Það getur verið áhugavert að ræða fall Detroit borgar út frá skipulagsmálum. Hvernig borgin tók rangar ákvarðanir í þeim efnum og þandist út þar til hún fór að kólna. Hugsanlega verða borgir að gæta þess að varðveita hjartað í sér og teygja ekki um of á æðarkerfinu. Hver nákvæmlega rétta formúlan er, veit engin og líklega er vandinn sá að of mikið skipulag skapar ekki lifandi borg. Nú segjast Kínverjar geta reist 35 þúsund manna fjölbýlishús á 90 dögum en óvíst er hvort það hugnast öllum.
Detroit var um tíma fjórða stærsta borg Bandaríkjanna og um skeið sú ríkasta. Síðan hún stóð á hátindi sínum hafa â…” íbúa kosið að láta sig hverfa. Það hefur stundum verið talið styrkur Bandaríkjanna að fólk er hreyfanlegt og flytur sig gjarnan á milli staða í leit að betri lífskjörum. Í tilfelli Detroit reyndist það banabiti borgarinnar. En fall Detroit sýnir einnig veikleika opinbers rekstrar með nýjum og átakanlegum hætti.
Í hvað fara skattarnir?
Detroit borg hefur um langt skeið lagt skatta á íbúa sína, sem hafa aðeins að litlu farið til þess að veita skattborgurum þjónustu svo sem að reka skóla, bæta götur, götulýsingu (40% af allri götulýsingu virkar ekki), löggæslu, félagsþjónustu, viðhald fastafjármuna og fleira og fleira. Þess í stað hafa skattpeningarnir farið í að standa við óraunhæf lífeyrisloforð stjórnmálamanna til handa starfsmönnum borgarinnar frá fyrri árum. Afleiðingin er sú að þeir sem vilja betra líf fyrir sig og sína hafa flust í burtu, tekjustofninn hefur rýrnað og borgin er nú gjaldþrota. Fólkið hefur einfaldlega ekki viljað standa undir þeim loforðum sem búið var að veita án þess að fá neitt fyrir skattpeninga sína. Á Íslandi gæti hið sama gerst ef menn taka ekki á óraunhæfum lífeyrisloforðum ríkis og sveitarfélaga eins og Erlendur Magnússon hagfræðingur benti á hér í spjallþræði um annað málefni.