Kristín H. Tryggvadóttir er 74 ára lífeyrisþegi sem þarf að lifa á jafnvirði lágmarkslífeyris, eða 65 þúsund krónum á mánuði, þrátt fyrir að hafa á langri starfsævi unnið fyrir eftirlaunum sem nema að nafninu til á fimmta hundrað þúsund krónum. Hún hefur ritað fjórum ráðherrum, forsætis-, fjármála-, innanríkis- og velferðarráðherra, bréf þar sem hún spyr einfaldlega: „Er þetta sanngjarnt?“
Kristín starfaði í fjörutíu ár hjá ríkinu, m.a. sem kennari, fræðslufulltrúi hjá BSRB, deildarstjóri og skólastjóri. Hún býr nú á Hrafnistu í Hafnarfirði en þangað neyddist hún til að flytja eftir átta mánaða sjúkrahúsvist vegna skyndilegrar lömunar.
Kristín greiðir 120 þúsund krónur á mánuði í skatta, um 240 þúsund í dvalarkostnað til Hrafnistu og á síðan 65 þúsund krónur afgangs sem þurfa að duga fyrir „öllum óþarfa“ eins og hún orðar það, t.d. síma, sjónvarpi, blöðum, hársnyrtingu, fótsnyrtingu, skóm og fatnaði, sælgæti og gjöfum, svo ekki sé minnst á gleraugu, heyrnartæki og tannlæknakostnað.
„Mér finnst ég vera látin greiða ansi mikið, fyrst í skattana og svo þegar ég flyt á Hrafnistu þá greiði ég á þriðja hundrað þúsund fyrir þá aðstöðu sem ég hef þar,“ segir Kristín. Hún segir sér líða ágætlega og ber Hrafnistu vel söguna en finnst ósanngjarnt að eftir að hafa meðvitað lagt hart að sér alla ævi til að fá góðan lífeyri hafi hún ekki meira á milli handanna.
Helgi Jóhann Hauksson, verkefnisstjóri hjá Lýðheilsustöð og sonur Kristínar, bendir á að 65 þúsund krónur dugi fólki skammt. „Hvers njóta eftirlaunaþegar fyrir skatta sína sem sjálfir greiða allan dvalarheimiliskostnað sinn auk hárra skatta?“ spyr hann.