Misskilnings gætir í umræðunni um fyrstu grein fiskveiðistjórnunarlaga, að sögn Heiðrúnar Lindar Marteinsdóttur, framkvæmdastjóra Samtaka fyrirtækja í sjávarútvegi. Hún sagði á ársfundi samtakanna sem hún er í forsvari fyrir, að sumir túlki greinina á þá leið að það sé sjálfstætt markmið sjávarútvegs að tryggja byggð í landinu.
Fram kemur í umræddri grein að „markmið laga þessara er að stuðla að verndun og hagkvæmri nýtingu þeirra og tryggja með því trausta atvinnu og byggð í landinu.“
Heiðrún Lind sagði að orðalagið væri mikilvægt. Meginmarkmið laganna sé verndun og nýting nytjastofna. Afleiðing þess tryggi trausta atvinnu og byggð í landinu. „Það er ekki sjálfstætt markmið. Það er ekki hægt að gera þá kröfu til sjávarútvegsins að hann einn og óstuddur tryggi og treysti byggð í landinu. Og þykir það sanngjörn krafa til sjávarútvegsins að hann eigi að tryggja nákvæmlega sama fjölda starfsmanna í sama byggðarhlutanum um aldur á ævi? Þá fyrst erum við komin í ógöngur. Það er ekki markmið laganna,“ sagði hún.
Viðtekin mýta
Ásgeir Jónsson, dósent í hagfræði við Háskóla Íslands, sagði á fundinum að það sé viðtekin mýta að það sé ekki annað hægt en að hagnast á sjávarútvegi. Hið rétta sé að íslenskur sjávarútvegur hafi ekki orðið arðbær fyrr en á 21. öldinni. Hagnaðurinn sé algerlega háður núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi, frjálsu framsali aflaheimilda og frjálsri ráðstöfun aflans.
Hann sagði sömuleiðis að það væri mýta að samþjöppun í sjávarútvegi megi alfarið rekja til kvótakerfisins og það hafi komið landsbyggðinni á kaldan klaka.
Ásgeir sagði að betur rekin sjávarútvegsfyrirtæki hafi keypt út hin lakari og fiskvinnsla hafi þjappast saman í iðnaðarkjörnum. „Það er áfall fyrir einstakar byggðir að missa frá sér aflaheimildir en samkeppnishæfur sjávarútvegur er þó forsenda fyrir samkeppnishæfum lífskjörum úti á landi. Einu hálaunastörfin á landsbyggðinni eru einmitt í sjávarútvegi,“ sagði hann.