferðinni, til dæm­is. Við mæt­um til­bú­in með svör ef við höld­um að ein­hver muni setja út á okk­ur. Við þurf­um að halda and­liti.

Ég man eft­ir einni sögu af mér sjálf­um sem lýs­ir þessu vel. Fyr­ir nokkr­um árum var ég að leita að stæði við Höfðabakka og þar var bara eitt stæði laust. Vanda­málið var að bíll­inn í stæðinu við hliðina var svo illa lagður að hann var hálf­ur inn í stæðinu sem var laust. En þar sem ekk­ert annað stæði var í aug­sýn þá ákvað ég að reyna að troða mér inn í þetta stæði og kom­ast út úr bíln­um. Þessi aðgerð heppnaðist og ég náði að koma mér inn. Ég hugsaði með mér að sá sem lagði svona illa gæti bara farið inn farþega­meg­in og troðið sér yfir í bíl­stjóra­sætið til að kom­ast burtu, því nóg var plássið þeim meg­in við bíl­inn. Að svo búnu fór ég inn í húsið og upp á 6. hæð, þangað sem ég átti er­indi. Þegar ég sat þar í fund­ar­her­bergi hringdi hjá mér sím­inn. Þar kynnti sig maður frá bíla­leig­unni sem sem átti bíl­inn. „Sæll, get­ur verið að þú sért stadd­ur á Höfðabakka?“ spurði maður­inn og ég fann hvernig pirr­ing­ur­inn fór af stað inn í mér. „Já, ég er það,” svaraði ég. „Það hringdi í mig maður í vand­ræðum með að kom­ast inn í bíl­inn sinn og spyr hvort það sé mögu­leiki að þú fær­ir þig svo hann kom­ist inn í bíl­inn.”

Ég svaraði með þjósti: „Hann hefði þá kannski átt að leggja bet­ur en ekki vera hálf­ur inn á stæðinu við liðina,” sagði ég og ætlaði bara að sitja kyrr og láta hann finna fyr­ir því úti á stæðinu.

„Ég veit nú ekk­ert um það en hann hringdi bara hér í vand­ræðum,“ svaraði maður­inn frá bíla­leig­unni.

Ég ákvað að sitja kyrr og klára það sem ég var að gera og fara svo niður, hann það skilið fyr­ir að leggja svona eins og ansi og taka tvö stæði. Á leiðinni niður und­ir­bjó ég mig und­ir það sem koma skyldi þegar maður­inn myndi láta mig heyra það fyr­ir að loka sig úti úr bíln­um. Ég myndi segja.

„Þú lagðir svona illa og þá get­urðu bara farið inn farþega­meg­in og klifrað yfir. Af hverju er það mitt vanda­mál að þú kunn­ir ekki að leggja?”

Þegar ég gekk að bíln­um fann ég hvernig hjart­slátt­ur­inn jókst og ég varð bet­ur og bet­ur til­bú­inn í rifr­ildið sem var að koma. Ég sá mann­in standa fyr­ir fram­an bíl­inn sinn og horfa í átt­ina að mér. Þetta var mjög breiður maður og þegar ég nálgaðsiðst spurði ég hvort hann væri sá sem kæm­ist ekki inn í bíl­inn sinn. „Já, ég er maður­inn. Fyr­ir­gefðu hvað ég lagði eins og asni. Þetta er allt mér að kenna. Ég er líka svo feit­ur að ég næ ekki að fara inn farþega­meg­in og klifra yfir. Ann­ars hefði ég bara gert það. En því miður gat ég það ekki. Ég vona að ég hafi ekki truflað þig of mikið. Ef þú gæt­ir bakkað út, þá gæti ég farið.“

Ég stóð og hofði á hann í smá stund og allt sem ég hafði und­ir­búið í hug­an­um varð að engu. Ég fékk ekki að ríf­ast, eins til­bú­inn og ég var. Rifr­ildið var tekið af mér. „Já, ekk­ert mál,“ svaraði ég og færði bíl­inn. Ég náði að setja smá pirr­ing og lít­ilsvirðingu í mál­róm­inn svo ég fengi eitt­hvað út úr þessu.

En þegar ég var að bakka bíln­um mín­um úr stæðinu hugsaði ég með mér: „Hvaða fá­viti er ég að byggja upp alla þessa spennu og eyða orku í eitt­hvað sem ekk­ert varð. Af hverju varð ég núna allt í einu pirraður yfir því að fá ekki rifr­ildið sem ég hafði samt eng­an áhuga á?“

Ég vinn við sam­skipti og er stöðugt að hjálpa fólki hvernig best er að haga sam­skipt­um á alla vegu. Oft þegar stjórn­end­ur eru í krísu þá hjálpa ég við að hafa sam­skipt­in yf­ir­veguð og skipu­leg til að risaeðluheil­inn yf­ir­taki ekki aðstæður og eyðileggi, í stað þess að laga. Því þegar risaeðluheil­inn okk­ar tek­ur við stjórn­inni þá búum við til spíral vondra sam­skipta sem aldrei enda vel. Samt féll ég í þessa gildru, sem eng­inn lagði fyr­ir mig nema ég sjálf­ur. En sá sem lagði bíln­um sín­um svona illa af­vopnaði mig með besta vopn­inu í vopna­búri sam­skipt­anna. Hann tók sök­ina á sig og baðst af­sök­un­ar. Hann kyngdi stolti sínu til að ná sín­um mark­miðum. Hann þurfti bara að kom­ast inn í bíl­inn sinn.

Til að ná sam­komu­lagi um hvað sem er, þá er það alltaf kost­ur að setja egóið til hliðar. Ef það er ekki hægt þá er alltaf hætta á því að það þvæl­ist fyr­ir og sam­komu­lag ná­ist ekki þó svo að báðir aðilar kunni að hafa veru­leg­an hag af því. Ein­göngu vegna þess að þver­ir ein­stak­ling­ar þurfa að halda and­liti. Eft­ir að hafa fylgst með nú­ver­andi kjara­deilu eins og boxkeppni í beinni, þá fór ég að velta þessu fyr­ir mér.