Matur | Veitingastaðir | Morgunblaðið | 7.3.2020 | 14:01

Ekkert húllumhæ á Kastrup

Nikulás Ágústsson og Stefán Melsted reka Kastrup, nýjan stað í Ingólfsstræti. Ásdís Ásgeirsdóttir

Yfirkokkurinn og annar eigenda Kastrup, Stefán Melsted, tekur vel á móti blaðamanni einn vetrardag í vikunni. Í húsnæði sem áður hýsti eina Michelin-stað Íslands, Dill, er nú kominn glænýr veitingastaður sem býður upp á danskt eðalsmurbrauð, auk annarra gómsætra rétta.

Lærði að tala jósku

Stefán nær í tvo espresso í litlum glösum og segir blaðamanni frá upphafinu; hvernig hann endaði á því að bjóða upp á dansk-franskan mat á Kastrup í Ingólfsstræti.

„Ég lærði til kokks í Danmörku, en þar bjó ég í um fimm ár. Ég var þar í grunnnámi en svo var mjög erfitt að finna lærlingspláss, líka af því ég var ekkert sérlega sleipur í dönsku en ég var þá bara búinn að vera sex mánuði í landinu. Ég vann þá hjá danska póstinum og bar út póst á meðan ég var að leita. Svo fékk ég pláss á stað sem heitir Restaurant Grønnegade. Þetta er lítill huggulegur fransk-danskur staður í Grønnegade 39,“ segir hann.

„Þarna var ég í fjögur ár, meðfram því að mæta í skólann. Þarna lærði ég dönsku í eldhúsinu og á barnum. Ég var að vinna með strák frá Jótlandi þannig að ég talaði eiginlega jósku,“ segir Stefán og hlær.

Fimmtíu pelsar í röðum

„Þetta var fínn tími. Þarna var kokkur sem hætti ári áður en ég útskrifaðist og gerðist „sous chef“ á D'Angleterre. Ég ætlaði aldeilis heim til Íslands að halda upp á sveinsprófið en þá hringdi hann og bauð mér í prufu mánudeginum á eftir; það vantaði kokk. Það var ekki hægt að segja nei við því og ég var farinn að vinna á D'Angleterre á miðvikudegi. Það var gaman að vinna þar því í Grønnegade var pínulítið eldhús en á D'Angleterre alveg risa. Það er mikil saga þarna og dálítið snobb í kringum staðinn. Um helgar mætti allt fína fólkið í dögurð og þá mátti sjá fimmtíu pelsa í fatahenginu,“ segir hann og hlær.

„Það var skemmtileg stemmning þarna og ég öðlaðist mikla reynslu, en þarna vann ég í eitt ár. Þá kom einhver heimþrá í mig,“ segir Stefán og segist hafa þá flutt heim.

„Ég fékk þá vinnu á hóteli hér í bænum og var svo kokkur eitt sumar á Hótel Flatey í Flatey á Breiðafirði. Það haustið var ég eitthvað að mæla göturnar og spá í hvað ég ætti að gera næst þegar kokkurinn á Brauðbæ hafði samband. Úr varð að ég og vinur minn tókum það á leigu og breyttum því í Snaps. Svo seldi ég stóran hluta rekstursins og síðan höfum við fjarlægst Snaps,“ segir hann. „Svo kom þetta!“

Tókum bara úr lás

Stefán segir að þeir hafi fengið húsnæðið upp í hendurnar og ákveðið að opna stað.

„Fyrst leist okkur ekki á þetta en svo sáum við að það þyrfti í raun bara að skúra og byrja. Þannig við opnuðum hér 29. nóvember á síðasta ári. Svo settum við upp smurbrauðsseðil og fórum að dunda okkur. Svo varð þetta mjög vinsælt!“ segir Stefán.

„Við sögðum engum frá þessu og auglýstum ekkert; tókum bara úr lás. Svo var alveg pakkað hér í desember, þetta spurðist út. Svo tókum við okkur hlé af því að við vissum ekki hvað við ættum að gera en úr varð að við ákváðum að opna aftur um 20. janúar. Mér finnst þetta skemmtilegt; þetta er lítið og við erum eiginlega bara tveir, þrír hérna. Ég er líka að þjóna en kann það ekkert, ég bara geri mitt besta. Við þurfum að fara að finna þjón,“ segir Stefán og brosir.

Amerískt naut slær í gegn

Stefán segist bæði vera hrifinn af danska og franska eldhúsinu og á Kastrup reynir hann að blanda þessu tvennu saman. „Á kvöldin er ég með annan matseðil en í hádeginu. Ég ætlaði ekki að vera með smurt brauð á kvöldin en Íslendingar eru svo skrýtnir, þeir vilja líka borða smurbrauð á kvöldin. Þetta er allt mjög einfalt en við stílum inn á að vera með góð hráefni og gera hlutina vel. Ekkert húllumhæ,“ segir Stefán og nefnir að einungis sé opið á kvöldin frá miðvikudegi til laugardags. Hádegismatur er alla daga nema sunnudaga og mánudaga.

„Ég er mikið fyrir smurbrauð og mikið fyrir síld, egg og rækjur, hönsesalat og rauðsprettu. Ég elska þetta allt. Svo á kvöldin erum við með sólflúru, sem er ræktuð í landeldi fyrir vestan. Þetta er rosa flottur fiskur; einn sá dýrasti í heimi. Svo er ég líka með steik á kvöldin, en við kaupum sérstakt amerískt rib-eye nautakjöt,“ segir Stefán.

Það er liðið að hádegi og gestir fara að streyma inn og mál að linni. Blaðamaður situr eftir með fulla diska af dönsku smurbrauði; ekki leiðinlegt hlutskipti það!