„Ég verð alltaf riffill“
Þórarinn Þórarinsson
Setja bókamerki
Tengdar fréttir
Rafíþróttir á Íslandi
Þorsteinn Friðfinnsson, einn besti Counter Strike leikmaður landsins, fyrr og síðar, stendur á tímamótum. Eftir að hafa unnið alla mögulega sigra á Íslandi stígur hann nú, 24 ára gamall, inn á stærri vígvöll og mætir nýjum áskorunum.
Hæfileikar hans og afrek á tíu ára sigurgöngu í Counter Strike hafa rutt honum braut í Fisher College í Boston þar sem hefur nám í ágúst og mun auk þess keppa, á fullum námsstyrk, fyrir besta Counter Strike lið bandarísks háskóla.
Þorsteinn, sem í Counter Strike er þekktari sem „th0rsteinnf“ eða „TH0R“ í alþjóðlegum viðureignum, hefur keppt í leiknum síðan hann var sextán ára.
/frimg/1/54/54/1545446.jpg)
„Ég byrjaði að spila Counter-Strike fyrir alvöru þegar ég var 14 ára og fann þá strax ástríðu fyrir leiknum. Ég byrjaði strax að æfa mig með það að markmiði að verða alltaf betri og betri. Eftir mikla vinnu og framfarir komst ég, sextán ára, í besta lið Íslands, CAZ Esports og þegar ég var nítján fór ég í Dusty sem síðan gnæfði yfir íslenskum Counter Strike næstu sex ár.
Þorsteinn segist fyrst hafa kynnst Counter Strike þegar hann var átta eða níu ára. „Ég byrjaði bara eitthvað að leika mér þegar Stefán Ingi „StebbiC0C0“ Guðjónsson kynnti mig fyrir leiknum. Ég byrjaði svo ekkert almennilega að spila fyrr en í kringum 2014 þegar ég var 13-14 ára.“
Þorsteinn segir að þá hafi hann vitaskuld ekki einu sinni í sínum villtustu draumum getað ímyndað sér að hann væri að hefja vegferð sem myndi skila honum á toppinn á Íslandi og opna honum leið í háskólanám í Bandaríkjunum.
„Þá bjóst ég engan veginn við því að þetta myndi enda með að ég færi í háskóla í Bandaríkjunum. Eða bara að vinna öll þessi mót hér heima og erlendis og verða bara líklega einn besti Counter Strike spilari Íslands. Sennilega bara frá upphafi. Það var bara eitthvað sem ég bjóst aldrei við.“
Þorsteinn ætlar að læra verkefnastjórnun við Fisher Collage enda fái hann ekki betur séð en margt sé líkt með því fagi og því sem hann er búinn að vera að gera í Counter Strike undanfarin ár.
„Mér líst vel á það og maður hefur, sem fyrirliði, vanist því að vera einhvers konar verkefnastjóri. Þá er maður að skipuleggja alla leiki, mót og æfingar. Sjá til þess að allir mæti á réttum tíma og séu að æfa réttu hlutina. Það er mikil heimavinna á bak við þetta allt og ég held að þetta tengist þannig að verkefnastjórnun geti hentað mér í framtíðinni.“
Boltinn rúllar
Þorsteinn var fjögurra ára þegar hann byrjaði að æfa fótbolta og hélt því áfram í tíu ár. „Bara um leið og ég gat sparkað í bolta fann ég strax að þetta var það sem mér fannst lang skemmtilegast að gera. Þetta bara tók gjörsamlega alla mína athygli,“ segir Þorsteinn sem byrjaði nánast alla daga úti á fótboltavelli að æfa sig með boltann.
Þegar hann var fjórtán ára fóru fæturnir að gera honum lífið leitt og hann byrjaði að spila tölvuleiki meira og endurnýjaði kynnin við Counter Strike. „Og þetta var bara mjög svipað og með fótboltann áður. Þetta heltók mig bara gjörsamlega,“ segir Þorsteinn sem rétt eins og í boltanum áður byrjaði að æfa alla tæknilega þætti leikjarins.
Þorsteinn segist frá alltaf hafa æft sig af kappi með það markmið að verða betri og að sú mikla vinna hafi skilað slíkum framförum að tveimur árum síðar var hann kominn í besta lið landsins, CAZ Esports.
