Í fremstu röð í tæp sex­tíu ár

Landsliðsein­vald­ur ís­lenska landsliðsins í hestaíþrótt­um er gest­ur Dag­mála í dag. Hann á að baki einn lengsta keppn­is­fer­il sem ís­lensk­ur íþróttamaður hef­ur lagt að baki og það sem meira er, hann er enn að. „Ég er enn með „götsið,“ og á meðan að það er til staðar og ég trúi að ég geti unnið, þá held ég áfram,“ seg­ir hinn magnaði af­reksíþróttamaður, Sig­ur­björn Bárðar­son. Margt ber á góma í spjalli dags­ins. Sú breyt­ing sem hef­ur orðið á rækt­un­ar­starfi ís­lenska hests­ins. Áður fyrr voru menn of­ur­lítið hver í sínu horni og ræktuðu upp ólík ein­kenni og skap­gerðir. Í dag seg­ir Sig­ur­björn er rækt­un­ar­starfið orðið eins­leit­ara og all­ir að leita í sömu genin. Íslenski hest­ur­inn hef­ur stækkað og mun­ar þar miklu þegar horft er til fyrri ára. Gott at­læti á þar stór­an þátt. Framund­an er heims­meist­ara­mót ís­lenska hests­ins í Sviss í ág­úst. Frá­bær ár­ang­ur náðist á síðustu heims­leik­um en brekk­an verður sí­fellt bratt­ari seg­ir Sig­ur­björn sem þó ætl­ar sér að skila titl­um heim. Hann horf­ir á fjóra titla í Sviss til að hann verði ánægður. Það er eld­móður í knap­an­um þegar hann ræðir um ís­lenska hest­inn. Hann er upp­full­ur lotn­ing­ar og aðdá­un­ar á hest­in­um sem hann vill meina að á sín­um tíma hafi haldið lífi í þjóðinni og verið þarf­asti þjónn­inn. Risið svo úr því hlut­verki til að verða sport­hest­ur sem þúsund­ir Íslend­inga njóta og elska.