Hef ekki mikið sjálfstraust

Hinn þjóðþekkti Laddi fer á kostum í einleiknum Laddi lengir lífið sem undanfarið hefur verið sýndur í Hörpu við gríðarlegar vinsældir, en sýningum lýkur nú í júníbyrjun. Þessar undirtektir ættu ekki að koma á óvart því Laddi er einn ástsælasti skemmtikraftur sem þjóðin hefur átt. „Ég tel aldrei sjálfgefið að ég fái góðar viðtökur en þessi einleikur hefur gengið mjög vel og það er mjög gefandi þegar maður nær salnum,“ segir Laddi. „Eftir sýningu kemur fólk oft til mín og þakkar mér fyrir og þá líður mér svo vel að ég get ekki hugsað mér að hætta. Ég held samt að þetta sé síðasta eins manns sýningin mín, en ég ætla að halda áfram að leika í kvikmyndum og leikritum.“

Þetta er mjög persónuleg sýning og þú ræðir þar meðal annars um sjálfan þig og æsku þína. Var það erfið ákvörðun?

„Ég er að opna mig á þann hátt sem ég hef aldrei gert áður. Strákarnir, Sigurður Sigurjóns og Karl Ágúst sem sömdu einleikinn með mér töluðu um það í upphafi að ég ætti að opna mig í þessari sýningu. Ég var ekki alveg til í það, fannst það eitthvað skrýtið og var hræddur um að verða væminn. Svo prófaði ég að opna mig fyrir þeim. Við settum það allt á blað og svo dró ég aðeins úr því sem ég hafði sagt þar til ég var orðinn sáttur. Það var skrýtið að tala um erfiða hluti á æfingatímabilinu, eins og til dæmis það að ég er skilnaðarbarn og var þriggja ára þegar pabbi fór. Ég hef aldrei talað um þetta áður, ekki einu sinni í viðtölum en geri það nú á sviði. Mig hefur reyndar oft langað til þess að standa á sviði sem ég sjálfur og vera eðlilegur en ekki byggja allt á skrípakarakterum sem er svo auðvelt.“

Var aldrei ég sjálfur

Í sýningunni kemur fram að þú þjáðist af miklu óöryggi í æsku. Segðu mér frá því.

„Ég þjáðist af mikilli feimni og minnimáttarkennd sem ég hef að hluta ekki alveg losnað við. Fólki finnst mjög skrýtið að ég skuli ekki vera kominn með mikið sjálfstraust, sem ég hef alls ekki. Þegar ég ákveð að koma fram á sýningum segir fólk í kringum mig: „Já, það verður allt troðfullt“ en ég segi: „Nei, ég held að núna sé velgengninni lokið. Hver nennir að sjá mig endalaust?“

Þetta óöryggi hófst í æsku, kannski út af skilnaði foreldra minna. Við bræðurnir vorum fjórir og við skilnaðinn fóru tveir þeir elstu með pabba austur í sveit þar sem hann gerðist hrossabóndi en Hemmi bróðir minn var eftir með mér hjá mömmu. Ég var mikill mömmustrákur og mátti ekki af henni sjá því ég var svo hræddur um að hún færi líka. Krakkarnir stríddu mér á því að ég ætti ekki pabba en ég bjó til ævintýralegar sögur um pabba sem væri uppi í sveit og ætti milljón hesta. Mamma var ein með okkur tvo bræðurna, við vorum nokkuð fátæk og ég var ekki í flottasta klæðnaðinum og það var verið að stríða mér. Með stríðninni fór að bera á feimni og minnimáttarkennd sem ágerðist.

Ég var stöðugt að breiða yfir þetta óöryggi með alls konar fíflalátum. Í skólanum var ég aldrei ég sjálfur, heldur alltaf einhver karakter. Ef ég var kallaður upp á töflu, sem mér fannst alveg skelfilegt, þá brást ég við með því að búa til karakter og lét eins og fífl og var rekinn í sætið aftur. Ég var með athyglisbrest, sem þá var kallað að vera tossi, og var í tossabekk. Ég var með hugann alls staðar annars staðar en við námið. Ég var farinn að halda að ég gæti ekki lært og það var ekki fyrr en ég ákvað að fara í Iðnskólann sem mér fór að ganga vel í námi. Þá var ég að læra fyrir sjálfan mig. Um leið áttaði ég mig á því að ég væri kannski ekki svo vitlaus og öðlaðist meira sjálfstraust.“

Hvenær fórstu fyrst að koma fram sem skemmtikraftur?