„Þarna var ég, sextán ára, kominn í besta lið landsins með gæjum sem voru tíu árum eldri en ég og búnir að gera þetta í mörg, mörg ár. Ég var líka bara allt í einu byrjaður að spila á móti einhverjum bestu leikmönnum í heiminum. Og meira að segja vinna þá.“
Ómetanleg reynsla
Þorsteinn vann sín fyrstu mót með CAZ Esports og með liðinu segist hann hafa fengið ómetanlega reynslu með því að spila með leikmönnum eins og Kristjáni „kruzer“ Finnssyni, Ólafi Barða „ofvirkur“ Guðmundssyni, Pétri Erni „peter“ Helgasyni og Kristni Andra „CaPPiNg!“ Jóhannessyni.
„Þarna voru þeir meðal bestu Counter-Strike leikmanna landsins og við náðum ótrúlegum árangri á aðeins 6–7 mánuðum en þá splundraðist liðið skömmu fyrir eitt stórmótið.“
Þorsteinn fór þá frá CAZ yfir í Seven sem hann lýsir sem einu goðsagnarkenndasta liði í Counter Strike sögu Íslands. „Þetta lið hafði á sínum tíma verið besta liðið í Counter-Strike 1.6 þar sem margir telja þá hafa verið besta íslenska lið allra tíma.
Þarna fékk ég tækifæri til að læra af Birgi „sPike“ Ágústssyni sem er einn af Geitunum (Greatest Of All Time) og goðsögn í íslenskum Counter-Strike. Hann kenndi mér rosalega mikið.“
Þrátt yfir öflugt lið segir Þorsteinn þetta ævintýri ekki hafa enst nema í um það bil hálft ár. „Þarna var ég búinn að vera í CAZ og Seven, langbestu liðnum á Íslandi, með bestu leikmönnum landsins en ekkert gengur upp. Þannig að ég ákvað að taka mér bara árs frí frá Counter Strike og fer að einbeita mér að öðrum hlutum.“
Fann neistann aftur
Árið var þó varla liðið þegar Þorsteinn skynjaði breytingu í umhverfinu með tilkomu Rafíþróttasambands Íslands og áhuginn vaknaði á ný. „RÍSÍ byrjaði með deildir og mót á allt öðru stigi en áður hafði þekkst hérna og ég fann að ég yrði bara að koma mér aftur inn í þetta.
/frimg/1/52/97/1529738.jpg)
Og þar sem ég er Hafnfirðingur og æfði fótbolta með FH í tíu ár ákvað ég að byrja á að spjalla aðeins við þá,“ segir Þorsteinn sem taldi rétt að byrja á gömlum heimavelli þegar hann þreifaði fyrir sér eftir að hafa tekið eftir að rótgróin íþróttafélög á borð við FH, Fylki, KR, Ármann og Þór væru að stofna Counter Strike lið.
Ekkert varð þó úr því að hann byrjaði að spila Counter Strike með sínu gamla knattspyrnuliði og hann sneri sér næst að Fylki. „Aron Ólafsson var formaður rafíþróttadeildarinnar þar en hann var einmitt umboðsmaðurinn minn þegar ég var í CAZ esports og góður vinur minn.
The A-Team
Hann stakk upp á því að ég myndi bara búa til mitt eigið lið og eftir að hafa verið í bestu liðum landsins, sextán, sautján og átján ára, ætti ég bara að velja leikmenn sem mig langaði að spila með,“ segir Þorsteinn sem sá þarna möguleika til að byggja upp lið frá grunni og koma sér aftur á toppinn.
„Ég sannfærði gamla liðsfélaga minn Eðvarð Þór „EddezeNNN“ Heimisson og Stefán, æskuvin minn, sem kynnti mig fyrir Counter-Strike þegar við vorum krakkar, til að ganga til liðs við mig. Auk þess fengum við Bjarna Þór „Bjarni“ Guðmundsson og Böðvar Breka „Zolo“ Guðmundsson, sem voru þá í Fylki en á leið í FH, til liðs við okkur.
Þorsteinn bendir á að þeir hafi allir verið á svipuðum aldri, fæddir 2000 eða 2001 og þannig hafi strax skapast sterk liðsheild. „Þetta lið spilaði fyrst fyrir Fylki en varð síðar að Dusty sem átti bara eftir að drottna bara yfir Íslandi á næstu árum. Ég, Eddi og Stebbi héldum alveg hópinn í einhver sex ár. Þetta var bara A-Team.“
Þorsteinn segir að þrátt fyrir brokkgenga byrjun hafi liðið fljótt náð eftirtektarverðum árangri. „Við unnum RIG (Reykjavík International Games) í Háskólabíói 2020 þar sem ég fékk mín fyrstu MVP (Most Valuable Player) verðlaun. Þarna vorum við orðnir besta lið landsins og frá 2020 höfum við unnið flest öll mót sem hafa verið haldin á Íslandi. Við höfum bara verið lang, lang, lang bestir.
