Hundrað prósent vampíra

Sólveig Matthildur í Kælunni Miklu bauð blaðamanni á notalegt kaffihús í Skipholtinu til að ræða um nýjustu plötu þeirra Kælukvenna og tónlistarmannsins Barða Jóhannssonar; oft nefndur Barði í Bang Gang. Platan, The Phantom Carriage, er samin við þögla mynd sem ber sama nafn en stendur að sjálfsögðu vel fyrir sínu án kvikmyndarinnar. Við Sólveig spjöllum um Kæluna Miklu og velgengnina á meðan við hinkrum eftir Barða, sem Sólveig grínast með að sé „rokkseinn“.

„Við gerðum lag saman þá sem heitir Nótt eftir nótt og kom út á samnefndri plötu frá 2018. Síðan höfum við unnið náið saman,“ segir Sólveig og segir að nýja platan, The Phantom Carriage, sé hugmynd Barða en hann hafi svo fengið þær með sér í verkið.

„Þarna erum við að gera tónlist fyrir gamla þögla mynd sem er yfir hundrað ára gömul.“

Eitthvað stórkostlegt kom út úr því

Barði er mættur til okkar í kaffið. Hann segist hafa heillast af tónlist Kælunnar Miklu þegar þær stigu fram á sjónarsviðið fyrir mörgum árum.

„Þær hafa einstakan hljóðheim. Sólveig er að mínu mati einn fremsti raftónlistarlagasmiður landsins og sér um syntahljóðheiminn. Maggý býr til ótrúlega fallegar bassalínur; einfaldar en einstakar. Laufey er með silkimjúka rödd og semur áhugaverðar laglínur, en kann svo líka að öskra mjög fallega,“ segir Barði.

„Þær hafa eitthvað einstakt, og ég var eiginlega hættur að pródúsera aðra nema það væri eitthvað alveg sérstakt,“ segir Barði sem pródúseraði eina af þeirra plötum áður en þau gerðu saman The Phantom Carriage.

Barði og Kælan Mikla finna sig vel í tónlistinni saman. Ljósmynd/eeriee​

„Ég hafði verið að spila bíótónleika í gegnum árin; fyrst Häxan sem byrjaði í Frakklandi en var svo flutt af Sinfóníuhljómsveit Íslands og svo leikið um allan heim. Ég var beðinn að gera aftur eitthvað svipað og gerði þá nýja tónleika við mynd sem hét Daughters of Darkness og var flutt í Rennes í Frakklandi. Í kjölfarið á því var mér boðið að vera með á Transilvania International Film Festival og þá kom upp sú hugmynd að gera músík við aðra þögla mynd. Mig langaði að fá einhvern með mér og hafði samband við Kæluna því mér fannst þær geta passað og það gæti komið eitthvað stórkostlegt út úr því,“ segir Barði.

Sólveig fær orðið:

„Og það kom eitthvað stórkostlegt út úr því!“

Spilað í kirkju í Rúmeníu

„Okkur leist vel á þessa mynd,“ segir Barði og segir þau hafa spilað tónlistina undir myndinni á mjög sérstökum stað.

„Við spiluðum í kirkju á þessari Transilvaníu-kvikmyndahátíð í Rúmeníu. Myndinni var varpað á tjald í kirkjunni og þetta gekk svo vel að okkur langaði að gefa tónlistina út,“ segir Barði og þau útskýra að gamla þögla myndin fjalli um ökumann hestakerru sem mætir á gamlárskvöld til að sækja sálir þeirra látnu.

Barði og Sólveig segjast hafa átt góðar stundir í Rúmeníu og eru sannfærð um að hafa hitt vampíru.

„Við vorum í Rúmeníu í rúma viku að æfa og sáum þar kastala Drakúla og kynntumst sögu Vlads stjaksetjara í gegnum bílstjóra sem keyrði okkur um í heilan dag. Við höldum að hann hafi verið vampíra,“ segir Barði.

„Þetta var mikið ævintýri og mjög skemmtilegt,“ segir Sólveig og í þeim töluðum orðum mætir Laufey á kaffihúsið, mjög „rokksein“, en nær að leggja orð í belg.

„Hann var hundrað prósent vampíra.“

Ítarlegt viðtal er við Barða og Sólveigu í Sunnudagsblaði Morgunblaðsins um helgina.