Innlent | mbl | 3.7.2012 | 13:19 | Uppfært 17:26

Egill kærir stúlkuna

Egill Einarsson. Morgunblaðið/Kristinn

Egill Einarsson hefur lagt fram kæru á hendur stúlku sem kærði hann fyrir nauðgun. Hann hefur einnig lagt fram kæru á hendur vinkonum hennar og óskað eftir lögreglurannsókn á kæru stúlkunnar.

Yfirlýsingin í heild:

„Ég finn mig knúinn til að bera hönd fyrir höfuð mér, nú þegar lögmaður stúlku sem kærði mig og unnustu mína fyrir kynferðisbrot hefur sent frá sér afar ósmekklega yfirlýsingu vegna málsins. Þar telur hann upp „gögn“ sem hann segir ríkissaksóknara hafa hundsað. Ég furða mig mjög á þessari yfirlýsingu sem er í senn villandi, ónákvæm og sumt í henni er beinlínis rangt.

Það er með sanni ömurleg staða að vera í, að þurfa að verja sig af yfirlýsingu frá réttargæslumanni stúlku, sem í niðurstöðu saksóknara kemur fram að hafi verið margsaga i frásögn sinni um meinta nauðgun. Um þetta sagði saksóknari orðrétt í rökstuðningi sínum fyrir því að fella niður málið:

„Ekki verður fram hjá því litið að hvorki var innbyrðis samræmi í framburðum brotaþola hjá lögreglu, né samræmi í því sem haft var eftir henni á Neyðarmóttöku strax í kjölfar hins meinta brots og þess sem hún skýrði frá hjá lögreglu.“

Við þetta má svo bæta að í öllum tilvikum, þar sem frásögn okkar og hennar stangaðist á og vitni voru að, reyndist frásögn hennar röng og okkar rétt. Um það sagði saksóknari jafnframt: „Ekkert í framburði þeirra [mínum og unnustu minnar] bendir þó til að þau hafi samræmt framburði sína í þeim tilgangi að fegra hlut sinn, enda fá framburðir þeirra stoð í öðrum gögnum málsins ...“

Ég hef hingað til forðast að fara í ítarlegar lýsingar á málavöxtum, enda eiga smáatriði þessa máls ekki erindi við almenning. Nú, þegar lögmaður stúlkunnar hefur vitnað í málsgögn á villandi hátt, að því er virðist í þeim tilgangi að varpa enn frekari rýrð á mannorð mitt, þá vil ég leyfa mér að nefna eftirfarandi:

Í yfirlýsingunni er gefið í skyn að ágreiningur sé um hvort samræði hafi átt sér stað. Enginn ágreiningur hefur hins vegar verið um það að samfarir áttu sér stað. Það verður að teljast undarlegt mat hjá lögmanninum að ríkissaksóknari ætti að meta til sönnunargagna örlitlar rifur sem staðfest er af læknum að gefi enga vísbendingu um ofbeldi og alvanalegt sé að komi fram við venjulegt kynlíf.

Hvaða merkingu lögmaðurinn leggur í það að túrtappi hafi verið fjarlægður er á huldu. Í gögnum málsins kemur ekkert fram um að stúlkan hafi þurft að gangast undir læknisaðgerð. Það er ekki „aðgerð“ að fjarlægja túrtappa, hann var tekinn sem hugsanlegt sakargagn og í læknaskýrslu kemur fram að leggangaskoðun hafi verið eðlileg.

Ekki veit ég hvað lögmaðurinn er að fara með að tala um marbletti sem stúlkan var með. Í skýrslu læknis á Neyðarmóttöku kemur skýrt fram að stúlkan hafi enga sýnilega áverka og að það samræmist frásögn hennar þar. Það kemur skýrt fram í gögnum að það voru engir áverkar sem bentu til ofbeldis.

Það er rangt að skjólstæðingur lögmannsins hafi horfið af heimili okkar í miklum flýti og hvað þá að hún hafi farið grátandi. Það er rétt að vitni staðfesta að stúlkan hafi verið í tilfinningalegu uppnámi þegar vinkonur hennar sóttu hana. Hún komst hins vegar ekki í það uppnám fyrr en eftir að hún fór frá okkur. Á meðan hún dvaldi hjá okkur var mikið hlegið og góð stemning og þessi áburður kom því eins og þruma úr heiðskíru lofti.

Þá er fráleitt að líta á það sem vísbendingu um glæp þótt stúlkan hafi skilið eftir fatnað og klætt sig í aðrar áþekkar sokkabuxur og kemur ekkert fram í gögnum málsins sem staðfestir þá túlkun.

Sálrænt ástand manneskju sannar ekki að hún hafi orðið fyrir ofbeldi. Þess eru mörg dæmi frá nágrannalöndunum að fólk sem síðar var dæmt fyrir rangar sakargiftir hafi að sögn sálfræðinga sýnt öll einkenni raunverulegra brotaþola. Þess má geta að þremur mánuðum eftir umrædda nótt tók stúlkan vakt á veitingastað sem ég sótti. Hún mætti mér að minnsta kosti fimm sinnum það kvöld. Nærvera mín fékk ekki meira á hana en svo að hún tók því fagnandi þegar hún var spurð að því daginn eftir hvort hún vildi taka fleiri vaktir. Forðun er hins vegar eitt af dæmigerðum einkennum brotaþola í nauðgunarmálum.

Það er rétt athugað hjá lögmanninum að það ætti að vera hverjum manni sem borinn er sökum um glæp umhugsunarefni hvað hafi orðið til þess. Ég hef einmitt velt því fyrir mér á hverjum einasta degi í sjö mánuði því ekki var ofbeldi af neinu tagi tilefni kærunnar.

Ég hef hugsað um það hvers vegna stúlkan er margsaga í öllum meginatriðum. Hvers vegna hún í skýrslutöku vitnar um sms-skilaboð og símtöl sem aldrei áttu sér stað eins og útprentaðar símaskýrslur staðfesta. Það er mér mikið umhugsunarefni hvers vegna tvær vinkonur hennar „staðfesta“ í smáatriðum þessi símtöl og sms, sem aldrei áttu sér stað, í skýrslutöku hjá lögreglu. Og ég get hreinlega ekki hætt að hugsa um það hvers vegna skilaboð frá handrukkara biðu mín þegar ég vaknaði daginn eftir.

Þrátt fyrir reiði mína og hryggð yfir þessu máli finn ég á vissan hátt til samúðar með stúlkunni því ég trúi ekki að það hafi verið meðvituð ákvörðun hjá henni að eyðileggja mannorð fólks sem hún á ekkert sökótt við. Ég hef þess vegna mikið velt því fyrir mér hvort eitthvað sé hæft í sögusögnum um að hún hafi orðið fyrir óeðlilegum þrýstingi frá tilteknu áhrifafólki. Komi slíkt i ljós þá eru allir aðilar þessa máls peð í pólitískum hráskinnaleik.

Ég hef einsett mér að komast til botns í þessu máli. Ég hef því lagt fram kæru á hendur stúlkunni og vinkonum hennar og óskað eftir lögreglurannsókn á tildrögum þess að ég var, ásamt unnustu minni, borinn röngum sökum um svívirðilegan glæp.

Virðingarfyllst

Egill Einarsson“