„Ég er riffill“
Við höfum unnið deildina fimm sinnum, stórmeistaramótið fimm sinnum og helling LAN mótum á leiðinni.. Ég er líka búinn að vera langbesti leikmaður landsins á þessu tímabili. Bæði sem riffill 2020 til 2021 og sem leyniskytta (sniper) 2022.“
Þorsteinn hefur á ferlinum sýnt og sannað að hann er jafnvígur í öllum stöðum leikjarins en einhvers staðar hlýtur honum þó að líða best. „Ég hef náttúrlega alltaf verið riffill og varð snögglega einn besti riffill landsins og er, sextán ára, kominn í besta lið landsins sem riffill,“ segir Þorsteinn um stöðuna sem hann fyllti frá 2014 til 2021 þangað til Stebbi, fornvinur hans, hætti og Dusty vantaði skyndilega leyniskyttu.
„Ég ákvað að taka þetta að mér bara og það er svo einmitt 2022 sem við vinnum Epic.Lan og ég fæ MVP-viðurkenninguna sem „sniper“. Við unnum líka deildina, stórmeistaramótið og HRinginn, stærsta íslenska LAN mótið.
En eins og ég segi þá er ég riffill og líður alltaf best þar þótt það skipti mig í raun og veru engu máli hvaða hlutverki ég þarf að skila. Ég geri bara það sem þarf til að vinna, hvort sem það er sem riffill, „sniper“ eða fyrirliði.“
Sókn og stórsigrar
Velgengni Dusty og hróður Þorsteins náðu einnig út fyrir landsteinana og þar segir Þorsteinn sigur þeirra á stærsta opna LAN móti Englands, Epic.Lan, standa upp úr enda hafi þeir sigrað með ævintýralegum hætti og hann var valinn MVP og varð þar með eini Íslendingurinn sem hefur náð þeim árangri á stórmóti erlendis.
„Árið 2022 ákváðum við að fljúga til Kettering á Bretlandi, rétt utan við London, til þess að keppa á Epic.Lan sem við vinnum bara á ótrúlegan hátt.
Dusty komst í gegnum riðlana en tapaði fyrsta leik í útsláttarkeppninni og féll niður í „lower bracket“. Við þurftum því að vinna okkur alla leið upp og endum á því að vinna alla leikina í neðri flokknum 2:0 og alla leið upp í úrslitin.
Þetta var alveg ótrúlegt og að vinna svo bara mótið er eitthvað það rosalegasta sem ég hef upplifað. Það var alveg ótrúlegt að eitthvert pínulítið land geti bara sent lið til Bretlands sem vinnur stærsta mótið þar.“
Þorsteinn segir að honum þyki ákaflega vænt um að hafa náð þessum árangri fyrir Íslands hönd og hann þekki í raun enga tilfinningu betri en þá sem fylgir slíkum sigri.
„Bara það að vera þarna úti að keppa og allar þessar tilfinningar; stressið og gamanið, keppnisskapið og bræðralagið. Þarna eru einhverjir Íslendingar að keppa á móti fullt af Bretum og alls konar fólki frá alls konar löndum,“ segir Þorsteinn og bætir við að það hafi verið engu líkt að sjá alla vinnuna, sem þeir höfðu lagt í þetta, skila sér „á meðan við vorum að sigra þessa gæja.“
Allt í steik
Sigurganga Þorsteins og Dusty hélt áfram en hann segir 2022 vera sérstaklega eftirminnilegt ár. „Þá var ég MVP á öllum íslenskum mótum og stimplaði mig inn sem lykilleikmaður og leiddi lið mitt til sigurs á öllum stærstu mótum landsins.
Eftir þetta frábæra ár ákvað Þorsteinn eðlilega að halda áfram með Dusty en rof kom í liðsheildina vegna aldursmunar og ólíkra væntinga til æfinga og leikja. Þorsteinn segir tímabilið þannig hafa litast af tæknilegum vandamálum og deilum um reglur sem mögnuðu upp spennu innan Counter Strike samfélagsins.
„Það fór allt í steik 2023 og eitthvert hrikalega mikið dramamál í Counter Strike samfélaginu og við allt í einu orðnir þvílíkir óvinir samfélagsins og allir á móti okkur.
