Innlent | mbl | 25.2.2009 | 12:03 | Uppfært 13:16

Engir óeðlilegir fjármagnsflutningar

Höfuðstöðvar Singer & Friedlander.

Ármann Þorvaldsson, fyrrum forstjóri Kaupthing Singer & Friedlander, segir að engir óeðlilegir eignaflutningar hafi átt sér stað frá Kaupþing Singer & Friedlander til Íslands í aðdraganda bankahrunsins, hvorki 400 milljónir punda, 800 milljónir punda, né nokkrar aðrar slíkar upphæðir.

Ármann sendi frá sér yfirlýsingu í dag vegna ummæla Davíðs Oddsonar, seðlabankastjóra í Kastljósi Sjónvarpsins í gærkvöldi. Þar sagði Davíð, að hann teldi ekki útilokað að hryðjuverkalögin sem bresk stjórnvöld settu á Landsbankann og Íslendinga skýrist að einhverju leyti af hræðslu þeirra við að peningar yrðu fluttir úr útibúi Landsbankans í Bretlandi, eins og þeir töldu að gert hefði verið úr dótturfélagi Kaupþing. Kom fram hjá Davíð, að breska fjármálaeftirlitið hefði fyrst talið að 400 milljónir punda hefðu verið færðar úr dótturfélagi Kaupþings, síðan 800 milljónir og enn hærri fjárhæðir.

Ármann segir að ástæðan fyrir því að Bretar töldu sig þurfa að grípa til slíkra aðgerða kunni að hafa verið sú að með setningu svokallaðra neyðarlaga á Íslandi og yfirlýsingum ráðamanna, þar með talið seðlabankastjóra, hafi íslensk stjórnvöld gefið til kynna að þau ætluðu að setja erlenda kröfuhafa skör neðar en íslenska kröfuhafa.

Yfirlýsingin er eftirfarandi:

Vegna viðtals við Davíð Oddsson í Kastljósi í gær og ummæla hans þar um eignaflutninga frá Bretlandi til Íslands þykir undirrituðum rétt að koma eftirfarandi á framfæri:

Engir óeðlilegir eignaflutningar áttu sér stað frá Kaupþing Singer & Friedlander til Íslands í aðdraganda bankahrunsins, hvorki 400 milljónir punda, 800 milljónir punda, né nokkrar aðrar slíkar upphæðir.
Það ætti flestum að vera ljóst að ef bresk yfirvöld hefðu talið sig átt eitthvað sökótt við Kaupþing Singer & Friedlander, eða þá Kaupþing, en móðurfélag bankans á töluverðar eignir í Bretlandi, þá hefði engan veginn verið rökrétt að setja hryðjuverkalög á tvo aðra banka – í þessu tilviki Seðlabankann og Landsbankann.
Varðandi umrædda lagasetningu má benda á að eignir Landsbankans í Bretlandi voru í útibúi bankans sem þýðir að þær voru eignir íslensks lögaðila. Beiting hryðjuverkalaganna gæti hafa verið úrræði Breta til að tryggja yfirráð yfir þessum eignum sem þeir hefðu annars ekki haft.

Ástæðan fyrir því að þeir töldu sig þurfa að grípa til slíkra aðgerða kann að hafa verið sú að með setningu svokallaðra neyðarlaga á Íslandi og yfirlýsingum ráðamanna, þar með talið seðlabankastjóra, hugðust stjórnvöld setja erlenda kröfuhafa skör neðar en íslenska kröfuhafa þegar kæmi að innheimtu krafna á íslensku bankana. Ummæli ráðamanna á Íslandi fóru ekki framhjá Bretum þó þau hafi verið sett fram á íslensku. Þetta má meðal annars sjá á umræðum um setningu hryðjuverkalaganna (Landsbanki Freezing Order 2008) í bresku lávarðardeildinni þann 28. október síðastliðinn. Þar sagði Campell-Savour lávarður m.a: „My view is that there is complete failure of Icelanders to understand that alleged statements by David Oddsson on central bank deposits, which triggered a sovereign debt downgrade, placed the UK Government in an impossible position. ... The transcripts of conversation between the two Governments, and statements by the ministeral team in Iceland and by David Oddsson, should be made available in their entirety.”