Hætti að drekka og stundar pole fitness

Guðrún Sæmundsen, höfundur bókarinnar, Hann kallar á mig, þekkir það af eigin raun að berjast við fíkn. Hún hætti að drekka vegna þess að áfengi olli henni mikilli vanlíðan og hún réð illa við það. Í samtali við Smartland Mörtu Maríu segist hún hafa heyrt það allt of oft að hún væri svo „venjuleg“ týpa. Hún hefði klárað háskólanám, væri í flottri vinnu, hefði skrifað bók og þar fram eftir götunum. Hún segir að fólk reki yfirleitt upp stór augu þegar hún segi fólki frá því að hún hafi átt í basli með áfengi.

„Það sem er mikilvægt að hafa í huga er að alkóhólismi spyr ekki um aldur, kyn, stöðu, fjármál eða annað, rétt eins og aðrir sjúkdómar. Það getur hver sem er þurft að kljást við fíkn og það er skelfilegt hvað þetta virðist vera algengt. Ég held að það megi segja að alkóhólismi finnist í hverri einustu fjölskyldu,“ segir Guðrún.

Guðrún segist hafa lært og þroskast og hún viti það í dag að það skipti ekki höfuðmáli hvað hafi á dagana drifið og hvaða reynslu fólk sé með á bakinu heldur skipti mestu máli hvað fólk ákveði að gera með það í framhaldinu. Hún er 33 ára og starfar í franska sendiráðinu á daginn. Á kvöldin þjálfar hún pole fitness.

Guðrún segir að kveikjan að sögunni, Hann kallar á mig, hafi verið til að sýna fram á að í tengslum við fíknisjúkdóminn alkahólisma hafi einstaklingurinn alltaf val.

„Það getur verið þunn lína á milli þess hvert maður ákveður að stefna í lífinu. „Hann kallar á mig“ er mikil saga með sterk skilaboð.“

Svona lítur bókakápan út.

Guðrún segir að áfengisneysla sín hafi verið bölvað vesen og henni fylgdu mörg vandamál.

„Mér leið ekki vel með áfengi og ég tengdi ýmis vandamál við neyslu áfengis.“

Þegar hún er spurð að því hvort áfengisneyslan hafi litað tilveru hennar neitar hún því ekki.

„Auðvitað ber fólk ekkert endilega utan á sér andleg vandamál eins og alkóhólisma eða hvað eina. Í flestum tilfellum ekki. Ég fúnkeraði alveg dagsdaglega, kláraði mastersnám í alþjóðaviðskiptum frá frönskum háskóla, náði frábærum tökum á frönsku tungumáli, kláraði verðbréfamiðlun og tók mín fyrstu skref í atvinnulífinu. Samt vantaði alltaf eitthvað og innst inni var ég ekki sátt. Það var eitthvað sem þurfti að laga.“

Hvernig var drykkjumunstrið?

„Ég myndi segja að mynstrið hafi verið alveg svipað því sem margir myndu segja „eðlilegt“. Yfirleitt tengdist áfengisneysla djammi um helgar, eins og hjá svo mörgum, það tengdist félagslífi almennt eins og að fara í leikhús, kaffihúsaferðir, fara út að borða o.s.frv. Aðalvandamálið var hvað gerðist þegar ég var að drekka, því oft gat ég misst alla stjórn. Af hverju ætti einhver að vilja sækjast í svoleiðis ástand?“

Guðrún var ekki mjög gömul þegar hún áttaði sig á því að hún réð ekkert við áfengi.

„Þegar ég horfi til baka þá var það ljóst frá því ég var unglingur að ég réð ekki við áfengi. Hins vegar sá ég það ekki sjálf fyrr en löngu seinna. Það er náttúrlega ekki hægt að taka sig á nema maður átti sig á því og geri hlutina sjálfur, þrátt fyrir að þeir sem þykir vænt um mann hafi bent manni á það.“

Guðrún fór ekki í meðferð heldur tókst á við alkóhólismann á annan hátt.

„Ég fór ekki í meðferð, ég bara fattaði það ekki á þessum tíma. Hins vegar sótti ég mér utanaðkomandi aðstoð. Ég fór í gífurlega sjálfsvinnu og sóttist í mjög heilbrigt líferni. Ég hafði veikst af gigt nokkrum árum áður og sá þarna tækifæri í að skoða alla hluti tengda heilsunni eins og t.d. mataræði, svefn, hreyfingu o.s.frv. Ég fór að hugsa um hvað í umhverfinu mínu veitti mér vellíðan og hvað olli vanlíðan. Ég ákvað að hreinsa til og tók út það sem dró úr orku minni og hafði neikvæð áhrif á mig. Í dag er ég í prógrammi alla daga sem gerir lífið ennþá betra.“

Hvernig breyttist líf þitt eftir að þú hættir að drekka?

„Allskonar hlutir í lífinu hafa ekki breyst eins og það að ég sé í vinnu, er að leigja íbúð, á mínar frábæru vinkonur, er í góðum tengslum við fjölskylduna o.s.frv. Það er ég sjálf og mitt hugarfar sem hefur breyst, viðmótið til lífsins. Ég er sátt í eigin skinni, ég er hamingjusöm og þó að einhverjir hlutir fari ekki á þann veg eins og ég ætla mér þá hef ég trú á að allt sé eins og það á að vera. Ég er alltaf að gera mitt besta og meira er ekki hægt.“

Guðrún Sæmundsen. Ljósmynd/Íris Sigurðardóttir

Saknaðir þú þess að vera að fá þér eftir að þú hættir að drekka?

„Fyrst eftir að ég hætti þá hugsaði ég bara „Guð minn góður“ hvað allt á eftir að verða glatað. Ekkert gaman að fara í partí, ekkert gaman að fara í leikhús, ekkert gaman að fara í utanlandsferðir og svo má lengi telja. Ég var hrædd um að það sem ég áður taldi vera „skemmtilegt“ ætti ekki eftir að vera það lengur. Með tímanum, með góðri aðstoð og góðu prógrammi þá fór ég að upplifa það að ég þurfti ekki áfengi til að skemmta mér. Ég var bara ég sjálf. Allt var skemmtilegt. Það urðu nýjar áherslur, ég fór að skemmta mér öðruvísi og lífsmynstrið varð miklu betra.

Allur minn tími í dag fer í uppbyggilega hluti. Mikla hreyfingu, góð matarboð, afslöppun, sund, göngutúra, hitta vinkonur. Birtan innra með mér verður alltaf stærri og meiri og smitast út í allt sem ég geri. Það þarf heldur ekki allt að vera eins og dans á rósum því það er líka gott fyrir mann að hafa verkefni af misjöfnum toga í lífinu.“

Tengdir þú drykkjuna við stemningu og skemmtilegheit eða var þetta komið út í eitthvað allt annað?

„Á þeim tíma sem ég drakk þá hélt ég að ég væri að skemmta mér, en þegar ég horfi til baka þá sé ég að það var ekki alltaf raunin og í fæstum tilfellum var það þannig. Eins og ég segi, ef maður kann ekki að fara með áfengi þá á maður bara að sleppa því! Lífið er miklu betra án þess.“

• Blogga um frétt