Við töpuðum síðan í undanúrslitum Stórmeistaramótsins fyrir Atlantic. Þeir áttu sigurinn fyllilega skilið, en þetta tímabil markaði endalok þessa uppsetningar liðsins og ég ákvað að hætta eftir það. Enda kominn með nóg af öllu mótlætinu í samfélaginu.“
Þorsteinn segir margt búa að baki þegar hann er spurður hvort þeir í Dusty hafi mögulega kallað eitthvað af þessari andúð og mótlæti yfir sig sjálfir með því að vera full góðir með sig og jafnvel stælóttir.
Hlutverk skúrksins
„Mér fannst það nefnilega hrikalega ósanngjarnt, gagnvart mér allaveganna. Þegar ég kom í Dusty var liðið náttúrlega massa flott batterí og fagmennskan mikil og ég reyndi alltaf að passa upp á þessa ímynd atvinnumennskunnar.
Í það minnsta hvað sjálfan mig varðaði. Ég var auðmjúkur, sýndi öllum virðingu og var mjög umhugað um ímynd Dusty og að ekki myndi falla á hana með minni hegðun og framkomu.
Ég reif aldrei kjaft við andstæðingana og sýndi öllum virðingu og ef við töpuðum leik þá var ég manna fyrstur til að taka í hendurnar á mönnum eða senda skilaboð með hamingjuóskum.“
Þorsteinn segist þó á endanum hafa fengið sig fullsaddan af fálætinu, illu umtali, alls konar skeytasendingum og jafnvel hreinni andúð í sinn garð og liðsins. „Þannig að upp á síðkastið er ég svolítið búinn að gefa það upp á bátinn að vera eitthvað auðmjúkur í viðtölum. Ég ákvað að spila mig bara pínulítið inn í þetta hlutverk skúrksins sem leikjasamfélagið hefur sett mig í.“
Þorsteinn segist aftur á móti alveg hafa gaman að smá stríðni og skotum milli leikmanna og liða. „En stundum eru menn bara að hata til að hata og mér finnst þetta hrikalega ósanngjarnt. Eða í það minnsta ekki alveg það sem ég verðskulda, eftir að hafa lagt mig fram um að vera alltaf virðulegur og auðmjúkur og leggja blóð, svita og tár í að koma Íslandi á kortið í Counter Strike.“
Brenglað viðhorf
Þarna er Þorsteinn kominn í ham og heldur áfram að skjóta beint og fast eins og á stafræna vígvellinum: „Ég held að síðustu tíu ár hafi enginn lagt jafn mikla vinnu í Counter Strike og að lyfta Íslandi upp í leiknum en ég en fæ svo bara hatur á móti. Eftir að hafa bara spilað á öllum stærstu mótunum og alltaf gert mitt besta, annað hvort sem fulltrúi Íslands eða Dusty.
Flest liðin á Íslandi hafa á síðustu árum bara verið svona bumbuboltalið sem spila bara í íslensku deildinni til að leika sér. Samt halda allir með þessum liðum og hatast við eina liðið sem er að reyna að gera eitthvað erlendis og setja Ísland á kortið. Mér finnst það vera pínulítið brenglað.“
Þorsteinn komst þó fljótt að því að, óháð allri þreytu og leiða, getur verið hægara sagt en gert að hætta leik þá hátt hann stendur. Hann lét því til leiðast þegar hann var beðinn um að endurbyggja Dusty og tókst að sannfæra tvo unga leikmenn úr Atlantic, Ásmund Viggósson (Pandaz) og Elvar Orri Arnarsson (Ravle ), um að ganga til liðs við endurnýjað Dusty.
„Ég fékk líka mína gömlu félaga, StebbaC0C0 og EddezeNNN, aftur til baka og Kristján „Kruzer“, gamall þjálfari minn, tók aftur við þjálfuninni. Við byrjuðum tímabilið sterkt og sigruðum besta sænska liðið Metizport í undankeppni fyrir Major-mót, þar sem við sýndum styrk okkar á alþjóðavettvangi.
