Snýst allt um þessa hvítu húfu

Fjöl­brauta­skóli Snæ­fell­inga í Grund­arf­irði bauð í fyrsta sinn nú í haust upp á nám í fisk­eld­is­fræðum á fram­halds­skóla­stigi. Fáir nem­end­ur hófu þá nám enda átti þá enn eft­ir að fá verk­náms­hlut­ann samþykkt­an af mennta­málaráðuneyt­inu. Von­ast er til að kennsla hefj­ist af full­um krafti eft­ir ára­mót.

Einnig hef­ur skól­inn horft til þess að út­búa náms­lín­ur til að und­ir­búa nem­end­ur fyr­ir starf gæðastjóra í fisk­vinnsl­um og önn­ur svipuð störf. Rósa Guðmunds­dótt­ir, fram­leiðslu­stjóri út­gerðar­inn­ar G.Run í Grund­arf­irði, hef­ur meðal annarra unnið að því að hanna slík­ar náms­lín­ur fyr­ir skól­ann. Henn­ar reynsla er að mennta­kerfið og sam­fé­lagið geti verið treg til að samþykkja nýj­ar hug­mynd­ir í mennta­mál­um.

Krafa aðstand­enda oft mik­il

„Þetta er nokkuð sem við þurf­um að end­ur­skoða í okk­ar menn­ingu. Ég veit hrein­lega ekki hvernig er hægt að orða það öðru­vísi. Það snýst nefni­lega allt um stúd­ents­prófið og að fá þessa hvítu húfu á haus­inn,“ seg­ir Rósa í sam­tali við 200 míl­ur.

„Við erum ekki öll gerð til að fara í sama far­veg­inn í líf­inu og þannig á það ekki að vera. Þetta er því furðulegt hvernig við höf­um sett þetta upp,og ég veit ekki hvort um er að kenna skóla­kerf­inu eða kannski þeirri menn­ingu sem varð til í kjöl­far þess að bók­leg mennt­un fór að standa fleir­um til boða, á sama tíma og áfram var horft upp til henn­ar með sama hætti og gert var hér áður fyrr,“ seg­ir Rósa.

Bend­ir hún á að oft sé krafa af hálfu for­eldra eða frá ömm­um og öfum um að börn klári stúd­ents­próf. „Eins og það sé skylda sem þurfi að klára áður en ein­stak­ling­ur­inn geti farið að ein­beita sér að öðru. Oft er verið að pína ung­linga til að vera fjög­ur, fimm, sex ár jafn­vel í fram­halds­skóla án þess að þeim finn­ist þau eiga nokkuð er­indi þar inni.“

Kerfið svar­ar ekki þörf­um

Rósa nefn­ir að oft sæki á hug henn­ar er­indi sem Mar­grét Pála Ólafs­dótt­ir, stofn­andi Hjalla­stefn­unn­ar, hafi flutt fyr­ir nokkr­um árum. „Hjá henni hafði verið strák­ur í leik­skóla og síðar í grunn­skól­an­um og gröf­ur og flutn­inga­bíl­ar höfðu átt hug hans all­an. Svo hafði hún hitt mömmu stráks­ins ein­hverj­um fimmtán árum síðar og spurt hana frétta.

Þá var viðkvæðið: „Jú, ég hætti að vinna því við ætl­um að koma drengn­um í gegn­um stúd­ents­prófið.“ Þetta eina dæmi finnst mér lýs­andi fyr­ir svo margt. Þetta barn hefði kannski verið full­komið á ein­hverri ann­arri hillu í líf­inu, bara ef því hefði verið gef­inn kost­ur á því.“

Rósa seg­ir það ánægju­legt að sjá þing­menn á borð við Áslaugu Örnu Sig­ur­björns­dótt­ur, þing­mann Sjálf­stæðis­flokks­ins, taka af skarið og byrja að stíga skref í átt að því að jafna stöðu iðnnáms í sam­an­b­urði við bók­nám.

„Skóla­kerfið svar­ar ekki þörf­um at­vinnu­lífs­ins. Ég held að það sé al­veg ljóst. Og sú staðreynd, að iðnmennt­un er á ein­hvern hátt minna met­in en bók­nám, er nátt­úr­lega fá­rán­leg. Ég legg til að við lít­um öll í eig­in barm og skoðum viðhorf okk­ar gagn­vart mis­mun­andi mennta­leiðum. Við þurf­um að breyta þess­ari hugs­un í sam­fé­lag­inu.“

Rætt er við Rósu í nýj­asta sjáv­ar­út­vegs­blaði 200 mílna, sem fylgdi Morg­un­blaðinu á föstu­dag.