„Um tvítugt fór ég í hljómsveit og ætlaði að verða tónlistamaður. Ég var í hljómsveitabransanum í fimm ár þangað til ég fékk fyrir tilviljun vinnu í Sjónvarpinu. Halli bróðir vann í leikmunadeild Sjónvarpsins og ég vann í Kassagerðinni. Einn daginn kom Halli þangað með Snorra Sveini leikmunahönnuði til að kaupa pappír. „Ég ætla að kynna þig fyrir Ladda bróður,“ sagði Halli við Snorra Svein og þeir fóru inn í mína deild. Ég var alltaf að teikna en henti teikningunum jafnharðan frá mér og samstarfsmenn mínir hirtu þær og festu upp á vegg. Snorri Sveinn sá þarna fullt af andlitsteikningum. „Hver gerir þetta?“ spurði hann. „Laddi,“ sögðu karlarnir. Snorri Sveinn sagði: „Svona menn eiga ekki að vinna í Kassagerðinni, þeir eiga að vinna hjá Sjónvarpinu.“ Stuttu seinna var ég ráðinn sem aðstoðarmaður Halla í leikmunadeildina. Þar var ég stöðugt með sprell og Flosi Ólafsson sagði að það þyrfti að nýta þennan dreng og fékk mér hlutverk í áramótaskaupum. Verkefnin komu eitt af öðru og við Halli fórum að koma saman í þáttum. Svo var hringt í okkur og spurt hvort við vildum skemmta á árshátíð. Nei, við vildum ekki vera skemmtikraftar. En þegar við sáum að það var peningur í því að koma fram á árshátíð ákváðum við að prófa. Það gekk ekki alltof vel.“

Af hverju ekki?

„Við réðum okkur á tvo staði og vorum með skrýtið prógramm, enda vanir að vera í sjónvarpi en kunnum ekki að skemmta á árshátíð. Prógrammið samanstóð af karakterum eins og Saxa lækni og auk þess hermdum við eftir alls kyns hljóðum og söng með Spike Jones. Við fórum fyrst í lítinn sal á Loftleiðum þar sem gestir voru aðallega eldra fólk. Þegar við kveiktum á segulbandinu og fórum að herma eftir hljóðum Spike Jones, varð dauðaþögn í salnum þar til gamall maður stóð upp og sagði: „Hverslags helvítis fíflalæti eru þetta!“ Við gátum ekkert annað gert en að slökkva á segulbandinu og fara út. „Já, við vissum þetta,“ sögðum við hvor við annan. „Nú förum við á hinn staðinn og hættum svo að skemmta.“ Við fórum á skemmtistað í Hafnarfirði með sömu dagskrá og það var svo gaman að það lá við að þakið lyftist af húsinu. Þarna var ungt fólk sem skildi það sem við vorum að gera og fannst það verulega fyndið. „Flott,“ sögðum við og ég hef ekki stoppað síðan.“

Gagnrýninn á sjálfan mig

Af hverju hefur þú getað haldið þér á toppnum í áratugi?

„Kannski vegna þess að ég er mjög gagnrýninn á sjálfan mig og læt ekki hvað sem er frá mér fara. Við Gísli Rúnar höfum unnið mikið saman, hann er með fullkomnunaráráttu og ég lærði heilmikið af honum í sambandi við það að gera kröfur til sjálfs mín. Ég reyni að vanda mig eins og ég get en um leið finnst mér það sem ég geri yfirleitt ekki nógu gott.“

Þú hefur skapað margar eftirminnilegar persónur, eru einhverjar þeirra þér sérlega kærar?

„Sumar eru mér mjög kærar, eins og Eiríkur Fjalar. Hann er annar ég, feimni strákurinn sem vildi verða frægur tónlistarmaður. Af karakterum mínum þykir mér vænst um hann og ég held að fólk finni það.“

Þú hefur notið gríðarlegrar velgengni í starfi þínu og ert frægur maður. Hefur þér fundist erfitt að fá mikla athygli?

„Í byrjun fannst mér það óskaplega erfitt. Fólk fór að hlæja þegar það sá mig og þá tók sig upp gamla minnimáttarkenndin vegna stríðninnar sem ég varð fyrir á barnsaldri. Mér fannst eins og fólk væri að hlæja vegna þess að því þætti ég vera skrýtinn. Seinna áttaði ég mig svo á því að það hló vegna þess að það hafði séð mig í sjónvarpi og fannst ég fyndinn.“

Verðurðu var við að ókunnugt fólk sem hittir þig búist við að þú sért fyndinn?

„Það getur verið erfitt þegar fólk sem ég hitti bíður eftir að ég segi brandara vegna þess að það heldur að ég sé stöðugt fyndinn. Sem ég er alls ekki nema í vinnunni. Konan mín er oft spurð: „Er hann ekki óskaplega skemmtilegur heima?“ Svarið er yfirleitt: „Nei, eiginlega ekki.“ Ég væri fyrst leiðinlegur á heimili ef ég væri stöðugt með fíflalæti, segjandi brandara. Ég á til að vera þurr á manninn og þungur, kannski er það eitthvað gamalt frá því ég var lítill og fannst ég vera útundan og eitthvað skrýtinn. Þá sat ég oft einn úti í horni, grét jafnvel og hugsaði með mér af hverju ég væri ekki eins og hinir.“

Þegar þú varst lítill drengur, þjakaður af vanmetakennd, hefurðu varla getað ímyndað þér að þú ættir eftir að verða landsþekktur maður, vinsæll og dáður.

„Aldrei. En ég man að á þeim tíma þegar krakkar voru að stríða mér sagði ég einhvern tíma við sjálfan mig: „Ég ætla ekki að vera verri en þið. Ég skal sýna ykkur.“ Kannski er ég búinn að sýna það.“

Laddi á sviði.