Við náðum einnig góðum árangri á Íslandi og unnum Stórmeistaramótið 2024, þar sem ég fékk 1.60 HLTV einkunn, bestu einkunn sem nokkur leikmaður hefur fengið á því móti.“
Hringnum næstum lokað
Dusty fór um þetta leyti í gegnum ýmsar sviptingar og mannabreytingar. „Við spiluðum fyrir landsliðið á Heimsmeistaramótinu (IESF) og liðið breyttist mikið. EddezeNNN og Ravle voru látnir víkja úr liðinu og Heiðar „Midgard“ og Árni „Lefluff“ komu inn. Eftir IESF landsliðskeppnina hætti Pandaz í Dusty og Birnir Clausson „Brnr“ kom í hans stað.“
Þótt Þorsteinn hafi í raun verið tilbúinn til að hætta 2023 ákvað hann þó að taka eitt tímabil í viðbót. „Og einmitt 2024, tíu árum eftir að ég byrjaði, unnum við stórmeistaramótið í vor þar sem ég var aftur MVP og nú sem fyrirliði.“
Þorsteinn byrjaði tímabilið, sem stefnir í að verði hans síðasta á Íslandi, með látum á HRingnum á vordögum síðasta árs þar sem hann og Dusty mættu sínum gömlu liðsfélögunum, Pandaz, Ravle og EddezeNNN.
„Þeir höfðu þá tekið sig saman með leikmönnum Þórs og úrslitaleikurinn var æsispennandi. Ég átti sérstakan stórleik í fyrsta „mappinu“, Mirage, þar sem við unnum 19–17 eftir mikla baráttu,“ segir Þorsteinn sem endaði með 39 fellur (kills) og tryggði sigurinn með mikilvægum lotum í lokin.
„Þetta var stór augnablik á ferlinum og hjálpaði okkur að leggja grunn að sigri í seríunni sem við innsigluðum síðan og ég hlaut enn ein MVP verðlaunin fyrir frammistöðu mína.“
Með þessum sigri fannst Þorsteini hann vera búinn að loka ákveðnum hring og því tímabært að láta staðar numið. „Ég ákvað að hætta eftir þennan HRing vegna þess að þarna fannst mér ég geta skilið íslenska ferilinn eftir á flottum stað eftir að hafa unnið allt sem riffill, leyniskytta og fyrirliði og allt það þannig að ég ákvað bara að einbeita mér að skólanum.“
Þorsteinn segir að skólinn hafi verið aðalástæðan fyrir því að hann vildi draga sig í hlé auk þess sem hann hafi upplifað Dusty og þá sjálfan sig um leið sem ákveðin fórnarlömb eigin velgengni.
„Við erum búnir að gnæfa svo lengi yfir Íslandi. Höfum verið að vinna öll mót og vera, allaveganna samkvæmt tölfræðinni og flestum sem ég tala við, bara langbestir á Íslandi. En ég hef líka upplifað tvö síðustu tímabil, 2023 og 2024, eins og fólk sé orðið hrikalega þreytt á okkur.“
Þorsteinn segir þetta hafa gengið svo langt að hann hafi ekki einu sinni fundið fyrir stuðningi landa sinna hvort sem Dusty hefi verið að keppa á stórum erlendum mótum eða jafnvel fyrir Íslands hönd sem landslið. „Fólk var bara orðið það þreytt á okkur að það var bara enginn stuðningur. Þetta var bara orðið leiðinlegt og það ýtti mér dálítið út í að einbeita mér frekar að skólanum.“
Engin leið að hætta
Aftur fékk Þorsteinn þó fljótlega áminningu um hversu römm Dusty taugin er í raun og veru og eftir að hafa ekki snert stafrænt vopn í nokkra mánuði fann hann sig knúinn til þess að svara kallinu sem kom þegar Dusty vantaði leikmenn skömmu fyrir úrslitaleik Ljósleiðaradeildarinnar seint á síðasta ári.
„Ég hafði ekki spilað í þrjá eða fjóra mánuði en tók áskoruninni og þurfti að spila þrjá leiki á móti tveimur af bestu liðum landsins. Einn gegn VECA og tvo á móti Þór. „Við rétt töpuðum á móti Þór í lokaleiknum í deildinni í þvílíkt tæpum leikjum en þetta var bara einhverjum nokkrum dögum eftir að ég byrjaði aftur.“
Dusty mætti síðan VECA í undanúrslitum og þar fór Þorsteinn gegn Bjarna, sínum gamla fyrirliða til marga ára í Dusty. „Hann er bara frábær leikmaður og frábær fyrirliði og þeir voru búnir að vera alveg geggjaðir á tímabilinu,“ segir Þorsteinn en þótt VECA hafi ekki komist í úrslit varð það fyrir valinu sem lið síðasta árs í Ljósleiðaradeildinni.
„Við unnum þá örugglega og komumst í úrslitaleikinn gegn Þór sem fór fram í Dust2, mikilvægasta og erfiðasta „mappinu“ í úrslitaseríunni,“ segir Þorsteinn um leikinn sem verður honum lengi eftirminnilegur.
