Innlent | mbl | 8.6.2015 | 11:25

Drengirnir okkar sem nauðga

Guðbjörg Jóhannesdóttir, prestur í Langholtskirkju, hvetur til þess að sjónum yrði beint að gerendum kynferðisbrota.

„Guð gefi okkur hugrekki og visku til þess að ala upp drengi sem elska en meiða ekki. Amen.“ Með þessum orðum lauk predikun Guðbjargar Jóhannesdóttur, prests í Langholtskirkju, í gær þar sem hún gerði átak Facebook hópsins Beauty tips gegn kynferðisofbeldi að umræðuefni sínu. Í predikuninni, sem ber yfirskriftina Drengirnir okkar sem nauðga og birtist á bloggsíðu hennar, greindi hún m.a. frá því að hún væri þolandi kynferðisofbeldis og að hún teldi nauðsynlegt að beina kastljósinu að gerendum.

Í predikuninni sagði hún að svo virðist sem þeir sem þurfi á réttarkerfinu að halda upplifi að það bregðist þeim, að það sé ekki fært um að takast á við mál sem varða kynferðisofbeldi og að þöggun og skömm sé upplifun þeirra sem á er brotið.

Vitnaði Guðbjörg í viðtal Rúv við Eyrúnu Eyþórsdóttur, lögreglufulltrúa í kynferðisafbrotadeild lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu. Í viðtalinu sagði Eyrún m.a. að stundum átti karlmenn sig ekki sjálfir á því að þeir hafi í raun framið nauðgun og að það sé löngu tímabært að beina sjónum að gerendum og rannsaka af hverju svona margir karlmenn beita konur ofbeldi.

„Sjálf er ég þolandi kynferðisofbeldis og veit sem er að gerendurnir eru drengirnir okkar, eiginmenn okkar, feður okkar, frændur okkar og vinir okkar en ekki skrímsli. Þó eyðileggingin sem þeir skilja eftir sig sé oft eins og eftir skrímsli,“ sagði Guðbjörg.

„Sjálf hef ég staðið mig að því, þrátt fyrir alla mína menntun og reynslu, að halda ræðu yfir dætrum mínum um að þær verði að passa sig, hef gert athugasemdir við efnislítinn klæðnað og rætt um drykkju, að þær þurfi nú að passa sig að drekka ekki of mikið. En svo rennur það upp fyrir mér að ég á tvo fallega unglingsdrengi sem ég held ekki yfir neinar ræður um að þeir megi ekki beita ofbeldi, þeir megi ekki sýna virðingarleysi eða fara yfir mörk annarra. Ég tek því einhvernvegin sem sjálfsögðum hlut að það geri þeir ekki,“ sagði Guðbjörg og spurði svo „En eru það bara drengir hinna mæðranna sem beita ofbeldi ?“

Sagði hún að ekki yrði undan því vikist lengur að beina sjónum að gerendum og huga að því með hvaða hætti við ræktum mannauð stúlkna og drengja svo að þann skaða sem samfélagið allt verður fyrir vegna kynferðisbrota megi lágmarka.

„Hvernig við innrætum virðingu fyrir mannhelgi og hæfni til að setja sig í spor annarra, innrætum Guðsríkið sjálft. Innræting er nefnilega fallegt orð því það vísar til þess sem hvílir svo djúpt í manneskjunni að það er rótfast, svo jafnvel þó að blási þá er það ávallt þær rætur sem leiða hugsun og gjörðir.“