Áhorf á íþróttir dalar

Ef marka má áhorf­enda­töl­ur frá bæði Banda­ríkj­un­um og Evr­ópu var áhugi á Ólymp­íu­leik­un­um í Tókýó með minnsta móti. Svo lítið var áhorfið á leik­ana að meðaltali að það hef­ur ekki verið minna í 33 ár í Banda­ríkj­un­um eða frá leik­un­um í Seúl árið 1988. Áhorfið var 42% minna en á leik­ana í Ríó 2016 og meira en helm­ingi minna en á leik­ana í London 2012.

Benda má á að mik­ill tíma­mun­ur er á milli Jap­ans og Banda­ríkj­anna og því viðbúið að færri stilltu á leik­ana á ókristi­leg­um tíma eða horfðu á end­ur­sýn­ing­ar á kvöld­in. Tíma­mun­ur­inn var þó svipaður þegar leik­arn­ir fóru fram í Pek­ing árið 2008 en þá var áhorfið mikið, raun­ar meira en á leik­ana fyr­ir fimm árum.

Umræðan í aðdrag­anda leik­anna nú var nokkuð nei­kvæð og mikið rætt um að Jap­an­ir væru marg­ir, jafn­vel flest­ir, mót­falln­ir því að halda leik­ana enda hef­ur bar­átt­an við kór­ónu­veiruna reynst þjóðinni erfið á þessu ári. Gæti það hafa haft ein­hver áhrif á áhorfið enda var rætt og ritað um slæm áhrif þess á íbúa gest­gjafa­borg­ar­inn­ar að halda leik­ana. Þá var alþjóðaólymp­íu­nefnd­in sökuð um spill­ingu og það að bera ekki hag íþrótta­mann­anna sem keppa á leik­un­um fyr­ir brjósti.

Mestu áhrif­in voru þó lík­lega af kór­ónu­veirunni og þeim bletti sem hún setti á fram­kvæmd leik­anna. Eng­ir áhorf­end­ur voru leyfðir á leik­un­um og kepp­end­ur þurftu að bera grímu öll­um stund­um nema rétt á meðan þeir kepptu.

Mun minni áhugi

Þegar stærstu íþrótta­keppn­ir heims fóru af stað í fyrra­sum­ar og -haust voru bundn­ar von­ir við að aðdá­end­ur sætu límd­ir við skjá­inn. Fólk hafði ekki fengið að sjá íþrótta­keppni í beinni út­send­ingu síðan í mars það ár og héldu marg­ir að það myndi svala upp­söfnuðum íþróttaþorsta sín­um með miklu áhorfi, enda fjöldi fólks mikið heima við með lítið fyr­ir stafni.
Það reynd­ist þó ekki raun­in því í Band­ríkj­un­um minnkaði áhorf á stórviðburði eins og loka­úr­slit NBA- og NHL-deild­anna um 49 og 61% frá ár­inu á und­an. Raun­ar minnkaði áhorf á flesta stóra íþróttaviðburði í Banda­ríkj­un­um haustið 2020 um að minnsta kosti 25%.

Ekki er ljóst af hverju áhorf á íþróttaviðburði minnkaði með þess­um hætti eft­ir að þeir fóru af stað eft­ir hléið. Ein ástæðan gæti verið sú að of marg­ir viðburðir fóru fram á sama tíma. Vegna frest­ana fór það svo að úr­slit fóru fram í deild­um að hausti sem vana­lega fara fram að vori eða í byrj­un sum­ars. Mörg­um viðburðum var því troðið á sama tíma­bilið til að klára þær keppn­ir sem átti eft­ir að klára. Fólk hafði ein­fald­lega ekki tíma til að horfa á alla þessa viðburði á svo skömmu tíma­bili. Gögn­in renna stoðum und­ir þessa kenn­ingu enda var heildaríþrótta­áhorf í fyrra­haust svipað og það hafði verið árið áður.

Meira ligg­ur þó að baki eins og sást kannski best á því að Of­ur­skál­in, einn vin­sæl­asti íþróttaviðburður hvers árs í heim­in­um og sá vin­sæl­asti í Banda­ríkj­un­um, fékk sitt minnsta áhorf í 14 ár í byrj­un fe­brú­ar. Ein kenn­ing­in er sú að íþrótt­ir snú­ist um fé­lags­lega teng­ingu áhorf­enda, ekki ein­ung­is íþrótt­ina sjálfa. Þegar fólk gat ekki hist í jafn­mikl­um mæli og áður dó umræðan í kring­um íþrótt­irn­ar að ein­hverju leyti. Því var ekki eins spenn­andi að horfa og þegar fólk hitt­ist í vinn­unni eða á förn­um vegi og ræddi leiki helgar­inn­ar eða næstu daga.

Nán­ar er fjallað um áhorf á íþrótt­ir í sunnu­dags­blaði Morg­un­blaðsins.