Ríkið braut gegn skuldbindingum sínum

EFTA-dómstóllinn hefur komist að þeirri niðurstöðu að Ísland hafi brotið gegn skuldbindingum sínum samkvæmt tilskipun Evrópuþingsins og ráðsins frá 1996 um störf starfsmanna sem sendir eru til Íslands til starfa.

Segir að reglur um réttindi og skyldur erlendra fyrirtækja sem sendi starfsmenn tímabundið til Íslands, og reglur um starfskjör þeirra, séu ósamrýmanlegar EES-samningum. 

Þetta er niðurstaða dóms í máli Eftirlitsstofunar EFTA gegn íslenska ríkinu, sem var kveðinn upp í dag.

Í tilkynningu frá dómstólnum segir, að íslensk lög mæli fyrir um að erlend fyrirtæki, sem sendi starfsmenn tímabundið til Íslands, skuli greiða útsendum starfsmönnum föst laun í veikinda- og slysatilvikum. Enn fremur mæli íslensk lög fyrir um að fyrirtæki skuli kaupa slysatryggingu fyrir útsenda starfsmenn. 

Dómstóllinn segir að Ísland hafi brotið gegn skuldbindingum sínum samkvæmt tilskipun Evrópuþingsins og ráðsins (96/71/EB sem er frá 16. desember 1996) m störf útsendra starfsmanna í tengslum við veitingu þjónustu með því að hafa þessar reglur í gildi.

EFTA-dómstóllinn taldi að 1. mgr. 3. gr. tilskipunarinnar hefði að geyma tæmandi upptalningu á þeim ráðningarskilmálum og atvinnuskilyrðum sem EES-ríki gæti gert fyrirtækjum, með staðfestu í öðru EES-ríki, að virða þegar þau sendu starfsmenn til starfa á yfirráðasvæði þess. Í þeirri upptalningu væri að finna „lágmarkslaun ásamt yfirvinnukaupi“. Taldi dómstóllinn að greiðslur launa í veikinda- og slysatilvikum samkvæmt íslenskum lögum gætu ekki fallið undir hugtakið „lágmarkslaun“ í skilningi tilskipunarinnar. Vísaði dómstóllinn þá til þess að íslensk lög gerðu ráð fyrir að laun í veikinda- og slysatilvikum miðuðust við launagreiðslur starfsmanns samkvæmt ráðningarsamningi en ekki við lágmarkslaun, þ.e. fasta fjárhæð lágmarkslauna í veikinda- og slysatilvikum, eða fjárhæð byggða á útreikningi sem tæki mið af lágmarkslaunum.

Dómstóllinn taldi einnig að ákvæði íslenskra laga um skyldubundna slysatryggingu varðaði starfskjör og félli þar með undir 3. grein tilskipunarinnar. Þar sem skyldubundin slysatrygging væri ekki talin meðal þeirra atriða sem EES-ríki gætu gert fyrirtækjum með staðfestu í öðrum aðildarríkjum að virða samkvæmt 1. mgr. 3. greinar tilskipunarinnar þá yrði að telja slíka skyldu fara í bága við tilskipunina.

Að lokum komst dómstóllinn að þeirri niðurstöðu að ekki væri unnt að réttlæta íslenskar reglur um rétt starfsmanna til launa í veikinda- og slysatilvikum á grundvelli allsherjarreglu þar sem Ísland hefði ekki sýnt fram á að þær væru nauðsynlegar til að mæta raunverulegri og alvarlegri ógn við grundvallarhagsmuni íslensks samfélags.

Dómurinn í heild sinni.

• 1 blogg um fréttina

Bloggað um fréttina

• Einar Guðjónsson: Undirmálsþjóðfélagið.