„Við unnum fyrsta kortið, Anubis, þægilega en vorum síðan slegnir niður í Nuke í næsta leik. Það setti okkur í slæma stöðu og þurftum virkilega að vinna Dust2 til að eiga séns á að vinna seríuna.
Leikurinn var jafn og spennandi, en okkur tókst að innsigla sigurinn 16:13. Ég átti stórleik og endaði með 37 fellur. Þetta var alveg sturlað og gerði gæfumuninn í lokin,“ segir Þorsteinn og bendir á að þetta hafi verið annar úrslitaleikurinn hans í röð þar sem hann fór eftirminnilegum hamförum.
Hættir á toppnum
„Á HRingnum var ég með 39 fellur og þarna í Dust2 var ég með 37. Þessi sigur var gríðarlega mikilvægur fyrir liðið og sýndi fram á að við gætum enn staðið uppi sem sigurvegarar í erfiðustu aðstæðum.“
Þrátt fyrir magnaða frammistöðuna á endasprettinum var Þorsteinn, aldrei þessu vant, ekki valinn MVP mótsins. „Ég held það hafi svolítið verið út af því að ég spilaði bara þrjá leiki á tímabilinu. Og það er bara fínt. „Midgard“ átti það alveg klárlega skilið,“ segir Þorsteinn sem getur ekki annað en verið helsáttur við síðasta ár.
„Þarna var ég aftur búinn að vinna öll stærstu mótin á árinu; stórmeistaramótið, HRinginn og svo Ljósleiðaradeildina, með engum fyrirvara, og er efstur í tölfræðinni í deildinni. Meira að segja þótt ég hafi ekki spilað nema þrjá leiki og bara á móti þessum bestu liðum. Það er helvíti fínt.“
Aldrei segja aldrei aftur
Þorsteinn hefur því fullt efni á að bera höfuðið hátt þegar hann býr sig undir að ganga sáttur af velli. Enda búinn að vinna þar allt sem hægt er að vinna og stefnir auk þess á stærri vígvöll. „Já klárlega. Ég sé rauninni ekki eftir neinu, þannig lagað. Þetta er búið að vera ótrúlega gaman og gaman líka að ná að stimpla sig inn, allavega klárlega að mínu mati, sem langbesta leikmann síðustu tíu ára.
„Ég hef verið langbesti leikmaðurinn á Íslandi sem riffil, leyniskytta og sem fyrirliði,“ segir Þorsteinn og leggur áherslu á að þetta eru ekki bara orðin tóm og hann geti rennt styrkum stoðum undir þessar staðhæfingar með tölfræði, titlum og öllum MVP-viðurkenningunum sem honum hafa hlotnast á ferlinum.
„Ég er búinn að vera langbestur á Íslandi síðustu fimm ár en enginn hefur náð slíkum árangri óslitið í jafn langan tíma. Allaveganna ekki á síðustu tíu árum. Þannig að það er, í rauninni, bara þvílíkur heiður að vera talinn einn besti leikmaður Íslands í sögunni.
Ég er bara 24 ára og minn ferill er langt, langt, langt, langt frá því að vera búinn. Núna er ég bara að fara til Bandaríkjanna og stefni bara á að festa mig enn betur í sessi sem Geitin.“
Þorsteinn er enn að reyna að slíta sig lausan með því að segja skilið við Dusty og íslenska ferilinn. Þetta hefur þó ekki gengið betur en svo að um síðustu helgi sigraði hann Reykjavíkurleikana í Counter Strike (RIG) ásamt töluvert breyttu liði Dusty frá því þeir sigruðu Ljósleiðaradeildina í nóvember.
Þar var hann enn eina ferðina útnefndur MVP mótsins og þegar hann er spurður hvort hann ætli nú að láta endanlega staðar numið hefur reynslan kennt honum að fara varlega í fullyrðingarnar.
„Ég hætti allaveganna í ágúst,“ segir öflugasti Counter Strike spilari landsins sem þá heldur á vit nýrra ævintýra í Boston.
Tengdar fréttir
Rafíþróttir á Íslandi
Bankarnir þrír kerfislega mikilvægir
Þurfa að finna mörg þúsund tonna kvóta
Verðmæti nýrra Vatnsendalóða hleypur á milljörðum
Kínversk hús við Keflavíkurflugvöll
Byggingargallar alvarlegt vandamál
Vinirnir óttast að lenda á svörtum lista
Indversk stjórnvöld æf eftir árás